Καθόλου παράδοξο λοιπόν που κύριο θύμα αυτής της επιλογής είναι η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της -από την εξωκοινοβουλευτική μέχρι την Κεντροαριστερά-, καθώς η εθνική περιχαράκωση είναι το προνομιακό πεδίο της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς, η οποία και διογκώνεται από μια πλειοψηφική είσπραξη της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ο διεθνισμός ήταν ένα βασικό στοιχείο της ταυτότητας της Δεύτερης Διεθνούς, και πριν από εκατό χρόνια ακριβώς, την άνοιξη του 1914, οι Σοσιαλιστές στη Γαλλία και την Ιταλία, οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία και οι Εργατικοί στη Βρετανία δήλωναν ότι θα αποτρέψουν την έκρηξη πολέμου με ταυτόχρονη γενική απεργία. Λίγους μήνες μετά διαγκωνίζονταν σε επιθετικό εθνικισμό ως μέλη κυβερνήσεων εθνικής ενότητας.
Σήμερα η Σοσιαλδημοκρατία-Κεντρο-αριστερά βρίσκεται στο άλλο άκρο: Ψελλίζει έναν μεταρρυθμιστικό-διορθω-τικό λόγο χωρίς να τον ανάγει σε συνολική ευρωπαϊκή πρόταση, που οδηγεί αργά ή γρήγορα όλες τις εκφάνσεις της σε ένα στίγμα ανάλογο με αυτό του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Σε κάθε περίπτωση όλα τα παραπάνω έχουν σχετική σημασία: Η πραγματική επόμενη μέρα στην ΕΕ δεν θα είναι η Δευτέρα 26.5, αλλά μια ημερομηνία κάπου στα μέσα του 2015, όταν οι επερχόμενες διορθωτικές παρεμβάσεις του επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι, δεν θα έχουν δαμάσει τον αποπληθωρισμό και τον συνεπακόλουθο φαύλο κύκλο ύφεση - μαζική ανεργία - κοινωνική ανάφλεξη - πολιτική αποσταθεροποίηση.
Τότε οι πάντες, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, γιατί θα έχει αποχαιρετήσει και αυτή έστω και τελευταία την ανάπτυξη, θα υποχρεωθούν να προβληματιστούν, να σχεδιάσουν, να προτείνουν και να επιλέξουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς η εναλλακτική λύση δεν είναι παρά η σταδιακή ή και απότομη και ασύντακτη αποσάθρωση των κεκτημένων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
