Στις ΗΠΑ υπάρχει
το πιο άκαμπτο δικομματικό σύστημα στον πλανήτη, καθώς όποιος ψηφοφόρος
απογοητεύεται από το κόμμα του χωρίς να έλκεται από τον αντίπαλο
σχηματισμό, διαλέγει την αποχή. Πρόκειται για ένα σταθερό και διαχρονικό
σύμπτωμα της πολιτικής σκηνής στις ΗΠΑ, που κατά κύριο λόγο πλήττει το
Δημοκρατικό Κόμμα.Σήμερα ο σκληρός πυρήνας των
ψηφοφόρων του Ομπάμα, που του έδωσε την πρώτη νίκη το 2008, έχει
απογοητευτεί, καθώς έχει δει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό της
προεκλογικής εκστρατείας του τότε γερουσιαστή του Ιλινόις να καθυστερεί
να μεταλλαχθεί σε κυβερνητική πολιτική τα δύο πρώτα κρίσιμα χρόνια 2009
και 2010, όταν οι Δημοκρατικοί είχαν την πλειοψηφία και στη Βουλή των
Αντιπρόσωπων και στη Γερουσία. Αποτέλεσμα, μία αυξημένη αποχή που
πλήττει τους Δημοκρατικούς και ανακηρύσσει νικητές τους Ρεπουμπλικάνους,
που αναζητούν ακόμη διακριτό πολυσυλλεκτικό στίγμα, ενώ τελούν ακόμη
υπό την ομηρεία των ακραίων θέσεων του Tea Party.Με άλλα λόγια ο Ομπάμα στις δύο ενδιάμεσες εκλογικές αναμετρήσεις το 2010 όταν έχασε τη Βουλή και σήμερα που χάνει και τη Γερουσία παθαίνει αυτό που παρ' ολίγον να πάθει ο Τρούμαν στην προεδρική εκλογή του1948: χωρίς την επικοινωνιακή λάμψη αλλά και την κοινωνική ευαισθησία του Ρούζβελτ, ο Τρούμαν άρχισε να απογοητεύει τα στρώματα που επανεντάχθηκαν στην κοινωνία και την εργασία με το New Deal. Ολοι θεωρούσαν σαν δεδομένο μία υψηλή αποχή που θα έπληττε τους Δημοκρατικούς και θα έδινε τη νίκη στον υποψήφιο πρόεδρο των Ρεπουμπλικάνων Ντιούι. Τις τελευταίες ημέρες της εκστρατείας οι Δημοκρατικοί και το επικοινωνιακό τους επιτελείο κινδυνολόγησαν επιτυχώς και έπεισαν τους απογοητευμένους ότι απέχοντας δεν θα τιμωρήσουν απλώς τον Τρούμαν, αλλά θα γυρίσουν τη χώρα πίσω στην εποχή του Χούβερ, που μετά την κρίση του 1929 με μία σκληρή πολιτική λιτότητας εγκλώβισαν τη χώρα στον αποπληθωρισμό και στην ύφεση.
Σε μία βαθιά διχασμένη χώρα όπως οι ΗΠΑ, όπου συνυπάρχουν από τη μια μεριά οι δύο παράκτιες περιοχές που θέλουν ανεκτικότητα, πολυπολιτισμικότητα και κοινωνικό ρόλο του κράτους και από την άλλη οι μεσοδυτικές Πολιτείες και ο Νότος, περιχαρακωμένες σε φονταμενταλισμούς κάθε είδους αιρέσεων αλλά και δαιμονοποίησης του κρατικού παρεμβατισμού, η άνευρη κεντρώα σύνθεση μοιραία πριμοδοτεί τους Ρεπουμπλικάνους, που χωρίς την επιθετική ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού και τις ακροδεξιές αξιακές αναφορές του Tea Party υιοθέτησαν την πολιτική του «ώριμου φρούτου» και πανηγυρίζουν σήμερα.
kapopoulos@pegasus.gr
