Πού σταματά η ανέξοδη ρητορική και πού αρχίζουν οι δεσμεύσεις της ΕΕ
τόσο ως προς την άμεση στήριξη της Ουκρανίας όσο και ως προς την
ευρωπαϊκή ενταξιακή της προοπτική;Την ώρα που συνθλίβεται από μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική ο Νότος της Ευρωζώνης και δοκιμάζονται ακόμη και οι αντοχές της Γαλλίας στην προσαρμογή στη γερμανικών προδιαγραφών Ευρωζώνη, τι αντίκρισμα μπορεί να έχει η προσδοκία της νέας ηγεσίας στο Κίεβο και των οπαδών της για ευρωπαϊκή στήριξη που θα αναβαθμίσει άμεσα και απτά τη δύσκολη καθημερινότητα των πολιτών;
Μετά τις ανατροπές του 1989-91 οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης προσέβλεπαν σε άμεση ένταξη στην ΕΕ και ήλπιζαν ότι θα τύχουν ανάλογης στήριξης σύγκλισης με αυτή που είχε ο Νότος μετά την ένταξη της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, καθώς η πλήρης ένταξη ήλθε δεκαπέντε χρόνια μετά, την άνοιξη του 2004, και η σύγκλιση με πολλές ταχύτητες, με την Πολωνία και την Τσεχία στην πρώτη, τις Βαλτικές Χώρες στη δεύτερη, την Ουγγαρία δυσπροσάρμοστη και τη Βουλγαρία και Ρουμανία να βιώνουν μια κατ' όνομα πλήρη ένταξη.
Η βάση του φιλοευρωπαϊκού μπλοκ στην Ουκρανία δεν έχει αυταπάτες, δεν περιμένει ΜΟΠ και Πακέτα Ντελόρ και θα ήταν ευχαριστημένη να σημειώσει την πρόοδο που κατέγραψε η Πολωνία ή ακόμη και οι Βαλτικές Χώρες.Oμως πέρα από την ευφορία της κυβερνητικής αλλαγής στο Κίεβο και τη μεγαλόστομη ρητορική στήριξης από την ΕΕ, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι ούτε οι Βρυξέλλες ούτε το ΔΝΤ πρόκειται να διαθέσουν έστω και μέρος από τα δεκάδες δισ. ευρώ που χρειάζεται η χώρα χωρίς σκληρούς όρους και προϋποθέσεις προσαρμογής με σημαντικό κοινωνικό κόστος.
Προφανώς στο Κίεβο και στη Δυτική Ουκρανία το όραμα της Δύσης αναφέρεται στο σχέδιο Μάρσαλ μετά το 1947 και στη γενναία χρηματοδότηση του Νότου στη δεκαετία του 1980.
Η ΕΕ όμως υπηρετεί μια δημοσιονομική στρατηγική που συνοψίζεται στην παραμονή στην Ευρωζώνη περίπου με αυτοχρηματοδότηση!
kapopoulos@pegasus.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
