| Μείζων η κρίση που συγκλονίζει την Τουρκία. Ενας πανίσχυρος ηγέτης που επί μία δεκαετία συγκρούσθηκε με το «βαθύ κράτος» των Κεμαλιστών, και παρά πάσα προσδοκία το συνέτριψε, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με το «βαθύ ισλαμικό κράτος» του ιμάμη Φετχουλάχ Γκιουλέν. Πρόκειται για μία εμφύλια, ενδοϊσλαμική διαμάχη, μία σύγκρουση που αφορά ωστόσο το πλέον δυναμικό τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Εχει ως εκ τούτου αυτή η διαπάλη στοιχεία δραματικότητος και γοητείας. Η Τουρκία μπορεί να σπαράσσεται, αλλά είναι ένας ζωντανός, δυναμικός οργανισμός.Στην άλλη ακτή του Αιγαίου βιώνουμε, ως πολίτες, μία αντιηρωική αποσύνθεση του συστήματος της μεταπολιτεύσεως. Τα παραδοσιακά κόμματα φυλλορροούν, παρά τη στήριξη που τους παρέχεται από όλες τις πλευρές. Η ελίτ των τελευταίων δεκαετιών -πολιτική, οικονομική και ακαδημαϊκή- παρακολουθεί περιδεής τις εξελίξεις και διακατέχεται από πανικό, φοβούμενη τη συντριβή της. Ανάλογη νευρικότητα, που έφθανε στα όρια της υστερίας, παρατηρούσε ο δυτικόφρων επισκέπτης το 1996 στην Κωνσταντινούπολη, κατά την άνοδο του Ν. Ερμπακάν στην εξουσία. Η ανατροπή του πρώτου ισλαμιστή ηγέτη από το στρατιωτικό κατεστημένο, ανέδειξε πανίσχυρο τον εφιάλτη που προσπαθούσαν να εξορκίσουν οι Κεμαλιστές - τον Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν.Ο Τούρκος πρωθυπουργός κατηγορεί ξένες δυνάμεις -πρωτίστως τις Ηνωμένες Πολιτείες- ότι απεργάζονται την ανατροπή του. Δεν είναι ο κ. Ερντογάν συμπαθής στη Δύση· έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση· κινείται με ενοχλητική αυτονομία στην περιοχή· είναι αντισυμβατικός και μη προβλέψιμος. Είναι κατά συνέπεια λογικό κάποιοι να επιθυμούν τον «συνετισμό» του. Είναι άγνωστο εάν μεγάλες δυτικές δυνάμεις απεργάζονται την υπονόμευσή του· είναι αμφίβολο επίσης -εάν υποτεθεί πως μεθοδεύουν την ανατροπή του- πώς θα επιτύχουν τελικώς τον στόχο τους, ή εάν αντιθέτως του προσδώσουν μεγαλύτερη ισχύ. Ο ίδιος προσωπικά έχει αποδεχθεί την πρόκληση και δίδει έναν σκληρότατο αγώνα. Ο κ. Ερντογάν δυσάρεστος και ενοχλητικός είναι ένας μαχητής, που εξακολουθεί να υποστηρίζεται τουλάχιστον από το 40% των Τούρκων πολιτών.Αντίθετη είναι η εικόνα που διαμορφώνεται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Από το 2010, τα κόμματα που διαχειρίσθηκαν την εξουσία τα τελευταία τριάντα χρόνια, αποξενώνονται από τους ψηφοφόρους τους. Οι μάχες που δίδει η κυβέρνηση εναντίον της τρόικας -προκειμένου να αποφύγει την εφαρμογή  συμφωνηθέντων μέτρων- δεν έχουν τίποτε το ηρωικό και οδηγούν στον αυτοεξευτελισμό του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος.Εκτός του κυβερνητικού πλαισίου, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κυρίως μετενσάρκωση μιας παλαιάς ροπής. Η Χρυσή Αυγή, διατηρεί και πιθανότατα θα αυξήσει την επιρροή της παρά τα διοικητικά μέτρα -δικαστικά και αστυνομικά- που ελήφθησαν και θα ληφθούν. Η Ενωμένη Ευρώπη, το ιδεολόγημα της μεταπολιτεύσεως χάνει διαρκώς τους υποστηρικτές του.Τα σημεία αναφοράς της καθεστηκυίας τάξεως κλονίσθηκαν δραματικά. Δράμα βιώνει η ελίτ της χώρας. Οικτίρει την κοινωνία των «υπαναπτύκτων», εξορκίζει το κακό με μικρές δόσεις ευθανασίας, δημιουργεί μία προστατευτική περίμετρο ομοφρονούντων στο πλαίσιο της οποίας επιδιώκει αυτοδικαίωση. Κατήντησε ανιαρή και άγονη σύναξη σκιών. Τουλάχιστον, η τουρκική ελίτ και κοινωνία δονούνται από ζωτική ορμή. |
04 Ιανουαρίου 2014
Θεμελιώδεις διαφορές Του Κώστα Ιορδανίδη
