Ενας από
τους βασικούς λόγους του κατακερματισμού του πολιτικού συστήματος, που
αναμένεται να πιστοποιηθεί στις ευρωεκλογές, είναι η αδυναμία των
μεγαλύτερων κομμάτων να εκφράσουν έναν οριοθετημένο με σαφήνεια λόγο.
Μπροστά στο άγχος για μεγαλύτερα ποσοστά και καλύτερες εντυπώσεις,
«τσαλαβουτάνε» παντού. Αφήνουν κενά, βάζουν ηθικοπλαστικά διλήμματα,
διατυπώνουν πονηρά ερωτηματικά, ώστε ο καθένας να δίνει την απάντηση που
επιθυμεί, και γενικότερα ψαρεύουν σε… θολά νερά. Τις καλές εποχές της
αμεριμνησίας αυτό έπιανε, τώρα όμως είναι αιτία να στραφεί κάποιος προς
άλλους σχηματισμούς.Για τις εκλογές της Κυριακής τα δεδομένα που έχουμε από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα είναι τα εξής:
Ο Αντώνης Σαμαράς, που εμφανίζεται ως ο αυθεντικός εκφραστής του ευρωπαϊσμού, κυβερνάει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, περιφρονεί τη Βουλή και δεν έχει δείξει ότι ασπάζεται τον εξαντλητικό διάλογο και τις συνθέσεις. Εν ονόματι δηλαδή της Ευρώπης, κινείται με έναν αυταρχισμό πολύ ξένο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ενώ οι πολύ κοντινοί του άνθρωποι συνομιλούν με τη Χρυσή Αυγή σε κυβερνητική βάση, αλλά ο ίδιος δεν ξέρει τίποτα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι το 2012 οι πολίτες τον ψήφισαν για να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ και να λύσει -όσο γίνεται να λυθούν- τα υπόλοιπα θέματα με τρόπο ευρωπαϊκό, δηλαδή δημοκρατικό και συνθετικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε όλα τα θέματα και μέσα και έξω. Υπέρ της Ευρώπης, αλλά της Ευρώπης που ο ίδιος φαντάζεται. Μέσα στο ευρώ, που όμως δεν είναι ταμπού. Επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα προ της κρίσης επίπεδα, αλλά… κάποτε. Επαγγελία της αριστεροσύνης, αλλά η Ελλάδα είναι χώρα του δυτικού συστήματος, μέλος του ΝΑΤΟ. Σταθάκης και Δραγασάκης από τη μια, Λαφαζάνης και Τσακαλώτος από την άλλη.
Σε όλα αυτά ταιριάζει η παροιμία «τα παιδία παίζει». Το μόνο κακό είναι ότι αντικείμενο του παιγνίου είμαστε όλοι εμείς. Ισως η εκκωφαντική απουσία μιας δυναμικής από τον κεντρώο χώρο να δημιουργεί αυτές τις στρεβλώσεις δεξιά και αριστερά, αλλά σύντομα οι Ελληνες πολίτες θα κληθούν ευθέως να απαντήσουν στο ερώτημα «Σαμαράς ή Τσίπρας για κυβερνήτης;». Ωμός εκβιασμός χωρίς χάρη, που πιθανόν να τον πάρει το ποτάμι, η ελιά, η δάδα, ο σταυρός, το σφυρί και το δρεπάνι.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=207019
Ο Αντώνης Σαμαράς, που εμφανίζεται ως ο αυθεντικός εκφραστής του ευρωπαϊσμού, κυβερνάει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, περιφρονεί τη Βουλή και δεν έχει δείξει ότι ασπάζεται τον εξαντλητικό διάλογο και τις συνθέσεις. Εν ονόματι δηλαδή της Ευρώπης, κινείται με έναν αυταρχισμό πολύ ξένο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ενώ οι πολύ κοντινοί του άνθρωποι συνομιλούν με τη Χρυσή Αυγή σε κυβερνητική βάση, αλλά ο ίδιος δεν ξέρει τίποτα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι το 2012 οι πολίτες τον ψήφισαν για να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ και να λύσει -όσο γίνεται να λυθούν- τα υπόλοιπα θέματα με τρόπο ευρωπαϊκό, δηλαδή δημοκρατικό και συνθετικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε όλα τα θέματα και μέσα και έξω. Υπέρ της Ευρώπης, αλλά της Ευρώπης που ο ίδιος φαντάζεται. Μέσα στο ευρώ, που όμως δεν είναι ταμπού. Επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα προ της κρίσης επίπεδα, αλλά… κάποτε. Επαγγελία της αριστεροσύνης, αλλά η Ελλάδα είναι χώρα του δυτικού συστήματος, μέλος του ΝΑΤΟ. Σταθάκης και Δραγασάκης από τη μια, Λαφαζάνης και Τσακαλώτος από την άλλη.
Σε όλα αυτά ταιριάζει η παροιμία «τα παιδία παίζει». Το μόνο κακό είναι ότι αντικείμενο του παιγνίου είμαστε όλοι εμείς. Ισως η εκκωφαντική απουσία μιας δυναμικής από τον κεντρώο χώρο να δημιουργεί αυτές τις στρεβλώσεις δεξιά και αριστερά, αλλά σύντομα οι Ελληνες πολίτες θα κληθούν ευθέως να απαντήσουν στο ερώτημα «Σαμαράς ή Τσίπρας για κυβερνήτης;». Ωμός εκβιασμός χωρίς χάρη, που πιθανόν να τον πάρει το ποτάμι, η ελιά, η δάδα, ο σταυρός, το σφυρί και το δρεπάνι.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=207019
