Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ «τσίμπησε» το δόλωμα της Αγκυρας!

Αλέξανδρος ΤάρκαςΟι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη στελέχωση του ευρωψηφοδελτίου του με εκπροσώπους της μουσουλμανικής μειονότητας επιβεβαιώνουν τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος διαμαρτυρίας: Συλλογή ψήφων από οποιαδήποτε δεξαμενή, αδιαφορία για τη ζημιά σε υπέρτερα εθνικά συμφέροντα και αδυναμία χειρισμού κρίσεων.Είτε αντιμετωπίζουμε το θέμα της μειονότητας ως αμιγώς εσωτερικό, αφού πρόκειται για Ελληνες πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος, είτε λαμβάνουμε υπόψη και τη διπλωματική χροιά, βάσει των συνθηκών και του «ενδιαφέροντος» της Τουρκίας, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει. Είναι αδιανόητο να αποπέμπει την υποψήφια που είχε μόλις επιλέξει, επειδή κατήγγειλε τη διείσδυση και τις πιέσεις του τουρκικού εθνικισμού στη Θράκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπερνά τις αποδείξεις εθνικιστικού μίσους και παρεμβατικότητας του τουρκικού γενικού προξενείου Κομοτηνής. Αντίθετα, είχε καταγγείλει -πέρυσι- τη συνεργασία των ελληνικών και τουρκικών Αρχών ασφαλείας σε υποθέσεις που άπτονταν της διεθνούς τρομοκρατίας. Στα μάτια του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι του τουρκικού κράτους έχουν διαβαθμίσεις που, αφενός, επιβάλλουν κριτική σε θέματα τρομοκρατίας και, αφετέρου, επιτρέπουν τη σιωπή σε περιπτώσεις επηρεασμού μιας θρησκευτικής (και όχι εθνικής) μειονότητας;

Η κατάσταση στη Θράκη είναι περίπλοκη και ευαίσθητη. Εισέρχεται στην πιο κρίσιμη φάση από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 - αρχές του ’90, όταν είχε εμφανιστεί (όπως και σήμερα) το κόμμα του Σαδίκ ως απροκάλυπτο παράρτημα του προξενείου και όταν η Αγκυρα έδινε εντολές αιματηρών επεισοδίων στις πλατείες. Εκτοτε, χάρη στους νόμους ισονομίας-ισοπολιτείας των Κ. Μητσοτάκη, Αντ. Σαμαρά, Β. Τσουδερού, οι αδικίες αποκαταστάθηκαν και οι ακραίοι της μειονότητας δεν έβρισκαν γόνιμο έδαφος προπαγάνδας. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ειρωνεία από το να αντικρίζει κανείς τις αποτυχημένες περιοδείες στη Ροδόπη των Τ. Ερντογάν (2004) και Α. Νταβούτογλου (2011), οι οποίοι άλλα ανέμεναν και άλλα βρήκαν, μη καταφέρνοντας να εκμεταλλευτούν (ή να προβοκάρουν) οτιδήποτε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνειδητοποιεί ότι η Αγκυρα, αφού επί 20 χρόνια δεν πέτυχε τίποτα στη Θράκη, αλλάζει τακτική. Ενθαρρυμένο από τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ηνωμένων Εθνών, το 2010, για το Κόσοβο και αναζητώντας αναλογίες με την Ουκρανία, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανασυστήνει, ως αυτόνομο παίκτη, το κόμμα του Σαδίκ και ταυτόχρονα ευνοεί το «φύτεμα» φιλικών προσώπων στα ευρωψηφοδέλτια άλλων κομμάτων.

Ενώπιον αυτής της τακτικής, ο κατά τ’ άλλα φίλτατος κ. Ν. Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι «λαμβάνουμε αποφάσεις όχι με βάση τη μεγιστοποίηση ποσοστών, αλλά βάσει και άλλων ισορροπιών». Υπαινίσσεται, δηλαδή, ότι από τη στιγμή που κατέρχεται αυτόνομο ένα φιλοτουρκικό κόμμα, είναι σκόπιμο οι υπόλοιποι να δεχτούν μειονοτικούς υποψηφίους με ακραίες θέσεις, ώστε να «σπάσει η γραμμή» με διασπορά ψήφων.

Πολύ καλό το «κρυφό» σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βιώσιμο μόνον σε ιδανικές συνθήκες εργαστηρίου. Αντιπροσωπευτικό όσων δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει και τι μπορεί να συμβεί στη Θράκη. Πιστεύουν ειλικρινά οι κ. Τσίπρας και Παππάς ότι οι (ήδη) ακραίοι μειονοτικοί έχουν ισόβια πίστη στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στον Τούρκο γενικό πρόξενο ή στον κ. Νταβούτογλου; Κρίνουν εθνικά χρήσιμο να χορηγούν πιστοποιητικά φιλαλήθειας και αντικειμενικότητας σε όσους δεν κρύβουν τα πραγματικά πιστεύω τους; Δυστυχώς, η απλή αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «τσίμπησε» στο δόλωμα της Αγκυρας!

Αλέξανδρος Τάρκας

* Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη.