Σπύρος Λίτσας Κατά τη διάρκεια των ομιλιών τους το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου στο
Συνέδριο Ασφάλειας του Μονάχου, οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας των
ΗΠΑ Τζον Κέρι και Τσακ Χέιγκελ δήλωσαν ότι οι ΗΠΑ δεν απομακρύνονται από
την Ευρώπη. Υποστήριξαν τη δημοκρατική ομαλότητα και την προστασία των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία· την αναγκαιότητα εξεύρεσης
οριστικής και βιώσιμης λύσης μεταξύ παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ·
δεσμεύτηκαν ότι η αντιπυραυλική ομπρέλα θα έχει εγκατασταθεί στην
Πολωνία μέχρι το 2018· ανακοινώθηκε η αποστολή τεσσάρων πλοίων του
πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, εξοπλισμένων με αντιπυραυλικά συστήματα, με
σημείο ελλιμενισμού τον ναύσταθμο της Ρότα στην Ισπανία και
επιχειρησιακή ακτίνα δράσης όλη τη Μεσόγειο Θάλασσα.Παρ’ όλα αυτά, δεν αποτελεί μυστικό ότι οι ΗΠΑ έχουν πλέον αποφασίσει να ρίξουν το βάρος τους στην περιοχή του Ειρηνικού Ωκεανού, υλοποιώντας το πολυσυζητημένο άλμα προς την Ασία. Προφανώς αυτό θα γίνει εις βάρος της παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη, μια εξέλιξη που προκύπτει από τους εφαρμοστικούς περιορισμούς των πολιτικών οικονομίας κλίμακος του νέου θεμέλιου λίθου της αμερικανικής υψηλής στρατηγικής· την έξυπνη άμυνα. Από εδώ ξεκινούν οι πολυπλοκότητες.
Η Ευρώπη για τις ΗΠΑ αποτελεί μια κομβική περιοχή που ξεπερνά κατά πολύ τη στενή συμμαχική σχέση. Τόσο κατά τη διάρκεια του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την αποστολή χιλιάδων πεζοναυτών, όσο και με τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ οι ΗΠΑ βοήθησαν καταλυτικά τον ευρωπαϊκό χώρο όχι μόνο να μην τσακιστεί από την μπότα των ναζί και των φασιστών αλλά και να οδηγηθεί από το χάος του μεταπολεμικού διαστήματος στη ραγδαία οικονομική ανάπτυξη τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60. Κι όμως, σήμερα οι ΗΠΑ δείχνουν να μην έχουν τη διάθεση ή ένα συγκροτημένο σχέδιο αντιμετώπισης της ραγδαίας απορρύθμισης της ευρωπαϊκής οικονομίας ή της κατάρρευσης του αναπτυξιακού/καταναλωτικού μοντέλου που πλήττεται βαρύτητα από συνταγές λιτότητας και αυστηροποίησης της δημοσιονομικής οντολογίας της Ευρώπης.
Αν εξαιρέσει κανείς τις δηλώσεις του Μπαράκ Ομπάμα για την ανάγκη επιστροφής της Ευρώπης σε πορεία ανάπτυξης, οι ΗΠΑ έχουν εναποθέσει πλήρως την τύχη της ευρωπαϊκής ηπείρου στο Βερολίνο και στην αυστηρή γερμανική δημοσιονομική μεθοδολογία. Ουδείς εχέφρων θα διαφωνούσε σε μια τέτοια εξέλιξη, αφού στη σημερινή ευρωπαϊκή πολιτική έρημο οι ικανότητες της καγκελαρίου Μέρκελ είναι αδιαμφισβήτητες, ενώ η Βρετανία, που θα μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική προοπτική ανάπτυξης των ευρωπαϊκών υποθέσεων, κρατά αποστάσεις από το υφιστάμενο δημοσιονομικό μοντέλο. Η Γερμανίδα καγκελάριος φροντίζει πρωτίστως για τα εθνικά γερμανικά συμφέροντα και πράττει άριστα, αν θέλετε την άποψή μου, που αποκλίνουν όμως σημαντικά από τα μέτρα και τις πολιτικές που χρειάζεται η Ευρώπη σήμερα για να ορθοποδήσει.
Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν στραμμένο το βλέμμα στις εξελίξεις στην Ασία λόγω Κίνας. Κινδυνεύουν όμως να διαπράξουν το καίριο σφάλμα για το οποίο έχει προειδοποιήσει ο Σουν Τσου όλους του πολιτικούς ηγέτες εδώ και αιώνες. «Μην ξεκινάς μια εκστρατεία αν το εσωτερικό σου βρίσκεται σε αναβρασμό». Ο σκληρός πυρήνας του δυτικού κόσμου, η Ευρώπη, οδεύει προς το Καθαρτήριο, ενώ η Μέση Ανατολή, που φλέγεται, επηρεάζει το επίπεδο ασφάλειας αλλά και την οικονομία του ευρωπαϊκού χώρου παντοιοτρόπως (μεταναστευτικό, τρομοκρατία, ενέργεια κ.λπ.). Πολύτιμος χρόνος έχει ήδη χαθεί και πλέον όσο κι αν το απεύχονται οι ΗΠΑ στο άμεσο μέλλον θα αναγκαστούν να στηρίξουν την ευρωπαϊκή οικονομία έμπρακτα, με ένα πανευρωπαϊκό New Deal, για να μπορέσει να λειτουργήσει ξανά το αναπτυξιακό και καταναλωτικό μοντέλο της ελεύθερης οικονομίας. Είναι κρίσιμο δε αυτό να γίνει πριν ο Νότος μεταβληθεί σε νέα Πομπηία και πριν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των Ευρωπαίων πολιτών οδηγηθεί στην εξαμβλωματική αγκαλιά των φασιστών και των νεοναζί.
http://www.dimokratianews.gr/
