Του Κώστα Ράπτη Όταν την περασμένη εβδομάδα η εκπρόσωπος του State
Department, Jen Psaki επιβεβαίωσε ότι Αμερικανός διπλωμάτης είχε επαφή
με το Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) του συριακού Κουρδιστάν (την
αδελφή οργάνωση του ΡΚΚ που δίνει τη μάχη απέναντι στους τζιχαντιστές
πολιορκητές της παραμεθόριας πόλης Kobane), η Άγκυρα αιφνιδιάσθηκε
δυσάρεστα. Εξ ού και το Σάββατο ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdogan δήλωσε
προς τους δημοσιογράφους κατά την πτήση της επιστροφής του από το
Αφγανιστάν: “Για εμάς το PYD είναι ό,τι και το ΡΚΚ, ήτοι τρομοκρατική
οργάνωση. Αν μια φίλη χώρα και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ όπως οι ΗΠΑ παραδέχεται
ανοιχτά τη στήριξή της προς μια τέτοια τρομοκρατική οργάνωση, δεν
μπορεί να περιμένει θετική απάντηση από εμάς”.
Μάλιστα ανέβασε τον πήχη των προϋποθέσεων που θέτει για την
επιχειρησιακή σύμπραξη στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους δηλώνοντας
ότι το χρησιμότερο που θα μπορούσε να γίνει είναι η απομάκρυνση από την
εξουσία του Σύρου προέδρου Bashar al-Assad. “Δεν θέλουμε στην άλλη
πλευρά των συνόρων μας με τη Συρία ούτε το Ισλαμικό Κράτος, ούτε τον
Assad” δήλωσε ο Erdogan ο οποίος μέχρι τώρα ζητούσε την δημιουργία
ασφαλών ζωνών εντός της συριακής επικράτειας, με το πρόσχημα της
αποκατάστασης των Σύρων προσφύγων, τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης
πτήσεων στη βόρεια Συρία (κίνηση που προφανώς αφορά τις κυβερνητικές
δυνάμεις της Δαμασκού και όχι τους στερούμενους αεροπορικών μέσων
τζιχαντιστές) καθώς και την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό
αντικυβερνητικών συριακών δυνάμεων που να μη σχετίζονται με το Ισλαμικό
Κράτος ή την αλ Κάιντα. Πρόσθεσε μάλιστα ότι απορρίπτει το ερώτημα “και
μετά τον Assad, τι;” κάθε φορά που του τίθεται από ξένους ηγέτες, όπως
λ.χ. ο Vladimir Putin.
Τα επιχειρήματά του δεν εισακούονται όμως ούτε από την αμερικανική πλευρά. Και η ανταπάντηση ήλθε με τη μορφή ενός ανακοινωθέντος (εκτάσεως μόλις 4 γραμμών) από πλευράς της Central Command των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, με το οποίο γινόταν γνωστή η από αέρος ρίψη την Κυριακή αμερικανικού οπλισμού, πολεμοφοδίων και ιατρικού υλικού στους υπερασπιστές του Kobane. Για την εξέλιξη αυτή ενημέρωσε προκαταβολικά τον Erdogan από τηλεφώνου ο ίδιος ο Barack Obama...
Όπως δήλωσε τη Δευτέρα ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών John Kerry, η κίνηση αυτή αποτέλεσε “στιγμιαία αντίδραση” σε μία κατάσταση κρίσης και δεν σηματοδοτεί ευρύτερη αλλαγή των ΗΠΑ. Όμως, το “στιγμιαίο μήνυμα” ήταν πολύ ισχυρό για να μπορέσει να το αγνοήσει η Άγκυρα. Εξ ού και την ίδια ημέρα ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας Mevlet Cavusoglu ανακοίνωσε ότι η χώρα του (που έως τώρα κώφευε σε όλες τις εκκλήσεις να ανοίξει από την τουρκική πλευρά των συνόρων ένας διάδρομος ενίσχυσης του Kobane) συμφώνησε να διευκολύνει την μετάβαση στην πολιορκούμενη πόλη Κούρδων πεσμεργκά από το Ιρακινό Κουρδιστάν. Προφανώς οι φίλιες δυνάμεις του Κούρδου ηγέτη του αυτόνομου βόρειου Ιράκ Massud Barzani θεωρούνται ως η... δεύτερη καλύτερη λύση για τη χαλιναγώγηση του PYD μετά από τους τζιχαντιστές – όμως η ηρωική υπεράσπιση του Kobane επί έναν μήνα έχει ήδη εκτοξεύσει το κύρος του ΡΚΚ και των θυγατρικών του στον κουρδικό (και όχι μόνο) πληθυσμό εντός και εκτός Τουρκίας.
“Δεν θέλαμε ποτέ να πέσει το Kobane. Συνεργαζόμαστε με τις δυνάμεις του διεθνούς συνασπισμού ώστε να καθαρίσει η περιοχή από όλες τις απειλές” ισχυρίσθηκε ο Τούρκος υπουργός, ο οποίος για να εξωραϊσει την κατάσταση πρόσθεσε ότι την υπεράσπιση της πόλης δεν έχει αναλάβει αποκλειστικά το PYD αλλά ένα μέτωπο οκτώ διαφορετικών συριακών οργανώσεων.
Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι πέρα από τις επιχειρησιακές ανάγκες της στιγμής, η Ουάσιγκτον με το να εξοπλίζει τους Κούρδους της Συρίας και να παρακάμπτει την Τουρκία που παζαρεύει όλο και σκληρότερα τη διάθεση της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ, στέλνει κυρίως ένα πολιτικό μήνυμα. Η αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό δεν αποτελεί τη στιγμή αυτή προτεραιότητα της Ουάσιγκτον και οι νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας για όλη την περιοχή δεν έχουν τη στήριξη του αμερικανικού παράγοντα. Άλλωστε, οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν υπ΄ όψιν τους την αντίθεση των λαών και των καθεστώτων (π.χ. Σαουδική Αραβία) της Μέσης Ανατολής σε μια τέτοια προβολή τουρκικής ισχύος, ενώ την ίδια στιγμή η εν εξελίξει εξομάλυνση των σχέσεων με το Ιράν φέρνει στο παιχνίδι άλλον έναν παίκτη – ίσως σημαντικότερο και από την Τουρκία για την καταπολέμηση των τζιχαντιστών και την επανασταθεροποίηση της περιοχής.
Πηγή:www.capital.gr
