Τέσσερις στους πέντε Γερμανούς θέλουν μικρότερη εμπλοκή του
γερμανικού στρατού στο εξωτερικό, ενώ τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων
επιθυμούν εξωτερική πολιτική χαμηλών, προσεκτικών τόνων επιθετικών
προσδιορισμών, που αντικαθιστούν με άλλα λόγια την ουδετερότητα! Τα αποτελέσματα της παραπάνω δημοσκόπησης εκ πρώτης όψεως δείχνουν
ωριμότητα: Μετά τις τραγικές εμπειρίες του 20ού αιώνα ο γερμανικός λαός
έγινε ξανά αυτό που είχε πει ο Ναπολέων Βοναπάρτης «ο πιο ειρηνικός λαός
στον κόσμο».Ας μη βιασθούμε όμως να χαρούμε γιατί υπάρχει και η δεύτερη, η πιο ανησυχητική ανάγνωση: ο φόβος της εκτός συνόρων εμπλοκής είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν αφορά μόνον τις στρατιωτικές αποστολές και επιχειρήσεις, αλλά και την μη αντιστρέψιμη εμπλοκή του Βερολίνου στη θωράκιση της Ευρωζώνης με έκδοση ευρω-ομολόγου και την απευθείας αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ!
Τι είναι, άραγε, πιο ανησυχητικό για την αυτάρκεια και την περιχαράκωση στον απομονωτισμό του Γερμανού πολίτη: Μια μονάδα της Μπούντεσβερ στο Αφγανιστάν, ένα στρατιωτικό νοσοκομείο και δύο μεταγωγικά αεροσκάφη στο Μαλί ή η μη αντιστρέψιμη απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας εντός της οποίας μόνον μπορεί να περιφρουρηθεί η γερμανική αντίληψη περί δημοσιονομικής και νομισματικής σταθερότητας;
Η δημοσκόπηση έρχεται σε μια στιγμή που εκ των πραγμάτων το Βερολίνο καλείται να δραστηριοποιηθεί πολιτικά και να μεσολαβήσει ώστε η κρίση στην Ουκρανία να μη μας εγκλωβίσει σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο, και την ώρα που διαπιστώνεται για ακόμη μια φορά ότι χωρίς την αξιοπιστία επιχειρησιακής στρατιωτικής δυνατότητας παρέμβασης δεν μπορεί να υπάρξει χειραφέτηση της Ε.Ε.
Η κοινή γνώμη της Γερμανίας, είκοσι τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την ενοποίηση του 1989-90 διακηρύσσει σε όλους τους τόνους και για όλες τις προκλήσεις ότι είναι πανευτυχής με το σημερινό status quo με κάθε πρόταση περαιτέρω διεθνούς ή ευρωπαϊκής στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής εμπλοκής να θεωρείται ως αρνητική εξέλιξη.
Η Γερμανία του 2014 θυμίζει τη Γαλλία στον Μεσοπόλεμο, όπου ήταν αδιανόητη κάθε προληπτική στρατιωτική και διπλωματική ενέργεια απέναντι στη Γερμανία λόγω της κυρίαρχης αποστροφής της κοινής γνώμης για κάθε είδους προσφυγή σε πολιτικής απειλής χρήση βίας. Το Παρίσι παρακολούθησε ως θεατής την είσοδο της Βέρμαχτ στην Ρηνανία τον Μάρτιο του 1936, την προσάρτηση της Αυστρίας τον Μάρτιο του 1938 και προσυπέγραψε την πολιτική κατευνασμού της Βρετανίας στο Μόναχο τον Σεπτέμβριο του 1938 που διαμέλισε την Τσεχοσλαβακία. Οταν το Παρίσι μαζί με το Λονδίνο αποφάσισαν την ανατροπή πολιτικής και στήριξαν την Πολωνία στα τέλη Αυγούστου του 1939 ήταν, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, πολύ λίγο, πολύ αργά.
Τα παραπάνω δεδομένα μάς λένε ότι πρέπει να φθάσουμε σε παρατεταμένο εμφύλιο στην Ουκρανία για να εξαντλήσει το Βερολίνο τη μεσολαβητική του δυνατότητα και αντίστοιχα να φθάσει το 2015 ξανά η Ευρωζώνη στο κατώφλι της κατάρρευσης για να αποδεχθεί η Μπούντεσμπανκ τον κοινό δανεισμό, καθώς και μια χωρίς προσχήματα ποσοτική επέκταση από την ΕΚΤ τύπου Fed.
H Γερμανία του 2014 παραπέμπει στις ΗΠΑ του 1940, όπου ήταν κυρίαρχος ο απομονωτισμός ως αναγκαία προϋπόθεση για την επιστροφή στην προ του 1929 ευημερία. Τότε ο Ρούζβελτ διεξήγαγε την προεκλογική εκστρατεία του 1940 με όρκους και δεσμεύσεις ότι δεν θα χυθεί «το αίμα των παιδιών μας στην Ευρώπη», μέχρι που η επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ -που δίχως υπερβολή την προκάλεσαν οι αμερικανικές κυρώσεις- του επέτρεψε να υλοποιήσει μια αδύνατη μέχρι τότε προσαρμογή.
Ζήτω το status quo!
Η κοινή γνώμη της Γερμανίας σχεδόν είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την ενοποίηση του 1989-90 διακηρύσσει σε όλους τους τόνους και για όλες τις προκλήσεις ότι είναι πανευτυχής με το σημερινό status quo, με κάθε πρόταση περαιτέρω διεθνούς ή ευρωπαϊκής στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής εμπλοκής να θεωρείται ως αρνητική εξέλιξη.
