Η (ξεχασμένη) ατζέντα εξωτερικής πολιτικής

Αλέξανδρος ΤάρκαςΤα θέματα διπλωματίας και εθνικής ασφάλειας, με εξαίρεση τη σύντομη αντιπαράθεση για τον φράκτη στον Εβρο και την παρουσίας του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά στην αντιτρομοκρατική πορεία του Παρισιού, απουσίαζαν από την προεκλογική ατζέντα.Το φαινόμενο δεν είναι νέο και προϋπάρχει της οικονομικής κρίσης που καλύπτει τα πάντα. Πρώτο παράδειγμα, οι εκλογές του Μαρτίου του 2004: Αν και συνέπεσαν με την κορύφωση της διαπραγμάτευσης για το Σχέδιο Ανάν, χαρακτηρίστηκαν από την εκκωφαντική σιωπή για τη Μεγαλόνησο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.Κατά μία εκδοχή, όπως του πρέσβη Π. Μολυβιάτη προ δεκαετίας, η απουσία δημόσιας αντιπαράθεσης είναι θετική, καθώς προφυλάσσει από συγκρούσεις και άκαμπτες θέσεις που δυσχεραίνουν τους μετεκλογικούς χειρισμούς. Κατ' ανάλογο τρόπο, ο Ευ. Βενιζέλος έκρινε πρόσφατα ότι υφίσταται μίνιμουμ συναίνεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό πεδίο. Ισως είναι ο μόνος που (θέλει να) το πιστεύει, προσβλέποντας σε μετεκλογική συνεργασία του με τον Αλ. Τσίπρα.

Οι απόψεις αυτές έχουν λογική, όταν οι κύριοι διεκδικητές της εξουσίας έχουν ταύτιση στρατηγικής και διαφωνούν για επιμέρους χειρισμούς, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ το 2004. Αν, επίσης, γίνει σύγκριση με το 1984, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δημοσιοποιούσε απόρρητες επιστολές για να πλήξει τον Ευ. Αβέρωφ, ή με το 1992-93, όταν ο Κων. Μητσοτάκης και ο Ανδρέας Παπανδρέου κινούνταν περίεργα στα Βαλκάνια, τότε όντως είναι καλύτερο να υπάρχουν και ορισμένα στεγανά.
Ωστόσο, σήμερα δεν μπορούν να γίνουν παρόμοιες συγκρίσεις μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και είναι καλύτερο το εκλογικό σώμα να γνωρίζει:

Ως προς το ΝΑΤΟ, κανείς σύμμαχος δεν πτοείται από τον «στρατηγικό στόχο» του ΣΥΡΙΖΑ για διάλυσή του. Η αντίδραση είναι ένα μειδίαμα κατανόησης ως προς το τι ακούν οι «ιθαγενείς», ενώ, αν ο κ. Τσίπρας συμμετάσχει σε Σύνοδο Κορυφής, θα τον κοιτούν σαν απομεινάρι του Ψυχρού Πολέμου. Σίγουρα με τέτοιο αυτογκόλ δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα για την Ελλάδα.
Ως προς την ΑΟΖ, η Ν.Δ. διαμορφώνει συμμαχίες (Αίγυπτος, Ισραήλ, Λίβανος), ώστε η Ελλάδα να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, αν και όποτε χρειαστεί συζήτηση με την Τουρκία για ειδικότερα θέματα οριοθέτησης. Πρόκειται για μια στρατηγική που προστατεύει, βάσει του διεθνούς δικαίου, το εθνικό συμφέρον χωρίς εξαλλοσύνες. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 έχει δώσει προτεραιότητα στη συνδιαλλαγή με την Αγκυρα.

Ως προς το Κυπριακό, ο κ. Τσίπρας δεν λέει το παραμικρό για τον τρόπο στήριξης του Προέδρου Αναστασιάδη που (μετά τη διάψευση των προσδοκιών του για ερείσματα στην Ουάσινγκτον και στο Βερολίνο) έχει να ελπίζει μόνο στην Αθήνα.

Ως προς την ΠΓΔΜ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις γνωστές θέσεις, ενώ δεν τοποθετείται έναντι του ανανεωμένου ενδιαφέροντος των ΗΠΑ και της Γερμανίας για τα Βαλκάνια.

Και, ασφαλώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συνεισφέρει τίποτα στη διαμόρφωση των ελληνικών θέσεων για την κρίση της Ουκρανίας, τις σχέσεις με τη Ρωσία ή το ευρύτερο ενεργειακό παιχνίδι. Εκτός αν κρίνει ωφέλιμη την ταύτισή του με όσους στην Κομισιόν μπλοκάρουν την ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ και τη γενικότερη συνεργασία με το Αζερμπαϊτζάν για το φυσικό αέριο.
Αλέξανδρος Τάρκας