Η εικόνα είναι σουρεαλιστική: Ενας «Αριστερός» Πρόεδρος της Γαλλίας με τις σκληρές και εκτεταμένες περικοπές που συνυπογράφει υποτασσόμενος στην πίεση της Γερμανίας τροφοδοτεί το τέρας του αποπληθωρισμού στην Ευρωζώνη. Λίγες ώρες μετά, η πρώην υπουργός Οικονομικών της Δεξιάς του Ν. Σαρκοζί και νυν επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ στέλνει ένα γενικόλογο μήνυμα, που όμως ερμηνεύεται ως δραματική προειδοποίηση μέσα από τα συμφραζόμενά του: Την ώρα που επιβραδύνεται ο ρυθμός ανάπτυξης σε όλες τις χώρες της Ομάδας BRICS, η προσαρμογή και της Γαλλίας στη γερμανική συνταγή περικοπών κινδυνεύει να εγκλωβίσει την Ευρωζώνη σε μακράς διάρκειας αποπληθωρισμό, που μπορεί να οδηγήσει με μακρόχρονη ύφεση, σε μια ευρωπαϊκή επανέκδοση της χαμένης δεκαετίας που γνώρισε η Ιαπωνία με την ίδια συνταγή μετά το 1990.
Η παρέμβαση της επικεφαλής του ΔΝΤ διορθώνει την κατάλληλη στιγμή την παραπληροφόρηση και παρερμηνεία των αποφάσεων που ανακοίνωσε ο Ολάντ την Τρίτη: Δεν πρόκειται για την προσαρμογή, έστω και καθυστερημένη, του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας στον Τρίτο Δρόμο του Μπλερ ή στο Νέο Κέντρο του Σρέντερ, δεν πρόκειται για την εγκατάλειψη της αριστερής παράδοσης του Λαϊκού Μετώπου αλλά και της Ενωμένης Αριστεράς υπέρ του Σοσιαλφιλελευθερισμού, αλλά για μοιραία επιλογή συνθηκολόγησης της Γαλλίας στη «θρησκεία του αποπληθωρισμού», που οδήγησε τις ΗΠΑ του Χούβερ μετά το 1929 σε πιο βαθιά βουτία στην ύφεση, αλλά και τη Γερμανία της Βαϊμάρης -την εποχή της κυβέρνησης του Καγκελαρίου Μπρίνιγκ το 1931-32- στην κοινωνική αποσάθρωση και πολιτική αποσταθεροποίηση, που έστρωσαν τον δρόμο στον Χίτλερ.
Η πρόσληψη του ρόλου του ΔΝΤ στη διαχείριση της Κρίσης της Ευρωζώνης από την ελληνική πολιτική ελίτ, τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη αγγίζει τα όρια της ψυχικής διαταραχής: Απέναντι στον μόνο παγκόσμιο θεσμό που σηκώνει ανάστημα στην καταστροφική πολιτική του Βερολίνου, που δίνει από τη διευθυντική του θέση τη δυνατότητα πρώτα στον Στρος Καν και σήμερα στη Λαγκάρντ να στέλνουν δημόσια στη Μέρκελ τα μηνύματα που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ούτε ως υπονοούμενα ο Σαρκοζί και ο Ολάντ, στην «ανάδελφη» πατρίδα μας το ΔΝΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ως ένας ανεπιθύμητος ξένος σε μια ευρωπαϊκή υπόθεση!
Προσωποποιούμενη ως καρικατούρα η παραπάνω αντίληψη, μας λέει ότι αν δεν ξαναδούμε τον Τόμσεν, τότε η δοκιμασία της κοινωνίας θα είναι λιγότερο δυσβάστακτη!Η Μέρκελ επέβαλε το ΔΝΤ στην τρόικα, παρά τις τότε αντιρρήσεις του Γιούνκερ, αλλά και του Σόιμπλε, για να αξιοποιήσει την τεχνογνωσία σκληρών δημοσιονομικών προσαρμογών και ταυτόχρονα να αξιοποιήσει πολιτικά την καταστατική ακαμψία του Ταμείου, που είναι υποχρεωμένο να απαιτεί την επιστροφή των δανείων του.
Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι μετά τη γαλλική συνθηκολόγηση, την ισπανική υποχώρηση και τις ιταλικές πιρουέτες, το ΔΝΤ θα παρέμενε ο μόνος αμφισβητίας της καταστροφικής, για την παγκόσμια οικονομία, και για την ίδια την Ε.Ε.-Ευρωζώνη, γερμανικής θρησκείας δημοσιονομικής λιτότητας.
Γαλλική συνθηκολόγηση
Η μοιραία επιλογή συνθηκολόγησης της Γαλλίας στη «θρησκεία του αποπληθωρισμού» οδήγησε τις ΗΠΑ του Χούβερ μετά το 1929 σε πιο βαθιά βουτία στην ύφεση, αλλά και τη Γερμανία της Βαϊμάρης -την εποχή της κυβέρνησης του Καγκελαρίου Μπρίνιγκ το 1931-32- στην κοινωνική αποσάθρωση και πολιτική αποσταθεροποίηση, που έστρωσαν τον δρόμο στον Χίτλερ.Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-kapopoulos@pegasus.gr
