20 Ιανουαρίου 2014

Η απαγορευμένη συζήτηση

Το ότι 75% των Γάλλων θεωρεί σωστή τη σιωπή του Ολάντ για την ιδιωτική του ζωή αποτελεί ένδειξη πολιτικής ωριμότητας της κοινωνίας. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού, στην εδώ και ένα τέταρτο αιώνα -από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989- ουσιαστική απαγόρευση κάθε συζήτησης στη Γαλλία για την πολιτική και τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη, μια κατάσταση πραγμάτων που αποτυπώνει τη στρατηγική αμηχανία της πολιτικής ελίτ. Ο,τι ξεφεύγει από το ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας δεν συζητείται και όλα μεταφράζονται σε τεχνική-οικονομική ορολογία, με την επιβολή των γερμανικών προδιαγραφών λιτότητας να θεωρείται πλέον ως μία δεδομένη πραγματικότητα την οποία ουδείς συζητά και αμφισβητεί, τουλάχιστον στον χώρο των πολιτικών κομμάτων εξουσίας.

Ετσι το μείζον πρόβλημα που σκιάζει τη γαλλική κοινωνία, η ανεργία, φυσική συνέπεια της λιτότητας, της ύφεσης και του αποπληθωρισμού, παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη ως παρενέργεια της μειωμένης αποφασιστικότητας και δυναμισμού του προέδρου της δημοκρατίας, χθες του Σαρκοζί και σήμερα του Ολάντ. Η προσωποποίηση των πολιτικών ευθυνών με αναφορές στον χαρακτήρα, στην ιδιοσυγκρασία, ανοίγει τον δρόμο ενός καθυστερημένου εξαμερικανισμού της πολιτικής ζωής στη Γαλλία, με την ιδιωτική ζωή των πολιτικών να γίνεται αργά ή γρήγορα υποκατάστατο της έλλειψης στρατηγικών επιλογών για το μέλλον της χώρας και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά.

Δεν είναι τυχαίο που ο Σαρκοζί ειρωνεύεται τον Ολάντ για την προσωπική του ζωή, ενώ αποφεύγει να ανοίξει συζήτηση για τη δική του διαχείριση της κρίσης. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Γαλλίας που η αμηχανία στην αντιμετώπιση μίας εξωτερικής πρόκλησης οδηγεί στη σιωπή: όταν μετά τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο του 1870-'71 η Γαλλία έχασε τις επαρχίες της Αλσατίας - Λορένης, επικράτησε η προσέγγιση «Να τις σκεφτόμαστε συνεχώς, αλλά ποτέ να μη μιλάμε γι' αυτές».

Το ότι σε εποχή οικονομικής κρίσης και πολιτικής σιωπής ως προς τα αίτιά της η συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού αρνείται την παραπολιτική ως πεδίο αποτίμησης των επαγγελματιών της πολιτικής είναι υγιής αντίδραση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-
kapopoulos@pegasus.gr