Με τον Σάββα Ιακωβίδη Τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κυπριακής
Δημοκρατίας ενισχύονται και εμφανώς ταυτίζονται. Αυτό υπογραμμίζει ο
Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Υπογράφοντας χθες το βιβλίο
επισκεπτών στο Προεδρικό Μέγαρο, έγραψε: «Είναι με μεγάλη χαρά που
βρίσκομαι μαζί σας και που βρίσκομαι στην Κύπρο. Οι προσπάθειές σας για
εξεύρεση διευθέτησης, μιας διζωνικής δικοινοτικής διευθέτησης,
εκτιμώνται πάρα πολύ.
Εκτιμώνται, επίσης, πάρα πολύ οι προσπάθειές σας για ενίσχυση των
στρατηγικών μας συμφερόντων, που μόνο θα ενισχύονται μετά την εξεύρεση
διευθέτησης. Σας εκτιμούμε», κατέληξε. Αν ισχύουν αυτά που επισημαίνει ο
Αμερικανός Αντιπρόεδρος, τότε οι σχέσεις ΗΠΑ και Κυπριακής Δημοκρατίας
εισήλθαν σε μια ιστορική φάση, με την ένταξη της Κύπρου στην αμερικανική
τροχιά, όπως συνέβη π.χ. με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Τσεχία.
Η δήλωση Μπάιντεν, καθώς και δηλώσεις ανώνυμου ανώτατου αξιωματούχου του Λευκού Οίκου περί του «νέου, ισχυρού στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ», της Κύπρου, θέτουν τις σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπερδύναμη σε ένα νέο πλαίσιο που, εξ αντικειμένου, επηρεάζει ή ενδέχεται να επηρεάσει τις σχέσεις μας με την παραδοσιακή φίλη Ρωσία. Ποια είναι, λοιπόν, τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ; Πρώτα απ’ όλα οι Αμερικανοί φαίνονται να αναδιαμορφώνουν την πολιτική τους με αφορμή και την ουκρανική κρίση.
Όταν ο Μπάιντεν καλεί την Κύπρο «να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι μια ρωσική επέμβαση» (στην Ουκρανία), ευθύς η Κύπρος τίθεται στο στόχαστρο αντιμέτρων της Μόσχας. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να κτίσουν συμμαχίες με διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, για να ανακόψουν έκδηλη προσπάθεια του Προέδρου Πούτιν να ανασυστήσει την πάλαι ποτέ δύναμη της Ρωσίας. Η προχθεσινή υπογραφή συμφωνίας μαμούθ με την Κίνα, ύψους 400 δισεκ., για προμήθεια φυσικού αερίου, είναι μια πρώτη απάντηση της Μόσχας στα αντίμετρα της Δύσης.
Από την άλλη, η Ουάσιγκτον θέλει να επαναθερμάνει τις διαταραχθείσες σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, σε συνάρτηση προς τη συριακή κρίση, την αποτυχία του λεγόμενου «τουρκικού μοντέλου», τον «αραβικό χειμώνα» και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Επίσης, πιέζει για λύση στο Μεσανατολικό. Γιατί όλα αυτά; Διότι το κέντρο βάρους των διεθνών εξελίξεων μετατοπίστηκε στην Ασία: Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, Βόρεια Κορέα. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αντισταθούν στον ρωσικό ενεργειακό εκβιασμό διά της κυπρο-ισραηλινής ή και ελλαδικής εναλλακτικής ενεργειακής λύσης.
Άρα, διά της επίλυσης του Κυπριακού αποπυροδοτείται ένα πρόβλημα που ταλανίζει την Ελλάδα, την Τουρκία και το ΝΑΤΟ, εξομαλύνονται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και διευκολύνεται η αξιοποίηση του κυπριακού φυσικού αερίου. Προς τα πού, όμως; Ξένοι και Κύπριοι πολιτικοί, με πολιτική ελαφρότητα, είναι έτοιμοι να υποθηκεύσουν το φυσικό μας αέριο και να το καταστήσουν όμηρο στην Τουρκία. Εδώ θα παιχτεί το μεγάλο ενεργειακό παιγνίδι.
Αυτοί είναι αδρομερώς οι στρατηγικοί στόχοι των ΗΠΑ. Ποιοι είναι οι στρατηγικοί στόχοι της Κύπρου; Η ανωμαλία της διζωνικής; Ένα λειτουργικό ευρωπαϊκό και δημοκρατικό κράτος; Μα αυτό αναιρείται από τη ρατσιστική και αντιδημοκρατική διζωνική. Μήπως η μοιρασιά του αερίου; Δεν προκαλεί κανενός την απορία η βιασύνη του Ερντογάν να λύσει το Κυπριακό φέτος;
Και πώς; Στη λογική των δύο κρατών και των δύο λαών, των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων.
Απορούμε: Τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ θα συγκρουστούν με εκείνα της Τουρκίας στην Κύπρο και θα καταλήξουν στην απαλλαγή μας από τον Αττίλα; Όχι, βέβαια. Τρέμουμε και μόνο στην ιδέα η Κύπρος να θυσιαστεί στον βωμό των στρατηγικών συμφερόντων όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά και άλλων δυνάμεων.
Η δήλωση Μπάιντεν, καθώς και δηλώσεις ανώνυμου ανώτατου αξιωματούχου του Λευκού Οίκου περί του «νέου, ισχυρού στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ», της Κύπρου, θέτουν τις σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπερδύναμη σε ένα νέο πλαίσιο που, εξ αντικειμένου, επηρεάζει ή ενδέχεται να επηρεάσει τις σχέσεις μας με την παραδοσιακή φίλη Ρωσία. Ποια είναι, λοιπόν, τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ; Πρώτα απ’ όλα οι Αμερικανοί φαίνονται να αναδιαμορφώνουν την πολιτική τους με αφορμή και την ουκρανική κρίση.
Όταν ο Μπάιντεν καλεί την Κύπρο «να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι μια ρωσική επέμβαση» (στην Ουκρανία), ευθύς η Κύπρος τίθεται στο στόχαστρο αντιμέτρων της Μόσχας. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να κτίσουν συμμαχίες με διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, για να ανακόψουν έκδηλη προσπάθεια του Προέδρου Πούτιν να ανασυστήσει την πάλαι ποτέ δύναμη της Ρωσίας. Η προχθεσινή υπογραφή συμφωνίας μαμούθ με την Κίνα, ύψους 400 δισεκ., για προμήθεια φυσικού αερίου, είναι μια πρώτη απάντηση της Μόσχας στα αντίμετρα της Δύσης.
Από την άλλη, η Ουάσιγκτον θέλει να επαναθερμάνει τις διαταραχθείσες σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, σε συνάρτηση προς τη συριακή κρίση, την αποτυχία του λεγόμενου «τουρκικού μοντέλου», τον «αραβικό χειμώνα» και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Επίσης, πιέζει για λύση στο Μεσανατολικό. Γιατί όλα αυτά; Διότι το κέντρο βάρους των διεθνών εξελίξεων μετατοπίστηκε στην Ασία: Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, Βόρεια Κορέα. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αντισταθούν στον ρωσικό ενεργειακό εκβιασμό διά της κυπρο-ισραηλινής ή και ελλαδικής εναλλακτικής ενεργειακής λύσης.
Άρα, διά της επίλυσης του Κυπριακού αποπυροδοτείται ένα πρόβλημα που ταλανίζει την Ελλάδα, την Τουρκία και το ΝΑΤΟ, εξομαλύνονται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και διευκολύνεται η αξιοποίηση του κυπριακού φυσικού αερίου. Προς τα πού, όμως; Ξένοι και Κύπριοι πολιτικοί, με πολιτική ελαφρότητα, είναι έτοιμοι να υποθηκεύσουν το φυσικό μας αέριο και να το καταστήσουν όμηρο στην Τουρκία. Εδώ θα παιχτεί το μεγάλο ενεργειακό παιγνίδι.
Αυτοί είναι αδρομερώς οι στρατηγικοί στόχοι των ΗΠΑ. Ποιοι είναι οι στρατηγικοί στόχοι της Κύπρου; Η ανωμαλία της διζωνικής; Ένα λειτουργικό ευρωπαϊκό και δημοκρατικό κράτος; Μα αυτό αναιρείται από τη ρατσιστική και αντιδημοκρατική διζωνική. Μήπως η μοιρασιά του αερίου; Δεν προκαλεί κανενός την απορία η βιασύνη του Ερντογάν να λύσει το Κυπριακό φέτος;
Και πώς; Στη λογική των δύο κρατών και των δύο λαών, των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων.
Απορούμε: Τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ θα συγκρουστούν με εκείνα της Τουρκίας στην Κύπρο και θα καταλήξουν στην απαλλαγή μας από τον Αττίλα; Όχι, βέβαια. Τρέμουμε και μόνο στην ιδέα η Κύπρος να θυσιαστεί στον βωμό των στρατηγικών συμφερόντων όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά και άλλων δυνάμεων.
