Ο Ομπάμα επέλεξε
καθαρή λύση. Δεν θα χάσει τον καιρό του επιδιώκοντας συναίνεση με τους
Ρεπουμπλικάνους που ελέγχουν το Κογκρέσο, αλλά θα προωθήσει
μαξιμαλιστικά κυρίως την κοινωνική ατζέντα του. Ο στόχος του είναι
διπλός: Πρώτον, να παρουσιάσει τους Ρεπουμπλικάνους ως αυτούς που
ευθύνονται για μια παρατεταμένη σύγκρουση και, δεύτερον, να επηρεάσει
καθοριστικά την προεκλογική ατζέντα του υποψήφιου προέδρου που θα
επιλέξει το Δημοκρατικό Κόμμα για το 2016.Αυτά προκύπτουν από
τον ετήσιο λόγο του προέδρου για την Κατάσταση της Ενωσης. Σε αντίθεση
με τον Κλίντον που μετά την άλωση του Κογκρέσου από τους
Νεοσυντηρητικούς το 1994 ακολούθησε άχρωμη κεντρώα γραμμή πλεύσης, ο
Ομπάμα επιλέγει την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι προφανές ότι η στάση του
Λευκού Οίκου είναι αποκαλυπτική για την ερμηνεία που δίνεται στην ήττα
των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου: Ο
Ομπάμα έχει πειστεί ότι έχασε μετά τη Βουλή το 2010 και τη Γερουσία λόγω
της απογοήτευσης και της αποσυσπείρωσης του σκληρού πυρήνα των
ψηφοφόρων του.Οι πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν τον βαθύ διχασμό της χώρας ανάμεσα στις δύο παράκτιες περιοχές από τη μία μεριά και τις μεσοδυτικές πολιτείες και τον Νότο από την άλλη. Διχασμός όχι ανάμεσα στο λιγότερο και περισσότερο κράτος, αλλά στα ήθη, στις αξιακές αναφορές, στον ρόλο και στη θέση των θρησκειών στην κοινωνία. Αυτό που ενδιαφέρει τον υπόλοιπο κόσμο είναι αν αυτή η μακράς διαρκείας αντιπαράθεση θα παγιωθεί και σε δύο αντιπαρατιθέμενες και συγκρουόμενες ατζέντες για την εξωτερική πολιτική.
Καθώς, με δεδομένο το ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, είναι δύσκολο οι Ρεπουμπλικάνοι να αντιτάξουν τον «παράδεισο της αυτορυθμιζόμενης αγοράς και της αυτασφάλισης». Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να σφυροκοπούν συνεχώς τον Ομπάμα μέχρι τη λήξη της θητείας του ως μειοδότη των ζωτικών συμφερόντων των ΗΠΑ.
Να καθυστερήσουν την εξομάλυνση με την Κούβα και με το Ιράν αλλά και να παρεμποδίσουν ακόμη και μια συμβιβαστική σταθεροποίηση της εκεχειρίας στην Ουκρανία. Θα πρόκειται για μια τομή στην πολιτική Ιστορία των ΗΠΑ όπου η εξωτερική πολιτική εδώ και σχεδόν έναν αιώνα είναι πεδίο δικομματικής συναίνεσης. Η τελευταία ανταρσία Ρεπουμπλικανικού Κογκρέσου εναντίον Δημοκρατικού προέδρου έγινε το 1920, όταν απερρίφθη η Συνθήκη των Βερσαλλιών και η συμμετοχή στην Κοινωνία των Εθνών, με τις ΗΠΑ να παλινδρομούν στον απομονωτισμό.
kapopoulos@pegasus.gr
