Τα τελευταία χρόνια Εβραίοι έποικοι έχουν καταστρέψει χιλιάδες ελαιόδεντρα που ανήκουν σε παλαιστίνιους αγρότες
Για τον υπόλοιπο κόσμο το
κλαδί της ελιάς είναι σύμβολο ειρήνης. Για τους Ισραηλινούς και τους
Παλαιστινίους οι ελαιώνες και το λάδι που παράγουν είναι άλλο ένα μέρος
της ατελείωτης, βίαιης σύγκρουσης για τα εδάφη της Δυτικής Οχθης.
Οι παλαιστίνιοι αγρότες βγάζουν περίπου το ένα τέταρτο του εισοδήματός
τους από το λάδι. Αλλά οι ελαιώνες είναι κάτι πολύ περισσότερο από πηγή
βιοπορισμού: αποτελούν το πιο ισχυρό σύμβολο του παλαιστινιακού δεσμού
με τη γη.
Σε μερικά χωριά κοντά στη Βηθλεέμ το διαχωριστικό τείχος που έχει
ορθώσει το Ισραήλ κόβει στα δύο αρχαίους ελαιώνες σε κτήματα που ανήκουν
σε Παλαιστινίους. Και η ετήσια συγκομιδή της ελιάς γίνεται συχνά πεδίο
μάχης στον αγώνα για την κατοχή και τον έλεγχο της γης.
Σύμφωνα με ανθρωπιστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών, τα τελευταία
πέντε χρόνια επιθέσεις από εβραίους εποίκους κατά Παλαιστινίων και των
περιουσιών τους έχουν καταστρέψει περίπου 50.000 οπωροφόρα δέντρα,
κυρίως ελιές.
Ο Αμπου Αλι, παλαιστίνιος αγρότης, μιλάει για τις ελιές του σαν να ήταν
συγγενείς του. Λέει ότι αυτά τα δέντρα είναι σύμβολο της ζωής του, της
ζωής των προγόνων του και των παιδιών του στη γη της Παλαιστίνης.
Οι ελιές του είναι επίσης σημαντικές από οικονομική άποψη. Το λάδι της
Δυτικής Οχθης είναι περιζήτητο και ακριβό. Χωρίς τα χρήματα από αυτό η
οικογένειά του θα πεινούσε, λέει.
Η ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Οχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής
Ιερουσαλήμ, επιβάλλεται με τη βία και γεννάει βία, ακόμη και μέσα στους
ελαιώνες.
Τα στοιχεία που συγκεντρώνει το Συμβούλιο Εποίκων Γιεσά δείχνουν
ότι περίπου 380.000 Ισραηλινοί ζουν στη Δυτική Οχθη - αριθμός που έχει
υπερτριπλασιαστεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες, μετά τις ειρηνευτικές
συμφωνίες του Οσλο, το 1993.Μερικοί εβραίοι εξτρεμιστές πιστεύουν ότι η γη είναι δική τους και μόνο δική τους και τα δέντρα αποτελούν νόμιμους στόχους.Ο Αβραάμ Χέρτσλιχ βόσκει τις κατσίκες του σε μια κοιλάδα γεμάτη
ελιές, κοντά στον εβραϊκό οικισμό του Ταπουάχ. Είναι ένας θρησκευόμενος
Εβραίος, που μετανάστευσε στο Ισραήλ από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης
πριν από 50 χρόνια.
Λέει και εκείνος ότι τα ελαιόδεντρα τον συνδέουν με τη γη που πιστεύει ότι έδωσε ο Θεός στον λαό του Ισραήλ. Αυτό το δέσιμο με τη γη και τη βλάστησή της δεν μπορούν να το νιώσουν οι Ισραηλινοί που ζουν στο Τελ Αβίβ και σε άλλες πόλεις στις ακτές της Μεσογείου, οι οποίοι ζουν πιο μακριά από τη σύγκρουση, προσθέτει.Σε ένα κοντινό παλαιστινιακό χωριό που ονομάζεται Γιασούφ ο Μπασίμ Ρασίντ και η γυναίκα του η Νάτζα μαζεύουν βιαστικά τις ελιές τους. Λίγες ημέρες νωρίτερα άκουσαν ότι έποικοι χρησιμοποίησαν αλυσοπρίονα για να κόψουν κάποια από τα δέντρα τους. «Είναι σαν να μεγαλώνεις ένα παιδί και μετά να το χάνεις. Ηταν σαν να θάβαμε ένα μέλος της οικογένειάς μας» λέει δακρυσμένη η Νάτζα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο συναισθηματικό.Οι επιθέσεις εναντίον των ελαιώνων, που αποτελούν σχεδόν το μισό της καλλιεργούμενης παλαιστινιακής γης, έχουν βαριές οικονομικές επιπτώσεις για τους Παλαιστινίους.Η συγκομιδή απειλείται όχι μόνο από την εποικιστική δραστηριότητα αλλά και από το τεράστιο διαχωριστικό τείχος του Ισραήλ. Είναι ένας φράχτης από μπετόν που σε ορισμένα σημεία φτάνει ως τα οκτώ μέτρα σε ύψος και άρχισε να κατασκευάζεται από το 2002.Περίπου το 85% της διαδρομής του τείχους διασχίζει το εσωτερικό της Δυτικής Οχθης, αντί να αναπτύσσεται κατά μήκος της διεθνώς αναγνωρισμένης Πράσινης Γραμμής, αποκόβοντας τους Παλαιστινίους από το 30% του εδάφους τους, σύμφωνα με εκπρόσωπο του ΟΗΕ.
Λέει και εκείνος ότι τα ελαιόδεντρα τον συνδέουν με τη γη που πιστεύει ότι έδωσε ο Θεός στον λαό του Ισραήλ. Αυτό το δέσιμο με τη γη και τη βλάστησή της δεν μπορούν να το νιώσουν οι Ισραηλινοί που ζουν στο Τελ Αβίβ και σε άλλες πόλεις στις ακτές της Μεσογείου, οι οποίοι ζουν πιο μακριά από τη σύγκρουση, προσθέτει.Σε ένα κοντινό παλαιστινιακό χωριό που ονομάζεται Γιασούφ ο Μπασίμ Ρασίντ και η γυναίκα του η Νάτζα μαζεύουν βιαστικά τις ελιές τους. Λίγες ημέρες νωρίτερα άκουσαν ότι έποικοι χρησιμοποίησαν αλυσοπρίονα για να κόψουν κάποια από τα δέντρα τους. «Είναι σαν να μεγαλώνεις ένα παιδί και μετά να το χάνεις. Ηταν σαν να θάβαμε ένα μέλος της οικογένειάς μας» λέει δακρυσμένη η Νάτζα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο συναισθηματικό.Οι επιθέσεις εναντίον των ελαιώνων, που αποτελούν σχεδόν το μισό της καλλιεργούμενης παλαιστινιακής γης, έχουν βαριές οικονομικές επιπτώσεις για τους Παλαιστινίους.Η συγκομιδή απειλείται όχι μόνο από την εποικιστική δραστηριότητα αλλά και από το τεράστιο διαχωριστικό τείχος του Ισραήλ. Είναι ένας φράχτης από μπετόν που σε ορισμένα σημεία φτάνει ως τα οκτώ μέτρα σε ύψος και άρχισε να κατασκευάζεται από το 2002.Περίπου το 85% της διαδρομής του τείχους διασχίζει το εσωτερικό της Δυτικής Οχθης, αντί να αναπτύσσεται κατά μήκος της διεθνώς αναγνωρισμένης Πράσινης Γραμμής, αποκόβοντας τους Παλαιστινίους από το 30% του εδάφους τους, σύμφωνα με εκπρόσωπο του ΟΗΕ.
O 70χρονος Αμπάς Γιουσέφ δεν μπορεί, εδώ και χρόνια, να μαζέψει τις
ελιές του. Για τους 1.400 κατοίκους του Αλ Τζανίγια - του χωριού του
- οι επιθέσεις από τους εποίκους, που ξεριζώνουν δέντρα και βάζουν φωτιά
σε παλαιστινιακά χωράφια είναι καθημερινό φαινόμενο, λέει.«Κάθε φορά που προσπαθώ να πάω στον ελαιώνα μου ένας ισραηλινός
στρατιώτης μού λέει ότι δεν μπορώ να μπω μέσα γιατί έχει ανακηρυχθεί
"κλειστή στρατιωτική ζώνη"» προσθέτει ο Γιουσέφ.
