Γράφει ο Παντελής Δ. ΚαρύκαςΤα τραγικά γεγονότα του Παρισιού είχαν προκάλεσαν έντονο προβληματισμό στους περισσότερους, υγειά σκεπτόμενους, ανά την υφήλιο. Η Ελλάδα ήταν και πάλι, τρόπο τινά, η εξαίρεση, όπου ακόμα και το αναμφισβήτητο γεγονός της ευθύνης των φανατικών τζιχαντιστών για τις επιθέσεις και τους θανάτους, τέθηκε υπό αμφισβήτηση.
Με μεγάλη έκπληξη, αρχικά και οργή, κατόπιν, ακούσαμε, ακόμα και από μεγάλα ΜΜΕ, απόψεις τους τύπου, «οι Αμερικανοί φταίνε που τους προκάλεσαν», παράλληλα με κάποιες εκφράσεις καταδίκης, τόσο διπλωματικά διατυπωμένες, που θα τις ζήλευε και το περιβάλλον Ερντογάν, το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, δικαιολόγησε τις επιθέσεις, λόγω «προσβολής του προφήτη».
Και είναι απορίας άξιον πως βρέθηκαν στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε, πέραν της δημοκρατίας, την έρημη την κοινή λογική, φωνές που σύγκριναν την καταδίκη, με αναστολή, μετά από δίκη του επιλεγόμενου «παστίτσιου», με τις ενέργειες των μουσουλμάνων δολοφόνων, που στέρησαν τη ζωή σε 17 αθώους. Οι φωνές αυτές, απότοκος της κομματικής ανοησίας που διχάζει τους Έλληνες, αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους, παραγνωρίζοντας ακριβώς την σημασία του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση.
Το να ρίχνουμε τις ευθύνες για τις επιθέσεις των τζιχαντιστών στην – όντως ανερμάτιστη – πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, ή στην σύγκρουση Ισραήλ – Αράβων, είναι επιεικώς γελοίο. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι πάντοτε έσφαζαν, για θρησκευτικούς λόγους, όπως αυτοί τους εκλαμβάνουν. Δεν περίμεναν τους Αμερικανούς ή τους Ισραηλινούς για να αρχίσουν.
Μόνο στην ελληνική ιστορία να κοιτάξουμε θα δούμε πόσα θύματα υπέφερε ο Ελληνισμός και από την τουρκική θρησκευτική μισαλλοδοξία. Στο Πακιστάν, όπου δεν έχει λάβει χώρα καμία αμερικανική επένδυση, στο Πακιστάν που πεινά, αλλά κατασκευάζει πυρηνικά όπλα, ο όχλος έκαψε ζωντανούς, πριν μερικές ημέρες, μια έγκυο χριστιανή γυναίκα και τον επίσης χριστιανό σύζυγό της, διότι κάποιος είπε πως είχαν κάψει σελίδες από το κοράνι. Στη Νιγηρία, η Μπόκο Χαράμ ισοπέδωσε μια ολόκληρη πόλη και σκότωσε πάνω από 2.000 ανθρώπους, την προηγούμενη εβδομάδα.
Ποια, αλήθεια, διαφορά, έχουν οι ενέργειες αυτές από τις σφαγές που διέπραξε ο ίδιος ο ιδρυτής της μουσουλμανικής θρησκείας, ο Μωάμεθ, τον 7ο αιώνα ; Δυστυχώς καμιά. Μόνο να μέσα διαφέρουν και αυτά όχι πάντα, καθώς το σπαθί εξακολουθεί να αποτελεί αγαπημένο σύντροφο των «πιστών».Η αντιμετώπιση του φανατικού Ισλάμ, δεν έχει να κάνει με το πόσο μια κοινωνία θα το αγκαλιάσει. Το φανατικό Ισλάμ δεν ενσωματώνεται, όπως αποδείχθηκε από την περίπτωση των δύο αλγερινής καταγωγής, Γάλλων τζιχαντιστών, οι οποίοι γεννήθηκαν στη Γαλλία και απολάμβαναν όλων των δικαιωμάτων του Γάλλου υπηκόου, αδιακρίτως.
Το εξτρεμιστικό Ισλάμ πρέπει να αντιμετωπιστεί δυναμικά, αλλά όχι εκδικητικά. Οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης αν θέλουν να έχουν δικαιώματα πρέπει να είναι έτοιμοι να έχουν και υποχρεώσεις, όπως και οι χώρες μέντορες και χρηματοδότες των διαφόρων, ανά την Ευρώπη μουσουλμανικών οργανώσεων, οι οποίες έχουν καταστεί άντρα εξάπλωσης της τζιχαντιστικής προπαγάνδας.
Και δεν μπορεί, για να πάρουμε το ελληνικό παράδειγμα, ο «πρόεδρος της μουσουλμανικής κοινότητας», να λέει πως η Ελλάδα δεν κινδυνεύει γιατί δεν «προσβάλει» τον προφήτη. Μήπως πρέπει να τον πληροφορήσουμε πως κάθε Έλληνας πολίτης είναι ελεύθερος να «προσβάλει» όποιον προφήτη επιθυμεί; Μήπως πρέπει να τον πληροφορήσουμε πως στην Ελλάδα δεν ισχύει η Σαρία, ο λεγόμενος «ιερός νόμος» και πως για να είναι πολίτης της χώρας αυτής θα πρέπει αυτός να προσαρμοστεί στον ελληνικό νομικό πολιτισμό ;
Μήπως τελικά όλη η Ευρώπη πρέπει να πείσει τους μουσουλμάνους κατοίκους της ότι δεν ζουν στις μουσουλμανικές πατρίδες τους, αλλά σε χώρες με άλλη κουλτούρα ; Μήπως πρέπει να τους πείσει πως δεν έχουν μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις, ως Ευρωπαίοι πολίτες ; Μήπως, τέλος, πρέπει, να αφεθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες και να αναληφθεί συντριπτική δράση κατά των τζιχαντιστών μακελάρηδων, όπου και αν αυτοί βρίσκονται ;
Για την μη επίτευξη του τελευταίου, όντως φταίνε οι Αμερικανοί.
