Δεν θα σταθώ στη δημοσιογραφική
(εκεί που έχουμε φθάσει=κουτσομπολίστικη) διερεύνηση των λόγων, που
οδήγησαν τον Χρύσανθο Λαζαρίδη να ζητήσει -όπως εξήγησε, μιλώντας στο
MEGA, το πρωί της ίδιας ημέρας όπου "το Μεγάλο Κανάλι" αποφάσισε να
αλλάξει την ιδιοσυστασία τού σχολιαστικού τιμ του Δελτίου Ειδήσεών του:
άσχετο, αλλά όχι απολύτως...- "να μην είναι υποψήφιος στο Επικρατείας,
προκειμένου να ανοίξουν εκλόγιμες θέσεις για να μπουν άλλοι". Όταν ένας
κεντρικός συντελεστής των δημοσίων πραγμάτων τοποθετείται δημόσια και
σοβαρά, πρέπει ο λόγος του να γίνεται δεκτός (άσχετο αν για την ΝΔ του
σήμερα, "εκλόγιμες θέσεις" στο Επικρατείας σημαίνει κάτι πολύ ρηχό μετά
την ιδιότυπη επιλογή Θ. Φορτσάκη για κορυφή, Δημ. Σταμάτη ως "ανθρώπου
του Προέδρου", Νίκης Κεραμέως ως νέο αίμα και Β. Οικονόμου ως μεταγραφή
"πολιτικού ανοίγματος"). Και άλλωστε, όντως, όταν ένα κόμμα ετοιμάζεται
να χάσει -τι; το bonus των 50 εδρών ας πούμε!- δεν είναι πρέπον να
"μοιράζονται" σίγουρες θέσεις σε κοντινούς της ηγεσίας.Καλά έως εδώ. Όμως, γύρω από το φαινόμενο της έκλειψης του Χρύσανθου στην τελευταία αυτή στροφή των πραγμάτων, πλέχθηκε ένα ολόκληρο δίχτυ φημών. Οι οποίες, διαψευδόμενες, θα επαληθεύονται κατά το συνήθως συμβαίνον στα ελληνικά μας πράγματα... Σ' αυτές, αξίζει κανείς να εναντιωθεί -γιατί; Επειδή ο Λαζαρίδης έπαιξε, όλα αυτά τα χρόνια, ρόλους τόσο κεντρικούς που δεν είναι ούτε ιστορικά, ούτε πολιτικά επιτρεπτό να αφήνεται η αχλύς να παρασύρει την πραγματικότητα.
Δεν θα πάμε πίσω, ούτε στην Β΄ Πανελλαδική, ούτε στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, ούτε στην παρουσία του στο πλευρό Αντώνη Σαμαρά στην εξορία απο το πολιτικό σύστημα. Ούτε καν στα χρόνια της Ευρωβουλής (τότε που, μη καταγεγραμμένο από τον περισσότερο κόσμο, ο Σαμαράς είχε την ευκαιρία να δει από κοντά τις δυσλειτουργίες της Ευρωζώνης και να επιχειρήσει κάποιας μορφής εναντίωση απέναντι σ' έναν Ζαν Κλοντ Τρισέ). Όλα αυτά είναι παλιά! Και όποιος θέλει να τα συναρμόσει, μπορεί. Όποιος δεν θέλει, επίσης δικαιούται να μείνει με την απορία πώς συνδυάζονται.
Όμως, ο ρόλος του Χρύσανθου Λαζαρίδη που ενδιαφέρει είναι εκείνος που συνοδεύει την παρουσία Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ. Και στη διεκδίκηση της εξουσίας, εξουσίας που αποκτήθηκε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε το 2012, αλλά ουσιαστικά "απορροφήθηκε" ήδη με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Λοιπόν: στον Λαζαρίδη ανάγεται -αρέσει/δεν αρέσει- η από την πρώτη στιγμή έντονη κριτική στο Μνημόνιο (όπως, ανοήτως, επικράτησε να λέγεται το πυκνό πλέγμα δεσμεύσεων της "διάσωσης" της Ελλάδας το 2010) και στα αδιέξοδα που χτίστηκαν γύρω από αυτό, με την εφαρμογή που του επιφυλάχθηκε. Ακόμη περισσότερο, σ' αυτόν εν πολλοίς ανάγεται η άρθρωση εναλλακτικών προσεγγίσεων: αυτό ήταν τα διαδοχικά "Ζάππεια", αυτό και η επαναδιαπραγμάτευση βάσει της οποίας -τον Ιούνιο του 2012, μετά το ηλεκτροσόκ του Μαΐου...- διεκδικήθηκε και αποκτήθηκε η εξουσία από την ιδιότυπη κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ.
Ασφαλώς, ασφαλέστατα, δεν είναι οι αναλύσεις και οι τοποθετήσεις που μέτρησαν και που μετρούν: είναι η δημιουργία (και η στήριξη) της πολιτικής βούλησης, ώστε να προχωρήσει ένα κόμμα "αντιμνημονιακό" σε "μνημονιακή" διαχείριση. Και να το πράξει μέσα από κάτι ανήκουστο: μέσα από συνεργασίες με το διαβολικό ΠΑΣΟΚ, με την ξορκισμένη για τους δεξιούς Αριστερά. Αυτό κλόνισε από νωρίς την αποδοχή που μπορούσε να έχει ο Λαζαρίδης στο κόμμα που τον Αντ. Σαμαρά (ειρωνεία: όπως και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) τον θεώρησε σώγαμπρο: όσοι ταράχθηκαν όταν -τον Μάιο του 2012- "έφυγε το μισό κόμμα" (σε ΑνΕλληνες και Χρυσαυγή, πού αλλού;), αυτό δεν το λησμόνησαν. Όσο κι αν η απόκτηση της εξουσίας σίγασε τα πάθη.
Η συνέχεια είναι πιο πρόσφατη, άρα τεκμαίρεται οικεία: στην εφαρμογή τού, μετά από διαπραγμάτευση, πάλι αδιέξοδου Μνημονίου-ΙΙ, η κοινοβουλευτική πρακτική συν η κοινωνική πραγματικότητα έφεραν τέτοια εμπόδια, που και στραβοσχεδιασμένο να μην ήταν, πέρα δεν θα 'βγαινε. Στον Λαζαρίδη περιήλθε, διαδοχικά, ρόλος δημόσιας επεξήγησης -αυτό κι αν τον έθεσε στο στόχαστρο!- και πυροσβέστη, π.χ. για την "εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ" μέχρι και την τραγωδία κακοτεχνίας του ΕΝΦΙΑ. Τράβηξε όμως επάνω του (ο ίδιος: αθώοι ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν) και αδιέξοδες οξύτητες του τύπου "τα δύο άκρα", και προσπάθειες επαναπατρισμου στη ΝΔ ενός μέρους του εκλογικού σώματος που είχε φύγει προς τα δεξιά όταν ξέσπασε, ιδίως, η εγκληματική υπόθεση της Χρυσής Αυγής.
Ίσως ο αναγνώστης να ετοιμάζεται να πει: "Δηλαδή τι; Εννοείτε ότι τον φάγανε στην τελική στροφή;". Όχι -άλλωστε είπαμε: αθώοι δεν υπάρχουν ανάμεσά μας. Όσο τα στοιχήματα βγαίνανε: απόκτηση της εξουσίας, συνομιλία με την "Ευρώπη" και αποδοχή Σαμαρά από τις Ευρωηγεσίες, περπάτημα βήμα-βήμα της προσαρμογής, επαναπατρισμός δεξιών ψήφων, τόσο μια φιγούρα τύπου Λαζαρίδη στο πλευρό Σαμαρά είχε ανοχή. Όχι αποδοχή. Όταν το συνολικό οικοδόμημα πλέον κλονιζόταν, η εύκολη διέξοδος ήταν να επιχειρηθεί απώθηση! Και άλλη φορά -το 2012- μέχρι και η μη συμμετοχή του σε κεντρικές συζητήσεις στρατηγικής είχε ζητηθεί. Σ' ετούτη τη στροφή, υποτίθεται, υπήρξε "καραμανλική απαίτηση" όχι στο στάδιο κατάρτισης των ψηφοδελτίων, αλλά και στη χάραξη της τακτικής (περί στρατηγικής ας μην γίνεται λόγος!) ενόψει κάλπης: "από τον φόβο στην υπόσχεση" υποτίθεται ότι είναι το τελικό εξαγόμενο και δεν δείχνει να πολυπερπατάει.
Παρά το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής έχει πάρει στον λαιμό του, ας πούμε, τον δικό του Θοδωρή Ρουσόπουλο ή και τον Γιώργο Αλογοσκούφη δεν θα δεχθούμε ότι μπορεί να είναι εμπνευστής τέτοιας αθλιότητας. Άλλωστε και τον Αντώνη Σαμαρά δεν θα τον τιμούσε ιδιαίτερα αν αυτά αλήθευαν! Αλλά, ούτως ή άλλως, "αύριο είναι μια άλλη μέρα".
