Πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο
Βερολίνο, με πρωτοβουλία της Γερμανίας, συνέδριο για την ανάπτυξη των
κρατών των Δυτικών Βαλκανίων και την ένταξή τους στην Ε.Ε. Ομως τι
επιδιώκει η Γερμανία και τα άλλα ισχυρά κράτη-μέλη της Ε.Ε. με την
προωθούμενη ένταξη της Βοσνίας, του Μαυροβουνίου, της Σερβίας, της ΠΓΔΜ,
του Κοσόβου και της Αλβανίας, που συμμετείχαν στο συνέδριο του
Βερολίνου;
Τι επιδίωκαν παλαιότερα με τις διευρύνσεις του 2004 και του 2007 και την ένταξη αδύναμων κρατών, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία ή οι Βαλτικές χώρες; Θα ενισχύσουν αυτές οι διευρύνσεις την Ευρώπη στον ανταγωνισμό της με τις ΗΠΑ, την Κίνα και τις χώρες των BRICS; Ολα τα παραπάνω αναδεικνύουν την εσωστρέφεια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Διότι, η διεύρυνση της Ε.Ε. από 15 σε 28 με την ένταξη κρατών με ανίσχυρες οικονομίες καθώς και η προοπτική ένταξης ασθενέστερων, δηλαδή η ένταξη των πάντων, αποκαλύπτουν τους προσανατολισμούς του. Διαμορφώνεται βαθμιαία μία εδαφικά ενιαία πολυεθνική οντότητα στα όρια της οποίας θα συνυπάρχουν η μητρόπολη των ισχυρών κρατών με την περιφέρεια, η οποία θα τροφοδοτεί με φθηνή εργασία και φθηνές πρώτες ύλες τις ισχυρές δυνάμεις.
Ηουκρανική κρίση ανέδειξε την αδυναμία της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ, σε σημείο ώστε να συμμορφώνεται με τις υποδείξεις της Ουάσιγκτον για επιβολή κυρώσεων εις βάρος της Μόσχας, παρ' όλο που αυτές επιτείνουν την οικονομική της ύφεση και διχάζουν τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Διότι οι ανταγωνισμοί που ξεπηδούν από την ουκρανική κρίση με την επιβολή κυρώσεων δεν αγγίζουν μόνον τη Ρωσία αλλά απελευθερώνουν και τους ανταγωνισμούς εντός της Ε.Ε., αφού η προθυμία ορισμένων να προωθήσουν τις κυρώσεις στοχεύει άλλα κράτη-μέλη που θα πληγούν από αυτές. Προφανώς, οι Ευρωπαίοι λησμονούν ότι οι ΗΠΑ ανδρώθηκαν σε υπερδύναμη μέσα από τις ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις με τους δύο παγκόσμιους πολέμους που κατέστησαν την Ευρώπη οικονομικά και στρατιωτικά υποχείριό τους. Πώς μπορεί λοιπόν η Ευρώπη να επανακάμψει στο παγκόσμιο προσκήνιο;
Με ποια κριτήρια εντάσσονται τα κράτη στην Ε.Ε.; Γεωγραφικά, ιστορικά, οικονομικά; Είναι δυνατό να έχουν ενταχθεί ανίσχυρα κρατίδια και να παραμένουν εκτός οι χώρες που μαζί με άλλα ισχυρά κράτη συνδιαμόρφωσαν την ευρωπαϊκή ιστορία; Είναι δυνατό να είναι μέλη της Ε.Ε., π.χ., οι Βαλτικές χώρες, και να μην εντάσσεται η Ρωσία; Να ερωτοτροπεί το Βερολίνο με τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, ένα ειδύλλιο που ίσως αποδειχθεί καταστροφικό για την Ευρώπη, ενώ η ένταξη της Ρωσίας θα τακτοποιούσε τις εκκρεμότητες του Ψυχρού Πολέμου επ' ωφελεία όλων; Από ποια φάση της ευρωπαϊκής ιστορίας απουσίαζε η Ρωσία, στην οποία διαδραμάτισε επί αιώνες πρωταγωνιστικό ρόλο, ώστε να αγνοείται σήμερα;
Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία: Γράφει ο Donald Quataert στο έργο του «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία: Οι τελευταίοι αιώνες»: «Σε ολόκληρη σχεδόν την ιστορία του των έξι αιώνων, το οθωμανικό κράτος ήταν μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης εξίσου με τους Γάλλους ή τους Αψβούργους αντιπάλους του». Με την ίδια λογική, είναι δυνατόν ένα μεγάλο τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία, να έχει ήδη ενταχθεί στην Ε.Ε. και να μην εντάσσεται η Τουρκία; Ηταν «έτοιμα» τα ανατολικά κράτη της Ευρώπης όταν εντάχθηκαν στην Ε.Ε., ώστε να έχει προσλάβει τέτοιες διαστάσεις η ένταξη της Τουρκίας;
Διότι Ρωσία και Τουρκία, πέρα από το γεγονός ότι αποτελούν τεράστιες αγορές, διαθέτουν -ιδιαίτερα η Ρωσία- ανεξάντλητες πρώτες ύλες και -το κυριότερο- ασκούν επιρροή σε πολυπληθείς περιοχές που θα δώσουν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο τη δυνατότητα πρόσβασης σε ευρασιατική κλίμακα. Εχει δίκιο ο Ερντογάν όταν ισχυρίζεται ότι «χωρίς την Τουρκία η Ε.Ε. δεν θα καταστεί παγκόσμιος παίκτης», προσθέτοντας ότι «εάν η Τουρκία γίνει μέλος της Ε.Ε., θα είναι γέφυρα μεταξύ της Ε.Ε. και του 1,5 δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων». Μόνο μια πολυκεντρική Ευρώπη, με τη συμμετοχή των κρατών που την οδήγησαν κατά το παρελθόν στο αποκορύφωμά της, διότι με τα κράτη αυτά ήλεγχε ολόκληρη την υφήλιο, μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο της στο παγκόσμιο στερέωμα. Το σημερινό μοντέλο της Γερμανικής Ευρώπης δεν έχει μέλλον, διότι είναι μοντέλο επιβολής ενός κράτους επί των άλλων κρατών, τα οποία συνεχώς αποδυναμώνονται.
Αυτή η κοσμοπολιτισμική αντίληψη της Ευρώπης, που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, συνάδει και με τα εθνικά μας συμφέροντα. Διότι εντάσσει ισχυρές χώρες του γεωπολιτικού και ιστορικού μας χώρου, στον οποίο μπορούμε να καταστούμε ανταγωνιστικότεροι και να αποκτήσουμε ερείσματα που θα άρουν την απομόνωσή μας εντός της Ε.Ε.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
