Το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας ως επιβλήθηκε από το 1947 και ένθεν αποτέλεσε την βάση του καχεκτικού μοντέλου του δημοκρατικού μας πολιτικού συστήματος. Προήγαγε τον παρασιτισμό, ανήγαγε την πελατειακή σχέση ως την απόλυτη σχέση πολίτη-Κράτους, κατέστησε το κράτος από πάροχο σε δυνάστη και επίτρεψε στην κρατική γραφειοκρατία να λειτουργεί ελέω θεού. Αυτά που ζούμε σήμερα είναι η κορυφή του παγόβουνου, το δε παγόβουνο σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα της αυτούσιας μεταφοράς της καχεκτικότητας από την μια ιστορική περίοδο στην διάδοχη της.
Το φαινόμενο λοιπόν έχει ιστορικότητα και η αντιμετώπιση του θα προκύψει από τηn αναστροφή της πορείας που παρήγαγε και αναπαρήγαγε την κρίση. Η βάση του είναι (και) το απαρχαιωμένο, αποτυχημένο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.Ενα σύστημα (το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα τον ακρογωνιαίο λίθο ενός απαρχαιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος) το οποίο παράγει ως επί το πλείστον αδιέξοδα τόσο για όσους εισάγονται όσο και για όσους μένουν εκτός των πυλών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Το αδιέξοδο με την σειρά του παράγει έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, αδιαλλαξία και βία. Τούτη αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν κατευθυνόμενες.Ομως η παραγωγή της οργής έχει αρχίσει από πολύ νωρίς και αυτή ως διαδικασία έχει πολιτικό χρώμα το οποίο ξεπερνά τον ορίζοντα της εικοσαετίας στην οποία βολικά παγιδεύεται ο αρθρογράφος.
Η αγανάκτηση ποτέ δεν παρήγαγε θετικά αποτελέσματα, αντίθετα αποτελεί μια βολική διαδικασία μέσα από την οποία το οποίο κατεστημένο σύστημα διασφαλίζει τα προνόμια του. Αντίθετα θεωρώ ότι το πλέον βασικό χαρακτηριστικό που καθιστά έναν άνθρωπο προοδευτικό και αριστερό είναι αυτό της ελπίδας.Το να μην αποθαρρύνεσαι , το να μην απελπίζεσαι, το να μάχεσαι γιατί θεωρείς πως μάχεσαι για το καλό ολάκερης της κοινωνίας, το να θεωρείς πως κουβαλείς αδικαίωτους αγώνες δεκαετιών στην πλάτη σου σε καθιστά αυτόματα και δημιουργικό μαχητή.
Ας αφήκουν λοιπόν στην άκρη οι νεόκοποι αναλυτές την ιδεολογικοποίηση της "εξέγερσης" και ας δουν όλα τα πολιτικά κόμματα που υπερασπίζονται την καχεκτικότητα (ως αντίτιμο στις ελίτ που τους τροφοδοτούν με πολιτικά καύσιμα) ως πολλαπλασιαστές της κρίσης.
Ερχόμαστε σε όλους αυτούς που πιστεύουν πως αριστερό σε κάνει η σχέση σου με αριστερά σχήματα, η οικειοποίηση συμβόλων ή συνθημάτων. Αριστερό σε κάμει η σχέση σου με το γίγνεσθαι, η συνεχή προσπάθεια παραγωγής της καθαρότερης αλήθειας καθώς και η συμμετοχή σου στην παραγωγή μιας καλύτερης κοινωνίας με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.Αν λοιπόν κάποιοι πιστεύουν πως σχηματίζονται στρατιά απελπισμένων δύνανται να αλλάξουν τα κακώς κείμενα πλανώνται πλάνη οικτρά. Όπως και όσοι πιστεύουν πως η κοινωνική περιθωριοποίηση, η φτωχοποίηση συνιστούν το τίμημα αναπτυξιακής διαδικασίας απλά βαυκαλίζονται με φρούδες ελπίδες. Και οι δύο κατηγορίες είναι στρατηγικά ηττημένες και το ίδιο επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο.
Πριν λίγες μέρες η Κα Μαρίζα Φουντοπούλου πρόεδρος του τμήματος Φιλοσοφίας/Παιδαγωγικής/Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών -και ανήκουσα στον ευρύτερο ιδεολογικό κύκλο της Ν.Δ. ως ή ίδια κατέθεσε- έδωσε μια συνέντευξη σε μέσο ενημέρωσης η οποία έτυχε ελάχιστης προβολής
Το γιατί θα το διαπιστώσει ο καθείς διαβάζοντας την. Κομβικά σημεία στο σκεπτικό της, οι φράσεις "αν έχεις επιβιώσει σε αυτό το σύστημα" και "Δεν μπορούν οι φοιτητές του 2014 να χρησιμοποιούν τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιούσαμε εμείς τη δεκαετία του ’80"
Η κοινωνία έχει αλλάξει, η ζωή μας έχει αλλάξει σε όλα της τα επίπεδα , η πολύμορφη και πολλυεπίπεδη κρίση που ταλανίζει τον τόπο μας πρέπει να αναστραφεί. Η Απάντηση στις σύγχρονες προκλήσεις κατά συνέπεια απαιτεί πραγματική εκσυγχρονιστική αντίδραση (και) από την νεολαία μας.
Η μόνη εκσυγχρονιστική αντίληψη είναι η παραγωγή
παιδείας σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η δοκιμασία και μόνο αυτή θα παράγει το
αυθεντικό το καλύτερο το καθαρότερο.
