Όταν στριμώχνονται οι Τούρκοι θέλουν λύση, ενώ οι Έλληνες ακόμα και αν στριμώχνονται δεν πιάνονται από τη λύση

Όποτε πιάσει πάτο η οικονομία στον βορρά όλοι αρχίζουν να φωνάζουν για λύση. Όταν στριμωχτούν, βλέπουν τη λύση στην Κύπρο ως έξοδο απ’ αυτό το αδιέξοδο. Όποτε φτιάξει κάπως η κατάσταση, ξεχνάνε και τη λύση και όλα τα παρόμοια! Δεν τους περνάει καν από το μυαλό. Μάλιστα γίνονται και προκλητικοί. Προκαλούν την απέναντι πλευρά. «Να μείνουμε έτσι, να ζήσουμε χωριστά», λένε. Αρχίζουν να υπερασπίζονται τα δύο χωριστά κράτη. Αν θέλετε, ανοίξτε και κοιτάξτε τα αρχεία των εφημερίδων την περίοδο μετά το σχέδιο Ανάν. Θα δείτε τι πράγματα υπάρχουν εκεί. Τι οικοδομικός οργασμός.Τι κολακείες. Μέλι έσταζε από το στόμα του τότε πρωθυπουργού Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ. Σε κάθε συνάντηση ανέφερε με καμάρι το πώς ανεβάσαμε το εθνικό κατά κεφαλήν μας εισόδημα από τις πέντε χιλιάδες δολάρια στις δεκαπέντε. Μαζί τα ζήσαμε αυτά. Μήπως μπορούν να ξεχαστούν; Υπήρχαν μερικά άτομα που έβλεπαν μπροστά και το αποκαλούσαν αυτό «ψεύτικο παράδεισο». Αλλά καταπνίγηκε η φωνή τους.

Οι Ελληνοκύπριοι είναι διαφορετικοί από εμάς. Δέχτηκαν το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Γκρεμίστηκαν μέσα σε μια στιγμή. Κατέρρευσαν. Πτώχευσαν! Είναι αλήθεια πως σε σύγκριση με τα παγκόσμια δεδομένα αυτό δεν ονομάζεται φτώχεια, αλλά η απώλεια της πρότερης ευημερίας αποκαλείται πτώχευση. Φαλίρισαν τράπεζες. Έκλεισαν καταστήματα. Κουρεύτηκαν καταθέσεις. Παρά ταύτα, δεν άρχισαν να φωνάζουν για λύση όπως τους Τουρκοκυπρίους. Δεν είδαν τη σωτηρία τους στη λύση μόνο. Ακούτε τέτοιες φωνές να βγαίνουν από τον νότο; Πόσο αδύναμες είναι οι φωνές που βγαίνουν για λύση... Δεν φιλοδοξούν για πολλά πράγματα από τη λύση όπως τους Τούρκους.
Νομίζουμε ότι είναι πολύ αδύναμο μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα το αίσθημα της ευτυχίας σε ένα ενωμένο νησί μαζί με τους Τουρκοκυπρίους. Και ποιος ξέρει, ίσως ο αριθμός εκείνων που εγκρίνουν τα δύο χωριστά κράτη, δηλαδή τη διχοτόμηση, να έχει ξεπεράσει τους υπόλοιπους. Σίγουρα αυτός είναι ο πραγματικός φόβος του Νίκου Αναστασιάδη. Αμφιβάλλει πλέον ότι ο λαός του πιστεύει σε μιαν ενωμένη Κύπρο ή ότι θέλει κάτι τέτοιο. Άλλωστε, αν δεν είχαν έτσι τα πράγματα, δεν θα υποχωρούσε από το «ναι» του στο δημοψήφισμα. Αποφεύγει επίμονα να τεθεί αντιμέτωπος με τη συντριπτική πλειοψηφία.

Ουσιαστικά ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί μια ειρήνη στο μυαλό όλων σε αυτό το νησί. Ούτε στον νότο ούτε στον βορρά. Εκείνοι που θέλουν λύση στον βορρά δεν τη θέλουν επειδή καίγονται από την επιθυμία να ζήσουν μαζί με τους Ελληνοκυπρίους. Όταν πιάσει πάτο η οικονομία και σφίξουν τα ζωνάρια, πιάνονται από τη λύση. Δηλαδή, αν όλοι είχαν την ησυχία και το κέφι τους, δεν θα περνούσε καθόλου από το μυαλό τους η διαίρεση του νησιού. Αξιολογήθηκαν λάθος στον νότο τα τουρκικά συλλαλητήρια κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν. Και αυτό οφειλόταν πιο πολύ στις οικονομικές ανησυχίες παρά στην επιθυμία για μια λύση που θα τερμάτιζε τη διαίρεση του νησιού. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο ας μας πουν γιατί μέχρι σήμερα οι Τουρκοκύπριοι ειρηνόφιλοι δεν διοργάνωσαν ούτε ένα συλλαλητήριο για παράδοση του Βαρωσιού στους παλιούς του ιδιοκτήτες. Ας μας πουν γιατί κανείς δεν κάνει τίποτα για να φύγει από τα βουνά η σημαία που σκορπάει μίσος και έχθρα. Ή, πάλι, μήπως υπήρξε κανείς που ζήτησε να τερματιστεί ο εορτασμός της 20ής Ιουλίου ως εορτής; Τι είδους ειρήνη ονειρεύονται σε αυτό το νησί εκείνοι που δεν θέλουν καθόλου να φύγει απ’ εδώ ο τουρκικός στρατός;

Αν η τουρκική πλευρά ζητά την έναρξη των συνομιλιών μια ώρα αρχύτερα, αυτό δεν οφείλεται στο ότι επιθυμεί λύση. Ξέρει ότι και αυτή η πρωτοβουλία θα προσκρούσει στην άρνηση του ελληνοκυπριακού λαού και έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για δύο χωριστά κράτη στο νησί. Σας το είπαμε και προηγουμένως. Αυτή η διαπραγματευτική διαδικασία είναι μια διαδικασία στο τέλος της οποίας υπάρχει δημοψήφισμα και πάλι. Μια παγίδα ενός «ναι» και ενός «όχι». Πότε οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι είπαν «ναι» και οι δύο μαζί σε ένα πράγμα; Μήπως υπάρχει τέτοια περίπτωση στην ιστορία μας;
Με τον Σενέρ Λεβέντ
ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ