Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ σύγκρουση
με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες στο Κίεβο, είναι το
αποτέλεσμα μίας ανελέητης διαμάχης ανάμεσα σε σπαρασ-σόμενες ομάδες της
οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που λεηλατεί τη χώρα μετά τη
διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Την περασμένη Δευτέρα ήμουν στη
Θεσσαλονίκη και συζητώντας με πανεπιστημιακούς για την Ουκρανία με
ρώτησαν παράλληλα για τις εξελίξεις στο κυπριακό. Τους απάντησα χωρίς
περιστροφές πως οι εξελίξεις στο κυπριακό θα επηρεασθούν σε έναν
σημαντικό -αν όχι καθοριστικό- βαθμό και από τις εξελίξεις στην
Ουκρανία.
Ο λόγος είναι ασχετικά απλός: οι αιματηρές διαδηλώσεις στην Ουκρανία
(όπως και στη Βενεζουέλα) έχουν «χορηγούς» αμερικάνικες - δυτικές
(ευρωπαϊκές) οργανώσεις που διεξάγουν την ιμπεριαλιστική τους παρέμβαση
στο πλαίσιο ελέγχου της διεθνούς κοινότητας και, κυρίως, διεθνούς
απομόνωσης της Ρωσίας. Πρόκειται για ωμή παρέμβαση και επέμβαση των
ευρωατλαντιστών η οποία ως τέτοια σηματοδοτεί την εκκίνηση μιας
διαφορετικής γεωπολιτικής εποχής. Από πολλές απόψεις δεν είναι ασήμαντα
τα συμφέροντα που διακυβεύονται για τη Ρωσία στη «δυτική της αυλή». Ας
ληφθεί σοβαρά υπόψη πως η υπόκλιση Γιανουκόβιτς στις δυτικές απαιτήσεις
με τους όρους που έγινε, δεν υποδηλοί εξομάλυνση ή/και συμβιβασμό.
Τουναντίον, δημιουργεί σκηνικό εκρηκτικών συγκρούσεων στο μέλλον καθώς οι απαιτήσεις της αντιδραστικής και αντιδημοκρατικής αντιπολίτευσης της Ουκρανίας και των ευρωατλαντιστών πολύ δύσκολα θα γίνουν αποδεκτές από τη Μόσχα, είτε μεσοπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα. Η παθητικότητα και υποχωρητικότητα της ουκρανικής κυβέρνησης απέναντι στην αμφισβήτηση της νομιμότητάς της, δεν σημαίνει ότι η Ρωσία αποδέχεται τον επιχειρούμενο από τη Δύση διαμελισμό της χώρας.
Διαμελισμό που έχει ως στρατηγικό στόχο την εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στην αυλή της και, συνάμα, τον ναυτικό της αποκλεισμό στη Μαύρη Θάλασσα. Αναντίλεκτα, η Ρωσία αντιτίθεται απέναντι σε ΗΠΑ και ΕΕ για την απροκάλυπτη εμπλοκή τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας, όπως και για την άμεση στήριξη που παρείχαν και παρέχουν οι «δυτικοί» στις ένοπλες φασιστικές ομάδες.
Στήριξη που σαφώς παραπέμπει στη διαίρεση του λαού της Ουκρανίας με
τις σχεδιαζόμενες διώξεις σε βάρος του ρωσόφωνου πληθυσμού της
Ουκρανίας. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην Ουκρανία συνδέονται με
την επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Η εν λόγω επέμβαση είναι αποτέλεσμα του σφοδρού ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς τους.
Σε αυτό το σκηνικό θα πρέπει να συνυπολογισθούν και οι υφιστάμενες
στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στη Βουλγαρία και Ρουμανία, καθότι μέσω
αυτών η Ουάσιγκτον διεκδικεί τον γεωπολιτικό έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας
που είναι κλειδί για τη μεταφορά υδρογονανθράκων από κοιτάσματα της
Κασπίας Θάλασσας και Κεντρικής Ασίας προς την Ε.Ε.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι όλοι οι αγωγοί μεταφοράς υδρογονανθράκων διέρχονται πλησίον των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ. Ο 5ος, για παράδειγμα, αμερικανικός στόλος έχει την έδρα πλησίον της Σαουδικής Αραβίας (στο Μπαχρέιν, στον Περσικό Κόλπο). Αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μιας αλυσίδας αμερικανικών και αγγλικών στρατιωτικών βάσεων εγκατεστημένων αφενός σε όλη τη Μεσόγειο (της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης), αφετέρου στη νότια ακτή του Περσικού Κόλπου και του Κόλπου του Ομάν, από το Κουβέιτ έως τη Μασκάτη. Ακόμα και στην Αραβική Θάλασσα έως τη Βομβάη είναι εγκατεστημένες οι ναυτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, συνδεόμενες με τις στρατιωτικές τους βάσεις στο Πακιστάν, Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν και Κιργιστάν. Αυτή η αμερικανική στρατιωτική θηλιά δεν αφορά μόνο στη Ρωσία αλλά και στην Κίνα.
Σε αυτόν τον κρίσιμης σημασίας δακτύλιο για τον έλεγχο της Ευρασίας, η στρατηγική των αγγλοαμερικανών -με δεδομένη τη συστημική οικονομική κρίση που διέρχονται ως χώρες- είναι αμφίβολου διακυβεύματος και, συνεπώς, επιτυχίας. Μόσχα και Πεκίνο αντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική και, τηρουμένων των αναλογιών, θα αναστέλλουν πολιτικά αγγλοαμερικανικούς στόχους που έχουν άμεση ή/και έμμεση διασύνδεση με τον υπό ανάπτυξη σε Ευρασία και Μεσόγειο γεωπολιτικό δακτύλιο των ευρωατλαντιστών.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπεισέρχεται και το κυπριακό. Ως ζήτημα επί του οποίου διασταυρώνονται, μεταξύ άλλων, οι μεταβλητές και οι παράμετροι του συσχετισμού δυνάμεων στο πεδίο γεωπολιτικής αναδιάταξης.
*Ο Κώστας Γουλιάμος είναι αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ερευνών «Προμηθέας».
Κώστας Γουλιάμος
http://www.philenews.com