ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ-Η τουρκική πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν δημιουργεί προβλήματα στο Ισραήλ, υπό την έννοια ότι στόχος της είναι ο στρατηγικός εγκλωβισμός του από αραβικά και μουσουλμανικά κράτη. Η αναρχία και η χαώδης κατάσταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή, αφενός, αυξάνει τις ασύμμετρες απειλές σε βάρος του Ισραήλ και της Δύσης, αφετέρου, αποτυπώνει την αποτυχία των Αμερικανών στην περιοχή να δημιουργήσουν συνθήκες ασφαλείας. Και στο Ιράκ και στη Συρία, καθώς και μακρύτερα στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν, ενώ στην Παλαιστίνη η κατάσταση παραμένει πάντοτε πολεμική.
Εκ των πραγμάτων, η μοναδική διέξοδος του Ισραήλ είναι προς την Κύπρο,
και από εκεί προς την Ελλάδα και τη λοιπή Ευρώπη. Και υπάρχουν οι
συνθήκες για σύγκλιση συμφερόντων και τη δημιουργία συμμαχίας
στρατηγικού χαρακτήρα. Από τη μια είναι το φυσικό αέριο και η δημιουργία
τερματικού στο Βασιλικό, και από την άλλη είναι το τουρκικό σύνδρομο
της περιφερειακής δύναμης, που μεταφράζεται από το Τελ Αβίβ ως διαρκής
απειλή. Αυτή η διαδικασία της τριμερούς συμμαχίας καθιστά την Κύπρο
μέρος μιας περιφερειακής δύναμης, ικανής να διαχειριστεί με ασφάλεια το
φυσικό αέριο, που αποτελεί στρατηγικό εργαλείο.
Το ερώτημα είναι εάν η λύση του Κυπριακού θα δημιουργήσει συνθήκες σταθερότητας ή αστάθειας. Εάν η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ συμβληθεί πριν από τη λύση, τότε αλλάζουν τα ισοζύγια δυνάμεων, ακόμη και η μορφή της διευθέτησης του προβλήματος. Μπορεί να είναι δημοκρατική και να διατηρήσει στη ζωή την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν, από την άλλη, η συμμαχία δεν πραγματοποιηθεί προ της λύσης, η Κύπρος θα κινδυνέψει να γίνει στρατηγικό σάντουιτς μεταξύ δυο περιφερειακών δυνάμεων, όπως είναι το Ισραήλ και η Τουρκία, ενώ η Ελλάδα θα απολέσει και τα τελευταία της συμφέροντα προς τη Μέση Ανατολή.
Το σημαντικό δε, είναι ότι η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν θα δημιουργήσει συνθήκες ασφαλείας ούτε στην Κύπρο ούτε στην περιοχή, καθότι πρόκειται για επίτευξη ενός διαχρονικού τουρκικού στόχου από το 1956. Ενός στόχου που είναι ενταγμένος στην τουρκική αναθεωρητική πολιτική, κατά τρόπον ώστε:
1 Η Κύπρος να είναι τουρκικό προτεκτοράτο.
2. Η κυπριακή ΑΟΖ να τριχοτομηθεί μεταξύ της Τουρκίας και των δυο συνιστώντων κρατών.
3. Η Άγκυρα να κλείσει τη διέξοδο του Ισραήλ μέσω Κύπρου και έτσι να κάνει η Τουρκία άλμα εδραίωσης ως πρώτη περιφερειακή δύναμη, η οποία θα γίνει ακόμη πιο απειλητική σε βάρος του Ισραήλ, το οποίο, φυσιολογικά, θα αντιδράσει. Συνεπώς, η σχέση Τουρκίας-Ισραήλ δεν θα βελτιωθεί, όπως θα ήθελαν οι ΗΠΑ, αλλά θα γίνει χειρότερη.
4. Το ομοσπονδιακό μοντέλο του Ιράκ είναι πρόδηλο ότι καταρρέει και πνίγεται στο αίμα, δημιουργώντας συνθήκες ανασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ και τη Βρετανία να φλερτάρουν διπλωματικά με το σιιτικό Ιράν, που δεν θα ήθελε την υπερίσχυση των Τζιχαντιστών σουνιτών του Ιράκ. Η εξέλιξη αυτή ουδόλως αρέσει στο Ισραήλ, το οποίο εξακολουθεί να θεωρεί την Τεχεράνη ως απειλή.
Η πραγματικότητα φανερώνει ότι ο σχεδιασμός των ΗΠΑ στην περιοχή μας και αλλού δεν έφερε ασφάλεια. Τμήμα δε, αυτού του σχεδιασμού είναι και η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία δεν θα φέρει ούτε τέλος στα προβλήματά μας, αλλά ούτε και συνθήκες ασφαλείας. Θα είναι υπέρ της Τουρκίας και εναντίον των συμφερόντων και της Αμερικής και του Ισραήλ, και θα προκαλέσει νέα ταραχή με τα συμφέροντα των ΗΠΑ πλήττονται πρωτίστως, διότι αυτήν τη φορά η σύγκρουση δεν θα είναι μεταξύ ημών και της Τουρκίας -εμείς θα βγούμε νοκ άουτ- αλλά μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ… μέσω Κύπρου.
Το ερώτημα είναι εάν η λύση του Κυπριακού θα δημιουργήσει συνθήκες σταθερότητας ή αστάθειας. Εάν η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ συμβληθεί πριν από τη λύση, τότε αλλάζουν τα ισοζύγια δυνάμεων, ακόμη και η μορφή της διευθέτησης του προβλήματος. Μπορεί να είναι δημοκρατική και να διατηρήσει στη ζωή την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν, από την άλλη, η συμμαχία δεν πραγματοποιηθεί προ της λύσης, η Κύπρος θα κινδυνέψει να γίνει στρατηγικό σάντουιτς μεταξύ δυο περιφερειακών δυνάμεων, όπως είναι το Ισραήλ και η Τουρκία, ενώ η Ελλάδα θα απολέσει και τα τελευταία της συμφέροντα προς τη Μέση Ανατολή.
Το σημαντικό δε, είναι ότι η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν θα δημιουργήσει συνθήκες ασφαλείας ούτε στην Κύπρο ούτε στην περιοχή, καθότι πρόκειται για επίτευξη ενός διαχρονικού τουρκικού στόχου από το 1956. Ενός στόχου που είναι ενταγμένος στην τουρκική αναθεωρητική πολιτική, κατά τρόπον ώστε:
1 Η Κύπρος να είναι τουρκικό προτεκτοράτο.
2. Η κυπριακή ΑΟΖ να τριχοτομηθεί μεταξύ της Τουρκίας και των δυο συνιστώντων κρατών.
3. Η Άγκυρα να κλείσει τη διέξοδο του Ισραήλ μέσω Κύπρου και έτσι να κάνει η Τουρκία άλμα εδραίωσης ως πρώτη περιφερειακή δύναμη, η οποία θα γίνει ακόμη πιο απειλητική σε βάρος του Ισραήλ, το οποίο, φυσιολογικά, θα αντιδράσει. Συνεπώς, η σχέση Τουρκίας-Ισραήλ δεν θα βελτιωθεί, όπως θα ήθελαν οι ΗΠΑ, αλλά θα γίνει χειρότερη.
4. Το ομοσπονδιακό μοντέλο του Ιράκ είναι πρόδηλο ότι καταρρέει και πνίγεται στο αίμα, δημιουργώντας συνθήκες ανασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ και τη Βρετανία να φλερτάρουν διπλωματικά με το σιιτικό Ιράν, που δεν θα ήθελε την υπερίσχυση των Τζιχαντιστών σουνιτών του Ιράκ. Η εξέλιξη αυτή ουδόλως αρέσει στο Ισραήλ, το οποίο εξακολουθεί να θεωρεί την Τεχεράνη ως απειλή.
Η πραγματικότητα φανερώνει ότι ο σχεδιασμός των ΗΠΑ στην περιοχή μας και αλλού δεν έφερε ασφάλεια. Τμήμα δε, αυτού του σχεδιασμού είναι και η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία δεν θα φέρει ούτε τέλος στα προβλήματά μας, αλλά ούτε και συνθήκες ασφαλείας. Θα είναι υπέρ της Τουρκίας και εναντίον των συμφερόντων και της Αμερικής και του Ισραήλ, και θα προκαλέσει νέα ταραχή με τα συμφέροντα των ΗΠΑ πλήττονται πρωτίστως, διότι αυτήν τη φορά η σύγκρουση δεν θα είναι μεταξύ ημών και της Τουρκίας -εμείς θα βγούμε νοκ άουτ- αλλά μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ… μέσω Κύπρου.
