Η Αμερική προχώρησε σε στρατηγική απόφαση να συνεργαστεί μαζί του, ακόμα και όταν υπέστη την απόλυτη προδοσία από τον Ταγίπ Ερντογάν τον Μάιο του 2003, για έναν και μοναδικό λόγο: η αμερικανική γραφειοκρατία είναι χειρότερη από το Βατικανό. Δύσκολα αλλάζει θέσεις και πολιτική, ακόμα και αν οι ίδιοι οι γραφειοκράτες αναγνωρίζουν ότι περπατούν σε λάθος μονοπάτι. Πιστεύω επίσης - και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι Αμερικανοί διπλωμάτες- πως η γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αντιμετωπίζει με κόμπλεξ και έναν περίεργο φόβο την Τουρκία λόγω της στρατηγικής της σχέσης. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι και ο Ερντογάν, και ο ανίδεος Αχμέτ Νταβούτογλου έχουν προσβάλει αρκετές φορές Αμερικανούς συνομιλητές τους.
Το ιδανικό για την Ουάσιγκτον, αν και ουδείς τολμά να το εκστομίσει, είναι μία Τουρκία όπου η παλαιά φρουρά του στρατού -όχι η νέα που πιστεύει στο φανατικό ισλάμ- θα έχει το «πάνω χέρι» και η κυβέρνηση θα αποτελείται από τους Κεμαλιστές, που εσχάτως τείνουν να εκλείψουν. Βεβαίως, δεν θα τους χαλούσε καθόλου εάν αναλάμβανε τα ηνία της χώρας μία ομάδα υπό τον Αμντουλάχ Γκιουλ και τον Αλί Μπαμπατζάν. Εχουν δοκιμαστεί, δεν είναι φανατικοί και δεν θεωρούνται επικίνδυνοι...
