Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική».
Ο όρος προμνησία περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση, πιο γνωστή ίσως είναι η γαλλική προσέγγιση του ίδιου φαινομένου, που το περιγράφει ως deja vu (ήδη ιδωμένο). Οπως και να έχει, όμως, σε κλίμα προμνησίας ή deja vu σε τοποθετεί αναγκαστικά η διαχρονική και διακομματική ομοιότητα των πολιτικών επιλογών των τελευταίων ετών.
Στις 24/12/2009 η στήλη αυτή ανέφερε τα εξής: «Αν εντός του πρώτου εξαμήνου οι προσπάθειες της κυβέρνησης δεν δείξουν ορατά διά γυμνού οφθαλμού αποτελέσματα, δεν θα υπάρχει χρόνος για παρεμβάσεις. Στο διάστημα αυτό οι πολιτικές που θα εισαχθούν, θα πρέπει να έχουν μελετηθεί σε βάθος, να μη στηρίζονται σε “θέαμα” αλλά σε ουσία. Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε ημέρα για χάσιμο».
Ενα χρόνο μετά, τα δεδομένα δεν είχαν μεταβληθεί ιδιαίτερα. Στις 24/12/2010 ο σχολιασμός από την ίδια θέση τόνιζε: «Η πολιτική που ακολουθείται πρέπει να υπηρετείται αποφασιστικά, καθώς το μνημόνιο δεν δίνει ούτε την πολυτέλεια των δισταγμών. Σε περίπου 60 ημέρες είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε ολοκληρώσει την όποια διαβούλευση και όλες οι ρυθμίσεις που ακούγονται σκληρές θα έχουν γίνει νόμος του κράτους. Η καθυστέρηση, εφόσον έχουμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε αυτή την πολιτική, δεν θα ωφελήσει κανέναν».
Ενα δωδεκάμηνο μετά δεν μπορούσε να εντοπίσει κανείς θεαματικές διαφορές πολιτικής συμπεριφοράς. Ετσι, στις 24/12/2011 η προσέγγιση του σχολίου δεν διέφερε: «Η πίστωση χρόνου που μας έδωσαν εκπνέει και σε λίγες ημέρες θα βρίσκονται και πάλι στην Αθήνα. Δικαιολογίες πλέον δεν χωρούν, ούτε φυσικά θα γίνουν δεκτές. Θα δεχθούμε και πάλι -μέσω διλημμάτων για τη σωτηρία ή όχι της χώρας, για την ύπαρξή μας ή όχι στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι- τις υποδείξεις».
Στις 24/12/2012 η γνώμη που εκφραζόταν από την ίδια θέση αντιμετώπιζε σχεδόν τα ίδια δεδομένα: «Χρειάζεται να διατηρήσουμε την επαφή με την επερχόμενη πραγματικότητα, η οποία θα είναι πολύ δύσκολη με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς. Στον τομέα της ανάπτυξης, το πρόγραμμα των εταίρων και δανειστών ουδεμία απάντηση δίνει. Εκεί ακριβώς είναι το πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση θα έπρεπε πραγματικά να υπερβεί τον εαυτό της, και τα δείγματα που έχουν δοθεί δεν είναι ό,τι καλύτερο. Οι ευκαιρίες που μας έχουν δοθεί δεν είναι δωρεάν, κοστίζουν ακριβά, τις έχουμε ήδη πληρώσει και θα συνεχίσουμε να τις πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη. Γι’ αυτό πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο τρόπο».Ενα χρόνο μετά, τι ακριβώς από την πολιτική και οικονομική επικαιρότητα θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς διαφοροποιούμενος από τα παραπάνω;
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr
Ο όρος προμνησία περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση, πιο γνωστή ίσως είναι η γαλλική προσέγγιση του ίδιου φαινομένου, που το περιγράφει ως deja vu (ήδη ιδωμένο). Οπως και να έχει, όμως, σε κλίμα προμνησίας ή deja vu σε τοποθετεί αναγκαστικά η διαχρονική και διακομματική ομοιότητα των πολιτικών επιλογών των τελευταίων ετών.
Στις 24/12/2009 η στήλη αυτή ανέφερε τα εξής: «Αν εντός του πρώτου εξαμήνου οι προσπάθειες της κυβέρνησης δεν δείξουν ορατά διά γυμνού οφθαλμού αποτελέσματα, δεν θα υπάρχει χρόνος για παρεμβάσεις. Στο διάστημα αυτό οι πολιτικές που θα εισαχθούν, θα πρέπει να έχουν μελετηθεί σε βάθος, να μη στηρίζονται σε “θέαμα” αλλά σε ουσία. Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε ημέρα για χάσιμο».
Ενα χρόνο μετά, τα δεδομένα δεν είχαν μεταβληθεί ιδιαίτερα. Στις 24/12/2010 ο σχολιασμός από την ίδια θέση τόνιζε: «Η πολιτική που ακολουθείται πρέπει να υπηρετείται αποφασιστικά, καθώς το μνημόνιο δεν δίνει ούτε την πολυτέλεια των δισταγμών. Σε περίπου 60 ημέρες είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε ολοκληρώσει την όποια διαβούλευση και όλες οι ρυθμίσεις που ακούγονται σκληρές θα έχουν γίνει νόμος του κράτους. Η καθυστέρηση, εφόσον έχουμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε αυτή την πολιτική, δεν θα ωφελήσει κανέναν».
Ενα δωδεκάμηνο μετά δεν μπορούσε να εντοπίσει κανείς θεαματικές διαφορές πολιτικής συμπεριφοράς. Ετσι, στις 24/12/2011 η προσέγγιση του σχολίου δεν διέφερε: «Η πίστωση χρόνου που μας έδωσαν εκπνέει και σε λίγες ημέρες θα βρίσκονται και πάλι στην Αθήνα. Δικαιολογίες πλέον δεν χωρούν, ούτε φυσικά θα γίνουν δεκτές. Θα δεχθούμε και πάλι -μέσω διλημμάτων για τη σωτηρία ή όχι της χώρας, για την ύπαρξή μας ή όχι στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι- τις υποδείξεις».
Στις 24/12/2012 η γνώμη που εκφραζόταν από την ίδια θέση αντιμετώπιζε σχεδόν τα ίδια δεδομένα: «Χρειάζεται να διατηρήσουμε την επαφή με την επερχόμενη πραγματικότητα, η οποία θα είναι πολύ δύσκολη με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς. Στον τομέα της ανάπτυξης, το πρόγραμμα των εταίρων και δανειστών ουδεμία απάντηση δίνει. Εκεί ακριβώς είναι το πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση θα έπρεπε πραγματικά να υπερβεί τον εαυτό της, και τα δείγματα που έχουν δοθεί δεν είναι ό,τι καλύτερο. Οι ευκαιρίες που μας έχουν δοθεί δεν είναι δωρεάν, κοστίζουν ακριβά, τις έχουμε ήδη πληρώσει και θα συνεχίσουμε να τις πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη. Γι’ αυτό πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο τρόπο».Ενα χρόνο μετά, τι ακριβώς από την πολιτική και οικονομική επικαιρότητα θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς διαφοροποιούμενος από τα παραπάνω;
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr
