Το τέλος της Pax Erdogana;

«Στις 19 Οκτωβρίου, ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν δήλωνε εμφατικά ότι δεν θα επέτρεπε ποτέ στις ιρακινό-κουρδικές δυνάμεις των Πεσμεργκά να περάσουν στο Κομπάνι από τα σύνορα της χώρας του με τη Συρία, ούτε θα επέτρεπε αμερικανικά πολεμοφόδια να διανεμηθούν στους φιλικά προσκείμενους προς το ΡΚΚ κούρδους μαχητές της πολιορκημένης πόλης.Κι όμως, μόλις την επόμενη μέρα, οι ΗΠΑ τροφοδότησαν με όπλα και προμήθειες από αέρος τους μαχητές της Πεσμεργκά στο Κομπάνι, την ώρα που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Καβούσογλου ανακοίνωνε ότι η χώρα του θα επέτρεπε στους "ιρακινο-κούρδους αδελφούς μας" να ενωθούν στον αγώνα εναντίον της ISIS στο Κομπάνι. (...)Στα μάτια κάποιων παρατηρητών, αυτή η δραστική μεταστροφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ίσως είναι μια ένδειξη πως αυτό που κάποτε χλευαστικά απεκαλείτο ως "Pax Erdogana" πλησιάζει στο τέλος του.Τι άλλαξε, λοιπόν, μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες ώστε να λυγίσει η αποφασιστικότητα του Ερντογάν;

(...) Και οι τρεις υψηλού κινδύνου αποφάσεις που πήρε η Τουρκία μετά το 2011 (Μόρσι, Ασαντ, Κομπάνι) βγήκαν μπούμερανγκ, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις.Καθώς ο πυρήνας χάραξης της εξωτερικής πολιτικής περιοριζόταν σε ένα στενό κύκλο, που έβραζε μέσα στο ίδιο του το ζουμί, οι δυνατότητες της Αγκυρας να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον της -πόσω μάλλον να έχει αντίκτυπο στη γειτονιά της- περιορίστηκαν σημαντικά. Και οι τρεις υψηλού κινδύνου αποφάσεις που πήρε η Τουρκία μετά το 2011 (Μόρσι, Ασαντ, Κομπάνι) βγήκαν μπούμερανγκ, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. (...)

Περισσότερο από ποτέ, το κατεστημένο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Η Τουρκία έχει να επιλέξει αν θα ακολουθήσει το δοκιμασμένο και αποτυχημένο ιστό των προκαταλήψεών της, ή θα επιστρέψει στο σχεδιαστήριο όπου θα βρει τι πήγε τόσο στραβά και γιατί. Η πρώτη επιλογή μπορεί να την οδηγήσει μέχρι και την αποχώρησή της από το ΝΑΤΟ, προκαλώντας μια επικίνδυνη αυτό-απομόνωση, που θα είναι αδύνατο να "πουληθεί" ως "επιθυμητή απομόνωση" κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η δεύτερη επιλογή είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία πραγματική "pax" (ειρήνη), που δικαιώνει το όνομά της και υπό την οποία η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει την ποικιλόμορφη ταυτότητά της και τις πλήρεις δυνατότητές της. Πρόκειται για μία επίπονη ενδοσκόπηση, η επιτυχία ή μη της οποίας θα καθορίσει την πορεία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής - αν θα παραμείνει μαραμένη, ή αν θα μεταμορφωθεί σε Φοίνικα που θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του».
* Ο Ακίν Ουνβέρ είναι βοηθός καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Καντίρ Χαζ στην Κωνσταντινούπολη
(ΠΗΓΗ: AL JAZEERA)
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ