«Something for nothing», κάτι
για τίποτε. Με αυτές τις τρεις λέξεις στις ΗΠΑ απαξιώνουν κάποιον που
σε οικονομική συναλλαγή ή πολιτική διαπραγμάτευση απαιτεί από την
απέναντι πλευρά μια μονομερή υποχώρηση αρνούμενος να συζητήσει
αντάλλαγμα, αντίτιμο η όποιου είδους αντισταθμιστικό όφελος.Το κάτι του
Πούτιν ήταν η αναβολή του δημοψηφίσματος και η απόσυρση των ρωσικών
στρατευμάτων από τα σύνορα με την Ουκρανία. Το τίποτε του Κιέβου και της
Δύσης είναι η απουσία κάθε νύξης για αυτονομία της Ανατολικής Ουκρανίας
και η αμφισβήτηση της απόσυρσης των ρωσικών δυνάμεων. Συνεπώς η απόφαση
της ηγεσίας της Ανατολικής Ουκρανίας να προχωρήσει στο δημοψήφισμα,
ήταν μονόδρομος καθώς η αναβολή του είναι το μόνο μέσο πίεσης για να
δεχθεί το Κίεβο να αρχίσει διαπραγματεύσεις με αυτούς που εξακολουθεί να
αποκαλεί τρομοκράτες-συμμορίτες. Και οι δύο αντίπαλες πλευρές
επιδίδονται σε αυτό που στη στρατιωτική ορολογία αποκαλείται επιθετική
αναγνώριση:
Ο Πούτιν προσπαθεί να ανιχνεύσει αν ο αντιρωσικός μαξιμαλισμός των ΗΠΑ είναι ρητορική ή προαποφασισμένη επιλογή που δεν αναχαιτίζεται με τακτικούς ελιγμούς.
Οι ΗΠΑ προσπαθούν να διαπιστώσουν μέχρι πού μπορεί να φθάσει το σχέδιο Β του Κρεμλίνου στην περίπτωση που το Κίεβο συνεχίσει να διεκδικεί χωρίς πολιτικές υποχωρήσεις τον πλήρη έλεγχο της χώρας. Ολα τα παραπάνω με φόντο το ερώτημα υπάρχει δυνατότητα συμβίωσης σε ένα κράτος του Δεξιού Τομέα και της πολιτοφυλακής των ανατολικών επαρχιών.
Η ιστορία των διεθνών σχέσεων διδάσκει ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατά: Το 1990 στον Λίβανο, υπό τη σιδηρά πυγμή της Συρίας, τερματίστηκε ένας εμφύλιος πόλεμος δεκαπέντε χρόνων, με τον συμβιβασμό να αντέχει μέχρι και σήμερα, το 1998 οι αντίπαλες πλευρές στη Βόρεια Ιρλανδία έδωσαν τα χέρια και το παράδειγμα των παραδειγμάτων είναι η ομαλή μετάβαση της Νοτίου Αφρικής από το Απαρτχάιντ στη Δημοκρατία στην περίοδο 1990-'94 χάρη στη συνεργασία Ντε Κλερκ-Μαντέλα.
Για την προσέγγιση «κάτι για τίποτε» υπάρχουν δύο ερμηνείες: Η πεποίθηση ότι ο αντίπαλος θα υποχωρήσει πλήρως ή η προαποφασισμένη επιλογή της σύγκρουσης.
kapopoulos@pegasus.gr- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πούτιν προσπαθεί να ανιχνεύσει αν ο αντιρωσικός μαξιμαλισμός των ΗΠΑ είναι ρητορική ή προαποφασισμένη επιλογή που δεν αναχαιτίζεται με τακτικούς ελιγμούς.
Οι ΗΠΑ προσπαθούν να διαπιστώσουν μέχρι πού μπορεί να φθάσει το σχέδιο Β του Κρεμλίνου στην περίπτωση που το Κίεβο συνεχίσει να διεκδικεί χωρίς πολιτικές υποχωρήσεις τον πλήρη έλεγχο της χώρας. Ολα τα παραπάνω με φόντο το ερώτημα υπάρχει δυνατότητα συμβίωσης σε ένα κράτος του Δεξιού Τομέα και της πολιτοφυλακής των ανατολικών επαρχιών.
Η ιστορία των διεθνών σχέσεων διδάσκει ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατά: Το 1990 στον Λίβανο, υπό τη σιδηρά πυγμή της Συρίας, τερματίστηκε ένας εμφύλιος πόλεμος δεκαπέντε χρόνων, με τον συμβιβασμό να αντέχει μέχρι και σήμερα, το 1998 οι αντίπαλες πλευρές στη Βόρεια Ιρλανδία έδωσαν τα χέρια και το παράδειγμα των παραδειγμάτων είναι η ομαλή μετάβαση της Νοτίου Αφρικής από το Απαρτχάιντ στη Δημοκρατία στην περίοδο 1990-'94 χάρη στη συνεργασία Ντε Κλερκ-Μαντέλα.
Για την προσέγγιση «κάτι για τίποτε» υπάρχουν δύο ερμηνείες: Η πεποίθηση ότι ο αντίπαλος θα υποχωρήσει πλήρως ή η προαποφασισμένη επιλογή της σύγκρουσης.
kapopoulos@pegasus.gr- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ