Πρώτον είτε τροφοδοτούνται από θεωρίες συνωμοσίας, προπαγάνδα ή πραγματικές ανησυχίες, και οι δύο χώρες οδηγούνται από την στήριξή τους για την μη παρέμβαση, από φόβο εσωτερικής αποσταθεροποίησης. Οι χρωματιστές επαναστάσεις ήταν για τη Ρωσία, μια σειρά δυτικών συνωμοσιών που μπορούν να επαναληφθούν στους δρόμους της Μόσχας. Για την Κίνα, οι φοιτητικές διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ τροφοδοτούνται επίσης από ένα αόρατο χέρι της Αμερικής.
Δεύτερον, η διείσδυση των ξένων μέσων ενημέρωσης και του διαδικτύου θεωρείται τόσο στην Μόσχα όσο και στο Πεκίνο, ως μια στρατηγική κίνηση για την υπονόμευση των αντίστοιχων καθεστώτων τους. Στην πραγματικότητα, ο Putin έχει χαρακτηρισει το Internet "a CIA project". Ως αποτέλεσμα, και οι δύο κυβερνήσεις περιορίζουν την πρόσβαση στα ξένα μέσα ενημέρωσης. Η ρωσική κυβέρνηση προσφάτως υιοθέτησε έναν νόμο που περιορίζει την ξένη ιδιοκτησία εντύπου μέσου, ενώ στο Πεκίνο, τα ξένα μέσα ενημέρωσης απλώς λογοκρίνονται. και οι δύο κυβερνήσεις δημιουργούν εθνική τείχη προστασίας εναντίον του παγκόσμιου Internet. Μέσω της Ρωσίας, η οποία έχει κάνει κινήσεις για να παγιώσει τα domains .ru και .rf, και να επαναπατρίσει δεδομένα, είναι αρχάρια σε σχέση με τον γείτονά της στα Ανατολικά που έχει ήδη ένα σε μεγάλο βαθμό κλειστό (αυτοσυντηρούμενο, εγχωρίως ελεγχόμενο), διαδίκτυο.
Τρίτον, ο φόβος της Ρωσίας για την ριζοσπαστική ισλαμική δημοκρατία από την Τσετσενία, έχει τις αναλογίες του στην Κίνα, όπου η σφαγή του Xinjiang έχει κάνει την ηγεσία να προσέχει για πιθανή επιβολή ορίων στην εμπλοκή της Κίνας στην Μέση Ανατολή. “Πρέπει να προστατέψουμε τα συμφέροντά μας στη Μέση Ανατολή και ακόμη κι αν θέλαμε να ενταχθούμε στη συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως αντί-μουσουλμανική κίνηση από την μεγάλη μουσουλμανική μειονότητα”, σχολιάζει ένας μελετητής. Εκτός από τους γεωπολιτικούς υπολογισμούς, η στήριξη της Ρωσίας για τον πρόεδρο της Συρίας, Bashar al Asaad, σε κάποιο βαθμό έχει τη βάση της στις ανησυχίες της Ρωσίας για τον ισλαμικό ριζοσπαστικισμό.
Τέταρτον, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα επιχειρούν να «εθνικοποιήσουν» τις ελίτ τους: η πρώτη προσφάτως υποχρέωσε τους ολιγάρχες να μεταφέρουν τα λεφτά τους, τα παιδιά τους και την υγειονομική τους περίθαλψη από την Ελβετία και το Λονδίνο, πίσω στη Ρωσία. Η Κίνα ζητάει από τους επιχειρηματίες της να φέρουν τα κέρδη τους πίσω στην Κίνα και στους νέους Κινέζους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους μετά από την αποφοίτησή τους στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πέμπτον, η ετοιμότητα και η ικανότητα για την διεξαγωγή «μικρών πολέμων», όπως το έθεσε ένας Κινέζος αναλυτής, είναι και για τις δύο χώρες ένα νόμιμο όπλο για τη διατήρηση των αντίστοιχων σφαιρών επιρροής τους. Το περίγραμμα των δράσεων αυτών είναι ασαφές, αλλά η ύπαρξή τους φαίνεται αδιαμφισβήτητη, αποτελώντας μια σημαντική αντίδραση στην δυτική τάξη. Το ερώτημα είναι πόσο καιρό η Κίνα θα αισθάνεται άνετη στον κόσμο που δημιουργεί ο Ρώσος εταίρος της: έναν κόσμο ρεβιζιονισμού και απρόβλεπτο.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.ecfr.eu/article/commentary_5_points_of_alignment_between_china_and_russia339
Πηγή:www.capital.gr
