ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ Οι φυσικές ομοιότητες της ελληνικής και της ιταλικής κοινωνίας, με
έμφαση στη ροπή προς την… επιπολαιότητα, προφανώς και έχουν πολιτική
αντανάκλαση. Μπορεί στα του οίκου μας να μην έχουν παρατηρηθεί στα
χρόνια της Μεταπολίτευσης η αστάθεια και ο κατακερματισμός του πολιτικού
συστήματος της Ιταλίας, οι ενδογενείς παιδικές ασθένειες ωστόσο, κάθε
άλλο παρά λείπουν.
Ενίοτε, η Ελλάδα κοιτάζει προς την πλευρά της Ιταλίας, επιχειρώντας
να εμπνευστεί, ή να αναζητήσει παραδείγματα προς μίμηση.
Στην περίπτωση της ελληνικής Κεντροαριστεράς, που διεκδικεί για τον εαυτό της ρόλο τρίτου, ή μάλλον… ενδιάμεσου πόλεμου, σε ένα πολιτικό σκηνικό που κυριαρχείται από την ακραία πόλωση Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, η σημερινή εκδήλωση των “58″ στην Αθήνα, δύναται να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να… σοβαρέψει η προσπάθεια. Και να αποκτήσει περισσότερο μαζικά χαρακτηριστικά.
Η εκδήλωση έρχεται μερικές μόλις ώρες μετά τη θυελλώδη ανάδειξη του χαρισματικού δημάρχου της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι σε νέο ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας, με ποσοστό άνω του 68%, και με συμμετοχή στην κάλπη περισσότερων από 3 εκατομμύρια πολιτών.
Οι συγκρίσεις φυσικά περισσεύουν και προκαλούν μελαγχολία για το ατελές του εγχειρήματος στην ελληνική έκδοσή του. Κυρίως επειδή η ελληνική “Ελιά” αδυνατεί να βρει έναν αντίστοιχα χαρισματικό ηγέτη, της επόμενης γενιάς, και αναλίσκεται σε αναπαλαίωση φθαρμένων υλικών από το παρελθόν. Και μάλιστα από ένα παρελθόν το οποίο η ελληνική κοινωνία αποδοκίμασε ηχηρά, και ενίοτε εξακολουθεί να προσεγγίζει με απέχθεια.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε προσπερνάται εύκολα το γεγονός ότι οι διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης κατέφυγαν στον Μάρτιν Σουλτς, ώστε με μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και φαβορί για τη διαδοχή του Ζοζέ Μπαρόζο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διεκδικήσει ρόλο “πατερούλη”.
Δηλαδή, να καλύψει το μεγαλύτερο κενό που εμφανίζει η προσπάθεια ανασυγκρότησης των δυνάμεων της ελληνικής Κεντροαριστεράς: Την έλλειψη ηγέτη…
Στην περίπτωση της ελληνικής Κεντροαριστεράς, που διεκδικεί για τον εαυτό της ρόλο τρίτου, ή μάλλον… ενδιάμεσου πόλεμου, σε ένα πολιτικό σκηνικό που κυριαρχείται από την ακραία πόλωση Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, η σημερινή εκδήλωση των “58″ στην Αθήνα, δύναται να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να… σοβαρέψει η προσπάθεια. Και να αποκτήσει περισσότερο μαζικά χαρακτηριστικά.
Η εκδήλωση έρχεται μερικές μόλις ώρες μετά τη θυελλώδη ανάδειξη του χαρισματικού δημάρχου της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι σε νέο ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας, με ποσοστό άνω του 68%, και με συμμετοχή στην κάλπη περισσότερων από 3 εκατομμύρια πολιτών.
Οι συγκρίσεις φυσικά περισσεύουν και προκαλούν μελαγχολία για το ατελές του εγχειρήματος στην ελληνική έκδοσή του. Κυρίως επειδή η ελληνική “Ελιά” αδυνατεί να βρει έναν αντίστοιχα χαρισματικό ηγέτη, της επόμενης γενιάς, και αναλίσκεται σε αναπαλαίωση φθαρμένων υλικών από το παρελθόν. Και μάλιστα από ένα παρελθόν το οποίο η ελληνική κοινωνία αποδοκίμασε ηχηρά, και ενίοτε εξακολουθεί να προσεγγίζει με απέχθεια.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε προσπερνάται εύκολα το γεγονός ότι οι διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης κατέφυγαν στον Μάρτιν Σουλτς, ώστε με μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και φαβορί για τη διαδοχή του Ζοζέ Μπαρόζο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διεκδικήσει ρόλο “πατερούλη”.
Δηλαδή, να καλύψει το μεγαλύτερο κενό που εμφανίζει η προσπάθεια ανασυγκρότησης των δυνάμεων της ελληνικής Κεντροαριστεράς: Την έλλειψη ηγέτη…
