Η χειρονομία της 80χρονης Σελέστε Μαρτίνς Καέιρο χάρισε το όνομα σε μια επανάσταση
Της Χριστίνας Πάντζου
Η Σελέστε Μαρτίνς Καέιρο ήταν από τις πρώτες που κατέβηκαν στον δρόμο την 25η Απρίλη για να γιορτάσει τα 40 χρόνια της Επανάστασης των Γαριφάλων. Δεν βρέθηκε στο βήμα των ομιλητών, ούτε μνημονεύτηκε στις επίσημες εκδηλώσεις προς τιμήν στρατιωτικών και πολιτικών που ανέτρεψαν τη δικτατορία και εγγυήθηκαν τη δημοκρατική μετάβαση της Πορτογαλίας, κι ας ήταν μία από τις πρωταγωνίστριες της ιστορικής εκείνης στιγμής. Η 80χρονη σήμερα γυναίκα, σερβιτόρα, καμαριέρα, μοδίστρα, εργάτρια της επιβίωσης, ήταν αυτή που έδωσε στην επανάσταση των λοχαγών το όνομα με το οποίο θα έμενε στην ιστορία.
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι τα γαρίφαλα θα σήμαιναν τόσα για την επανάσταση, ήταν μια αυθόρμητη χειρονομία», δήλωσε στο πρακτορείο Efe αφηγούμενη πώς εκείνο το πρωί, φτάνοντας στο εστιατόριο όπου εργαζόταν, ο ιδιοκτήτης τής είπε πως κλείνουν, γιατί γίνεται επανάσταση, και της πρότεινε να πάρει σπίτι της τα γαρίφαλα που προορίζονταν για τα τραπέζια, για να μη μαραθούν. «Αν γίνεται επανάσταση, εγώ θα είμαι στον δρόμο μαζί τους», απάντησε και πήγε προς την πλατεία Ροσίο, εκεί όπου τα άρματα των εξεγερμένων λοχαγών περίμεναν διαταγές. «Ενας στρατιώτης πάνω σε τανκς μού ζήτησε τσιγάρο. Ποτέ δεν είχα καπνίσει και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που το μετάνιωσα. Κοίταξα τα χέρια μου και το μόνο που είχα να του προσφέρω ήταν ένα κόκκινο γαρίφαλο. Το έβαλε στο τουφέκι του και αμέσως μου ζήτησαν λουλούδια κι άλλοι φαντάροι. Τα μοίρασα όλα». Σε λίγο, δεκάδες γυναίκες μοίραζαν γαρίφαλα στους στρατιώτες, που στις κάννες των όπλων τους έγιναν σύμβολα ελευθερίας.
Ανύπαντρη μητέρα και στρατευμένη στο Κ.Κ., η Σελέστε μετείχε στο κίνημα της αντιδικτατορικής αντίστασης και ακόμη και σήμερα, παρά την εύθραυστη υγεία της, δεν έχει λείψει ποτέ από τις διαδηλώσεις κατά των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης. Χάρισε σε μια επανάσταση το όνομά της, αλλά ζει στη λησμονιά, πασχίζοντας να επιβιώσει με μια σύνταξη 370 ευρώ, από τα οποία τα 190 πηγαίνουν για ενοίκιο. «Δεν θα τα έβγαζα πέρα αν δεν με βοηθούσε η κόρη μου. Εχουμε ακόμη πολλά για να διαμαρτυρηθούμε», λέει, συμφωνώντας με τους λοχαγούς της επανάστασης, που εδώ και τρία χρόνια δεν μετέχουν στους επίσημους εορτασμούς, καταγγέλλοντας ότι οι κυβερνητικές πολιτικές κατέστρεψαν όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της επανάστασης: παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια, αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις, προστασία των ευάλωτων. «Ολα χάθηκαν, μόνο ανεργία και φτώχεια έχουμε», λέει δίχως κανέναν ενθουσιασμό που τον Μάιο η Πορτογαλία βγαίνει από το μνημόνιο, γιατί ξέρει πως «ό,τι παίρνουν από τον λαό, αυτές οι κυβερνήσεις δεν το επιστρέφουν ποτέ».
http://www.efsyn.gr/?p=193198
