Η πολιτική αντιπαράθεση στις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και μάλιστα εν
όψει εκλογών για την ανάδειξη του Ευρωκοινοβουλίου, τείνει να θυμίζει
κάθε μέρα που περνά θέατρο σκιών: Τα κόμματα εξουσίας κινούνται με τη
ρητορική και τους συμβολισμούς της πλήρους εθνικής κυριαρχίας, οι
κυβερνώντες για να μην ομολογήσουν δημόσια το περιορισμένο σε εθνικό
επίπεδο εύρος δυνατοτήτων τους και οι διεκδικούντες τη διακυβέρνηση για
να διαφυλάξουν την αξιοπιστία της επαγγελίας μιας αδύνατης με τα
σημερινά δεδομένα αλλαγής, που τους δίνει τη δυνατότητα να απορροφούν
μια ευρύτατη και ετερόκλητη κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή.Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη αλλαγή της οικονομικής πολιτικής που εξήγγειλε ο Ολάντ: Την ώρα που η πλειοψηφία των εκτός Γαλλίας αναλύσεων μιλά για προσαρμογή στην πολιτική του Βερολίνου, τα γαλλικά ΜΜΕ με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Μοντ παρουσιάζουν τεχνικά το θέμα χωρίς αναφορά στους ευρωπαϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς και κυρίως την κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ συνολικά. Παρόμοιο θέατρο σκιών και στην Ιταλία, όπου όλες οι ελπίδες έχουν πλέον επενδυθεί στην αλλαγή του εκλογικού νόμου ώστε να προκύπτουν σταθερές μονοκομματικές κυβερνήσεις. Κανέναν δεν συμφέρει να αναρωτηθεί πώς πολιτικά συστήματα με πανίσχυρη εκτελεστική εξουσία με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Γαλλία δεν λύνουν το πρόβλημα.
Οταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, το αποσιωπάς, το απωθείς, μια διαπίστωση όχι
μόνον της Ψυχανάλυσης αλλά και της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ιστορίας.
Πόσο πλήττει την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα η διαφθορά, η διαπλοκή και το πελατειακό πολιτικό σύστημα είναι το ερώτημα που τίθεται σήμερα συνήθως για τον Νότο της Ευρωζώνης χωρίς να τίθεται το κύριο ερώτημα αν οι δημοσιονομικοί κανόνες που επέβαλε το Βερολίνο στις Βρυξέλλες αφήνουν περιθώριο όχι για ανάπτυξη και σύγκλιση με τον Βορρά αλλά για αποτροπή περαιτέρω απόκλισης και περιθωριοποίησης.
Κανείς δεν τολμά να θέσει το ερώτημα σε ποιο βαθμό οι πρακτικές διαφθοράς τις οποίες μετέρχονται οι βιομηχανίες της Γερμανίας για να προωθήσουν τις πωλήσεις τους στο εξωτερικό ή αν η διαπλοκή πολιτικής-επιχειρήσεων με εργαλείο τις αμαρτωλές Landesbank συμβάλλουν στις επιδόσεις της χώρας.
Η άρνηση των πολιτικών ελίτ της Ευρωζώνης να πουν τη αλήθεια για την ντε γιούρε και ντε φάκτο συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας που έχει προκύψει είναι κατανοητή: Δεν γίνεται προς την κατεύθυνση μιας ομοσπονδιακής δυναμικής αλλά στο επίπεδο διακρατικών παραδοσιακών συσχετισμών, μια επιλογή της πάλαι ποτέ φεντεραλιστικής Γερμανίας μετά το ναυάγιο της Συνταγματικής Συνθήκης στο Δημοψήφισμα στη Γαλλία την Ανοιξη του 2005, και κυρίως μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008.
Το θέατρο σκιών στην πολιτική σκηνή των εταίρων της Γερμανίας στην Ευρωζώνη, μακράν του να προστατεύει τις εθνικές πολιτικές ελίτ, πλήττει μετωπικά την αξιοπιστία τους, απαξιώνει την όποια ευεργετική-εκτονωτική συνέπεια της εναλλαγής των κομμάτων εξουσίας στη διακυβέρνηση και πριμοδοτεί έναν θολό, ετερόκλητο Γαλαξία αντισυστημικής αμφισβήτησης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣkapopoulos@pegasus.gr
