To ελλαδικό Βαθύ Κράτος και η Συνθήκη της Λωζάννης

Υπάρχει Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα;

Ο όρος “Βαθύ Κράτος” χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον σκληρό εξουσιαστικό και ιδεολογικό  πυρήνα μιας χώρας, όπου η κυρίαρχη ιδεολογία, οι προσωπικές φιλοδοξίες για αστείρευτη διαχείριση εξουσίας, τα οικονομικά συμφέροντα δημιουργούν ένα παράκεντρο δύναμης που επηρεάζει την μορφή της εξουσίας που ασκείται στη χώρα αυτή.

Το πιο εμφανές και κραυγαλέο “Βαθύ Κράτος” υπήρχε στην Τουρκία με τους κεμαλικούς και το στρατό, όπου, αφού δημιούργησαν τη χώρα και κατασκεύασαν το έθνος, στη συνέχεια ήλεγχαν αποφασιστικά το μόρφωμα που προέκυψε από το 1922. Το τουρκικό “Βαθύ Κράτος” αποτελεί την κορυφαία περίπτωση στο σύγχρονο κόσμο,  ύπαρξης εξουσιαστικού παρακρατικού μηχανισμού, το οποίο δημιουργήθηκε ως συνέχεια των Νεότουρκων και των μηχανισμών που διέπραξαν τις Γενοκτονίες κατά των χριστιανικών λαών της Ανατολής..

Το ερώτημα για τα καθ’ ημάς είναι εάν υπάρχει Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα;

Τουρκικής μορφής σκληρό “Βαθύ Κράτος”  θα δημιουργηθεί μόνο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο -και κυρίως μετά τον Εμφύλιο- ως μια σύνθεση εξαρτημένων πολιτικών δυνάμεων από τους Αμερικανούς -διαδόχους των Βρετανών στην κυριαρχία της χώρας- των δωσίλογων της Κατοχής, αλλά και των παλιών συντηρητικών, φιλομοναρχικών, παλαιοελλαδικών και αντιπροσφυγικών κέντρων του Μεσοπολέμου.

Σημαντικά ίχνη Βαθέος Κράτος θα εντοπίσουμε και την εποχή του Διχασμού (1915), όταν τα παράκεντρα εξουσίας  ελεγχόμενα από τον Ιωάννη Μεταξά και Γεώργιο Στρέιτ, θα επιβάλλουν τη φιλογερμανική ατζέντα στο Μονάρχη και θα εκδιώξουν τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο και θα συγκροτήσουν τα φασιστικού τύπου τάγματα εφόδου που έμειναν γνωστά ως “Επίστρατοι” και έπνιξαν στο αίμα την Αθήνα το 1916 εκτελώντας εν ψυχρώ Βενιζελικούς και Μικρασιάτες πρόσφυγες.

Εκείνο το πρώιμο ελλαδικό Βαθύ Κράτος είχε ως κύρια χαρακτηριστικά την υπεράσπιση του χώρου του (“μικρά πλην έντιμος Ελλάς”) από τους “ξένους”.

Και όπου “ξένοι” λογίζονταν οι:
-Κρητικοί με τον Βενιζέλο που είχαν “εισβάλλει”, μετά το 1909 στην Αθήνα και είχαν αμφισβητήσει τη μονοκρατορία των παλιών πολιτικών κέντρων,
-Έλληνες της Ανατολής, που με το πλήθος τους αλλά και την ύπαρξη ακμαίων οικονομικών στρωμάτων, ανέτρεπαν την παραδοσιακή ”κλεφταρματολική” δομή ενός παράδοξου κρατικοδίαιτου φεουδαρχικού οικονομικού μοντέλου, που με τόσο κόπο (και αίμα) είχαν περιφρουρήσει μετά την Απελευθέρωση από τους Οθωμανούς.

Αυτό το πρώιμο ελλαδικό Βαθύ Κράτος, ξεμπέρδεψε μια και καλή διατηρώντας την ελεγχόμενη “μικρά πλην έντιμο Ελλάδα”, παραδίδοντας “έξυπνα” τους Έλληνες της Ανατολής στα σφαγεία του Πόντου και της Ιωνίας που μεθοδικά δημιούργησε ο Κεμάλ στήνοντας το δικό του “Βαθύ Κράτος”. Όπως λέμε χαριτολογώντας συνέβη ότι  “τό’να χέρι νίβει τ’άλλο”… Μόνο πέρα από τις χαριτωμενιές, τα δύο Βαθέα Κράτη, της Ελλάδας και της Τουρκίας, συνεργάστηκαν στην Κύπρο για να καταστρέψουν τη χώρα, δημιουργώντας παρακρατικά παραρτήματα: την ΤΜΤ το τουρκικόν και την οργάνωση του Πολύκαρπου Γιωργκάτζη το ελληνικόν. Και ως εξέλιξη αυτού του φαινομένου, το ελληνικό Βαθύ Κράτος οργάνωσε το Πραξικόπημα (Ιούλης του ’74) και το τουρκικό την Εισβολή-Κατοχή…

Όπως είπαμε πριν, το σκληρό ελλαδικό Βαθύ Κράτος συγκροτήθηκε και εδραιώθηκε στην Ελλάδα στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και υπήρχε αποφασιστικά παρόν μέχρι την πτώση της δικτατορίας, το 1974.  Όμως η ιδεολογία που το διακατείχε και σχετιζόταν με ιδιοτελή συμφέροντα και καταστροφική ξενοδουλεία, χαρακτηρίστηκε και από μια παράδοξη και διαχρονική  απέχθεια προς τον προσφυγικό ελληνισμό του 1922…Μετά την μεταπολίτευση το παλιό Βαθύ Κράτος αποσαρθρώθηκε και καταβαραθρώθηκε μέσα στο αίμα της κυπριακής τραγωδίας, αλλά και από τη δύναμη του μεταπολιτευτικού λαϊκού κινήματος. Διατηρήθηκαν κάποιοι πυρήνες προστασίας της κρατικής ιδεολογίας (και της ξενοκρατίας βεβαίως) μέσα στο υπουργείο Εξωτερικών και σε διάφορους άλλους καίριους τομείς και συνδέθηκαν απολύτως με την πολιτική του θείου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Βαθμιαία, και μέσα στις νέες συνθήκες άρχισαν να διαμορφώνονται κάποια άλλα παράκεντρα εξουσίας με μονιμότερα χαρακτηριστικά από αυτά των κομματικών γραφειοκρατιών που παρέα  με υμέτερους επιχειρηματίες λήστευαν τους κόπους του λαού συστηματικά. 

Αυτά τα νέα κέντρα συνδέθηκαν με τις νέες ιδεολογικές επιλογές. Στη θέση του παλιού εθνικισμού εγκαθιδρύθηκε πλέον ο ιδεολογικός κοσμοπολιτισμός ενός νέου σκληρού υπερεθνικού καπιταλισμού. Η υπεράσπιση του παλιού “έθνους-κράτους” παραχώρησε τη θέση της στη υπεράσπιση των μεταεθνικών υπερκρατών. Αυτή τη φορά τα συμφέροντα των κυρίαρχων ομάδων δεν ήταν ταυτισμένα με τα παλιά σύνορα αλλά με τη διάλυση αυτών των συνόρων. Ο μοντερνισμός  έγινε η κυρίαρχη πια ιδεολογία και  ο νέος εξουσιαστικός στόχος ήταν η διάλυση των παλιών δομών και η δημιουργία των υπερκρατικών νέων. Και επιπλέον, διαμορφώθηκαν επιθετικές στρατηγικές στο όνομα ενός φαντασιακού αντιεθνικισμού (που εμπεριείχε σύνολο ρατσιστικών στοιχείων) αποσκοπούντος στην κυνική κατασκευή νέων ταυτοτήτων και νέων οντοτήτων με διαδικασίες και μεθόδους που θύμιζαν τις εποχές του σκληρού εθνικισμού. Τα στρώματα που ταυτίστηκαν με τη Νέα Τάξη πραγμάτων ήταν ποικίλης προέλευσης και είχαν ως συνδετικό κρίκο, εκτός από τη νέα ιδεολογία, και κοινά οικονομικά συμφέροντα που σχετιζόταν με τους πόρους της ευρωπαϊκής Ένωσης, τη διαχείριση και την εκμετάλλευση της κοινωνίας, την κατάληψη θέσεων στον ιδεολογικό και εκπαιδευτικό μηχανισμό κ.λπ.

Αυτή η διαδικασία συγκρότησης ενός νέου Βαθέος Κράτους έλαβε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά την εποχή του Σημίτη και του Γιωργάκη (του Παπανδρέου). Μπορούμε να πούμε ότι σε ιδεολογικό επίπεδο ένας βασικός θεσμός του νέου παρακράτους υπήρξε το ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο -εκτός από τη εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων όπως καταγγέλθηκε από διάφορους-  κόλλησε κυριολεκτικά πάνω στον παλιό μηχανισμό του Υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο υπήρξε και θεματοφύλακας του πιο έντονου συντηρητισμού. Εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του νέου αυτού Βαθέος Κράτους ήταν η επιβίωση της Μεσοπολεμικής απέχθειας που είχαν προς τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής (όπως και τους Κωνσταντινουπολίτες, Ίμβριους και Τενέδιους) που είχαν όλα τα συντηρητικά κέντρα  του μεσοπολέμου.

  Κορυφαία απόδειξη η στάση του απέναντι στο αίτημα για αναγνώριση της Γενοκτονίας που υπέστησαν από τον τουρκικό εθνικισμό. Η κάλυψη των αιματοβαμμένων πρακτικών του τουρκικού εθνικισμού  που χαρακτηρίζει όλο το Μεσοπόλεμο, του μετεμφυλιακό κράτος, αλλά και τη Χούντα   είναι παρούσα στην πολιτική του ΕΛΙΑΜΕΠ, του Υπ. Εξ. και όλων των υπόλοιπων που στροβιλίζονται και συναγελάζονται με τα κέντρα αυτά, των οποίων το δημοσιογραφικό μακρύ χέρι υπήρξε το Συγκρότημα Λαμπράκη με το Βήμα και τα Νέα, που ιστορικά υπηρετούσε κάθε μορφής εξουσίας, ακόμα και την εποχή της ναζιστικής Κατοχής.

Για όλα τα παραπάνω -και ακόμα παραπέρα- μπορείτε να διαβάσετε:

-Μακάριος Δρουσιώτης-Ahmet An-Desmond Fernandes-Iskender Ozden, “Το Βαθύ Κράτος Τουρκία – Ελλάδα – Κύπρος“, εκδ. Αλφάδι, Λευκωσία 2005

-Βλάσης Αγτζίδης, “Η γενοκτονία και η άρνησή της“, από το “Το Τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης¨, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2010 http://kars1918.wordpress.com/2011/05/27/genocide/

-Γιώργος Ρακκάς, “ΕΛΙΑΜΕΠ ή μήπως Ελληνικό Ίδρυμα Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής;“,  http://ardin-rixi.gr/archives/1240

-Στέλιος Ελληνιάδης, “Σεπτεμβριανά, 1955: Η Κωνσταντινούπολη στις φλόγες“, http://goo.gl/jD7Ggw
-Σπ. Μαρκέτος, «Πώς φίλησα τον Μουσολίνι. Τα πρώτα βήματα του ελληνικού φασισμού», εκδ. Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2006

Βασικό στοιχείο της πολιτικής τους συνεχίζει να είναι η υποτίμηση των όσων έγιναν στην Ανατολή, τελευταίο παράδειγμα του οποίου είναι η ύπαρξη μειονοτήτων -άρρηκτα συνδεδεμένων μέσω της Συνθήκης της Λωζάννης- στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Το τελευταίο κραυγαλέο παράδειγμα  της οπτικής, της ιδεολογίας και της δράσης αυτού του νέου παρακράτους ήταν το πρόσφατο συνέδριο στην Κομοτηνή για τις μειονότητες και τη Συνθήκες της Λωζάννης… μόνο που είχαν ξεχάσει την άλλη μειονότητα που προέβλεπε η Συνθήκη: τους Έλληνες της Πόλης, Ίμβρου και Τενέδου.

Το παρακάτω άρθρο του Κωνσταντινουπολίτη Λεωνίδα Κουμάκη, διαπραγματεύεται αυτό ακριβώς το γεγονός:

Μειονοτικές ρυθμίσεις 90 χρόνια μετά την Συνθήκη της Λωζάνης:
Ανοιχτό συνέδριο στην Κομοτηνή, ερήμην Κωνσταντινουπολιτών και Ιμβρίων!

 ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΟΥΜΑΚΗΣ / 24/11/2013 /

Υπογραφή Συνθήκης της Λωζάνης

Το καθ΄ όλα αξιοσέβαστο ΕΛΙΑΜΕΠ, το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, το «ανεξάρτητο», «μη κερδοσκοπικό» ερευνητικό και εκπαιδευτικό ίδρυμα το οποίο «δεν εκφράζει, ούτε εκπροσωπεί συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις» οργάνωσε στην Κομοτηνή (22 & 23/11/2013), σε συνεργασία με το «Πρόγραμμα Εκπαίδευσης των Παίδων της Μουσουλμανικής Μειονότητας στην Θράκη» διήμερο συνέδριο με θέμα «Η Συνθήκη της Λωζάνης 90 χρόνια μετά:  Οι μειονοτικές ρυθμίσεις».

Κλήθηκαν 27 ομιλητές, μεταξύ των οποίων και διάσημα «γιουσουφάκια» του σύγχρονου νέο-οθωμανικού επεκτατισμού, να μιλήσουν για τις «μειονοτικές ρυθμίσεις» στα πλαίσια της «Συνθήκης της Λωζάνης» 90 χρόνια μετά την σύναψη της. Μερικοί από αυτούς, για να εκφράσουν με κροκοδείλια δάκρυα την «οδύνη» τους διότι όταν το 1923 υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Ελληνικής Θράκης ήταν 80.000 άτομα και σήμερα (σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας) είναι μόνο 150.000, ενώ αν δεν υπήρχε η «αφόρητη καταπίεση» του Ελληνικού Κράτους θα ήταν περισσότεροι από 200.000 – αυτά δηλαδή που υποστηρίζει η Τουρκική διπλωματία σε όλα τα διεθνή φορά εδώ και ολόκληρες δεκαετίες!

Οι οργανωτές του συνεδρίου για τις μειονοτικές ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λωζάνης δεν ένιωσαν καμιά απολύτως υποχρέωση να καλέσουν κανένα ομιλητή ούτε από την Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών (εκπροσωπεί 25 Συλλόγους και Σωματεία Κωνσταντινουπολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο), ούτε από τον Σύλλογο ή την Ένωση Ιμβρίων  λες και οι Κωνσταντινουπολίτες ή οι Ίμβριοι δεν υπήρξαν οι τραγικοί πρωταγωνιστές των «μειονοτικών ρυθμίσεων» της Συνθήκης της Λωζάνης, αφού από 120.000 άτομα που ήταν κατά την υπογραφή της Συνθήκης το 1923, σήμερα σώζονται μόλις 2.000! Λες και αυτοί δεν έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη από ένα γενναίο «Πρόγραμμα Εκπαίδευσης των Παίδων της Ελληνικής Μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη»!

Μια όμως και οι οργανωτές του συνεδρίου «παρέλειψαν» να δώσουν στους εκλεγμένους φορείς των Κωνσταντινουπολιτών και τους Ιμβρίων, την δυνατότητα να ακουστεί η φωνή τους στο συνέδριο για τα τεράστια προβλήματα των λιγοστών που απέμειναν στην «αντίπερα όχθη», θεωρούμε υποχρέωση μας να υπενθυμίσουμε σε οργανωτές, ομιλητές και συνέδρους μερικά πράγματα τα οποία πιθανόν να μην αξιολογούν με την πρέπουσα επάρκεια:

(1)   Η Τουρκία σέβεται τις Συνθήκες και τις συμφωνίες που υπογράφει μόνο στο τμήμα εκείνο που θεωρεί πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της, παραπέμποντας συνήθως στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Ειδικά στην περίπτωση της Συνθήκης της Λωζάνης, έχει ξεπεράσει και τον ίδιο της τον εαυτό! Όσοι αμφιβάλλουν για την διαχρονικά αποδεδειγμένη ιστορική αυτή αλήθεια, δεν έχουν παρά να μελετήσουν προσεκτικά το άρθρο μας 4^ης Σεπτεμβρίου 2009 με τίτλο «Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!».

(2)     Για όσους πιθανόν πιστεύουν πως πρέπει να αλλάξουν οι «μειονοτικές Συνθήκες» που προβλέφθηκαν ένα αιώνα περίπου νωρίτερα με την Συνθήκη της Λωζάνης, είναι χρήσιμο να έχουν υπ΄ όψη πως στην Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία είναι μόνη αντισυμβαλλόμενηαπέναντι σε έξη χώρες (Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία, Σερβία και Ρουμανία). Συνεπώς το θέμα δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και πέντε ακόμα χώρες. Επί πλέον, οποιαδήποτε αλλαγή στις «μειονοτικές Συνθήκες» λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της Τουρκίας, η οποία αφού ξεκλήρισε ψυχρά, μεθοδικά, απάνθρωπα και κυνικά σύσσωμο τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, υποδύεται τώρα τον «προστάτη» των Ελλήνων μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης και όσων ξένων μας στέλνει συστηματικά με την λαθρομετανάστευση, αποκομίζοντας ταυτοχρόνως δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων από το δουλεμπόριο δυστυχισμένων ανθρώπων!

(3)      Οι ανθρωπιστές ή οι ουμανιστές που «στρατεύονται» από το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και μετατρέπονται (ηθελημένα ή όχι) σε «χρήσιμους ηλίθιους» του νέο-οθωμανικού επεκτατισμού, ας διαθέσουν και λίγο από τον ανθρωπισμό η τον ουμανισμό τους για να συνειδητοποιήσουν τον τρόπο με τον οποίο η Τουρκία «εφάρμοσε» την Συνθήκη της Λωζάνης στις μειονότητες που υποτίθεται πως ανέλαβε να προστατεύσει και ας διοχετεύσουν λίγη μόνο από την ευαισθησία τους στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν τώρα, από ένα καθόλου φιλικό Τουρκικό κράτος, οι ελάχιστοι που διασώθηκαν μέχρι σήμερα στις αλησμόνητες πατρίδες.

Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός που στηρίζεται στα γερά θεμέλια του Ελληνικού πολιτισμού και η σημερινή Ελληνική Δημοκρατία που είναι ανεκτική σε κάθε διαφορετικότητα, δεν μπορεί να αποτελούν το «άλλοθι» του νέο-οθωμανικού επεκτατισμού ο οποίος αλωνίζει στην Ελληνική Θράκη εκμεταλλευόμενος τους φιλειρηνικούς Έλληνες πολίτες, μουσουλμανικού θρησκεύματος, προκειμένου να εξυπηρετήσει την διαχρονική του στρατηγική.

Όλα αυτά, ας τα έχουν υπ΄ όψη όσοι εργάζονται ή διευθύνουν το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, ώστε πριν αναλάβουν την συνδιοργάνωση παρόμοιων συνεδρίων, να μην «ξεχνάνε» τους εκλεγμένους εκπροσώπους των Κωνσταντινουπολιτών, των Ιμβρίων και των Τενεδίων που γνωρίζουν «από πρώτο χέρι» και πολύ καλύτερα από πολλούς, τα θέματα αυτά.

Η «ευαισθησία» αποκλειστικά και μόνο σε μια συγκεκριμένη «κατεύθυνση», με ένα απλό deleteσε όσα τραγικά αποτελούν τον πυρήνα του θέματος, είναι εξοργιστική αν δεν είναι ύποπτη…

————————————————————————————

Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!

 ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΟΥΜΑΚΗΣ / 04/09/2009 /

Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στα πλαίσια της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρος της Ελλάδος, επικαλείται τακτικά την «ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου» με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάνης. 

Πέρα από το ότι το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες,  η γενική και αόριστη αυτή «απαίτηση» της Τουρκίας διατυπώνεται την στιγμή κατά την οποία η ίδια η Τουρκία διατηρεί στα Μικρασιατικά παράλια (με έδρα την Σμύρνη) την Τουρκική στρατιά του Αιγαίου η οποία δημιουργήθηκε από το 1975.

Η στρατιά αυτή δεν είναι εντεταγμένη στο ΝΑΤΟ και περιλαμβάνει το συντριπτικό ποσοστό των αποβατικών σκαφών της Τουρκίας μαζί με ένα μεγάλο αριθμό ελαστικών λεμβών που μεταφέρουν μέχρι 12 άτομα σε κοντινές και απρόσιτες ακτές!

Με απλά λόγια, οι Τούρκοι θέλουν την «αποστρατικοποίηση» των Ελληνικών νησιών με την «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης, για να αποτελούν εύκολη λεία στις επεκτατικές τους βλέψεις μόλις παρουσιαστεί η «κατάλληλη ευκαιρία», όπως ακριβώς «ξεγύμνωσαν» με διάφορα τερτίπια την Κυπριακή άμυνα πριν εισβάλλουν με την πρώτη ευκαιρία στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης με τις πλάτες των μεγάλων «συμμάχων» μας!

Η ξεδιάντροπη «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία φέρνει στο νου την σοφή λαϊκή ρήση «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».  Ιδού γιατί:

Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια πολυμερής Διεθνής Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη. 

Δηλαδή, η Τουρκία ήταν μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. 

Το κείμενο της Συνθήκης αναφέρεται ρητά στις υποχρεώσεις που έχει η Τουρκία να σεβαστεί, μεταξύ άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.

Το άρθρο μάλιστα 37 της Συνθήκης ορίζει ότι η Συνθήκη είναι αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου ή κανονισμού ή εσωτερικής επίσημης πράξης που θα μπορούσε να ισχύσει στην Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία στερήθηκε από κάθε δικαίωμα να ψηφίζει μόνη της νόμους ενάντια στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την Συνθήκη της Λωζάνης.

Επί πλέον, στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε φορτικά (και τελικά επέβαλε) να μην υπάρχουν (δηλαδή να μην αναγνωρίζονται) εθνικές μειονότητες αλλά μόνο θρησκευτικές, κάτι που ζητούσε για τον φόβο των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία.

Είναι αυτονόητο όμως ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης που ζουν την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης περί «αμοιβαιότητας» (το οποίο επίσης πολύ τακτικά επικαλείται η Τουρκία).

Με μια διαφορά: Αυτούς η Τουρκία προσπαθεί επίμονα και συστηματικά να «εκτουρκίσει» και μάλιστα με το ζόρι! Δηλαδή, σύμφωνα με την ιδιότυπη νοοτροπία των Τούρκων, οι Κούρδοι μουσουλμάνοι απαγορεύεται να αποτελούν εθνική μειονότητα μέσα στην Τουρκία. Οι μουσουλμάνοι όμως της Ελληνικής Θράκης, είτε είναι Πομάκοι, είτε είναι αθίγγανοι, επιτρέπεται να μετατραπούν με το ζόρι σε εθνική μειονότητα! Άλλωστε στον στόχο αυτό βοηθάει φιλότιμα τόσο το περιβόητο Βαθύ Κράτος, όσο και οι Τούρκοι πράκτορες με τα τσιράκια τους που έχουν κατακλύσει την Ελληνική Θράκη κάτω από το αδιάφορο, «ευρωπαϊκό» βλέμμα της Ελλάδος!

Η Τουρκία επέμενε επίσης (και επέβαλε) την αριθμητική ισορροπία μεταξύ των θρησκευτικών μειονοτήτων, δηλαδή της χριστιανικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου & της Τενέδου και της μειονότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης – και οι δύο θρησκευτικές μειονότητες εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών για ειδικούς λόγους. Βέβαια, όπως φάνηκε στην διάρκεια του χρόνου, η Τουρκία δεν είχε καμιά απολύτως πρόθεση να κρατήσει χριστιανούς στην επικράτειά της, ήθελε απλά να υποχρεώσει την Ελλάδα να κρατήσει μουσουλμάνους γιατί είχε (και έχει) τα δικά της σχέδια!

Η Τουρκία ανέλαβε επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης την ρητή υποχρέωση σεβασμού  μιας εκτεταμένης αυτοδιοίκησης στα νησιά Ίμβρος και την Τένεδος, των οποίων ο πληθυσμός ήταν  χριστιανικός σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 90%.  

Τι έκανε όμως η Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία τολμάει σήμερα να επικαλείται ξεδιάντροπα; 

Με δυο λόγια: Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να σεβάστηκε, δεν υπάρχειούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να μην ξεφτίλισε και όμως έχει το απόλυτο θράσος να επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης εκεί που νομίζει πως την συμφέρει! 

Είναι αδύνατο, στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου, να αναφέρει κανείς όλες τις πράξεις και τις ενέργειες της Τουρκικής «Δημοκρατίας» που τραυμάτισαν βάναυσα και με πρωτοφανή τραμπουκισμό τον Ελληνοτουρκικό συμβιβασμό του 1923.

Θα περιοριστούμε, σύντομα και λακωνικά, στα πιο κραυγαλέα «πεπραγμένα» της Τουρκίας που δείχνουν ανάγλυφα την ιδιότυπη αντίληψη αυτής της χώρας να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει από μια Διεθνή Συνθήκη και ταυτόχρονα να έχει το θράσος να απαιτεί με πρωτοφανή φορτικότητα όσα νομίζει πως την συμφέρουν! 

(α) Στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος η Τουρκία αγνόησε επιδεικτικά την ειδική αυτοδιοίκηση την οποία ανέλαβε την υποχρέωση να διατηρήσει στα δύο νησιά τα οποία (κυριολεκτικά) τους χάρισαν οι Βρετανοί στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάνης. Οι Τούρκοι, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι με το οποίο έβαλαν την υπογραφή τους, έσπευσαν χωρίς καμιά καθυστέρηση, να διορίσουν Τούρκο διοικητή και στα δύο νησιά, να στείλουν αμέσως στην δικαιοσύνη, στα τελωνεία, στην αστυνομία και στις λιμενικές αρχές Τούρκους αξιωματικούς απολύοντας όλους τους αιρετούς τοπικούς λειτουργούς τους οποίους (υποτίθεται) πως είχαν υποχρέωση να διατηρήσουν άθικτους!

Με τον Νόμο 1151 του 1927 που ψήφισε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατάργησαν στην πράξη το καθεστώς αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, έκλεισαν με διάφορες προφάσεις το Ελληνικό Σχολαρχείο, απαγόρευσαν την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και οι χριστιανοί τέθηκαν υπό διωγμό μέχρι την πλήρη εξολόθρευσή τους.

Επειδή όμως οι χριστιανοί κάτοικοι των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου ήταν πολύ δεμένοι με τον τόπο τους και δεν έφευγαν παρά τις αφόρητες συνθήκες, το 1964 η Τουρκία αποφάσισε να εφαρμόσει το περίφημο «πρόγραμμα ερήμωσης» (eritme programi) με την υπ” αρ. 35 (μυστική) απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας της  Τουρκίας (βλέπε Βαθύ Κράτος).

Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα προσέφερε την «κατάλληλη ευκαιρία» με την μεγάλη αστάθεια που επικρατούσε στην εσωτερική πολιτική σκηνή και οι Τούρκοι δεν αφήνουν παρόμοιες «ευκαιρίες» να πάνε χαμένες.

Φυσικά, η χώρα μας δεν έβγαλε ούτε άχνα για όλες αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης και η Τουρκία συνέχιζε (και συνεχίζει) να αλωνίζει ανενόχλητη. Το πόσο αποτελεσματικό ήταν το «πρόγραμμα ερήμωσης» που εφάρμοσαν οι Τούρκοι στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, φαίνεται από μια απλή αντιπαράθεση των πραγματικών αριθμών: Από το 90%(τουλάχιστον) του συνολικού πληθυσμού των νησιών που ήταν χριστιανοί, σήμερα απέμεινε μόνο το 1% (κυρίως ηλικιωμένοι) οι οποίοι αντέχουν και παραμένουν ακόμα στα δύο πολύπαθα νησιά! 

(β) Στον τομέα της θρησκευτικής, της εκπαιδευτικής και της «ελευθερίας» ίδρυσης και ελέγχου ευαγών ιδρυμάτων (άρθρα 38 έως 44 της Συνθήκης) οι Τούρκοι δεν άφησαν τίποτα όρθιο:

Ένας νέος Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με διώξεις, εμπρησμούς, επιθέσεις, ίντριγκες, επεμβάσεις, άρνηση αποδοχής της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου, διαρκή απαξιωτική συμπεριφορά και αρπαγή δύο σημαντικών χριστιανικών ναών (Παναγία της Καφατιανής του Γαλατά και ναός του Σωτήρος Χριστού) με «εργαλείο» τον ψευτο – παπά Ευθύμ, ο οποίος μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του υπήρξε τυφλό όργανο των πιο σκοτεινών κύκλων της Τουρκίας (Βαθύ Κράτος, ΜΙΤ).

Η χριστιανική εκπαίδευση, πάντα με την τούρκικη μέθοδο «σεβασμού» της Συνθήκης της Λωζάνης,  υπέστη ισοπεδωτική επίθεση: Φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόλυση ομογενών και Ελλήνων δασκάλων, επιβολή διδασκαλίας των περισσοτέρων μαθημάτων στην Τουρκική γλώσσα (αρχικά) και στην συνέχεια όλων – εκτός από το μάθημα των Ελληνικών και προσθήκη ειδικού μαθήματος «στρατιωτικών» που δίδασκε αξιωματικός του τουρκικού στρατού!

Όσον αφορά τα Ελληνικά Ευαγή Ιδρύματα, απαγορεύτηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτήσουν νέα ακίνητη περιουσία είτε με αγορά, είτε με δωρεά, είτε με κληρονομιά.

Παράλληλα, οι Τούρκοι φρόντισαν να παύσει η αναγνώριση της ιδιότητας νομικού προσώπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να δημιουργήσουν ανυπέρβλητα προσκόμματα στην διαχείριση και εκπροσώπηση της τεράστιας Πατριαρχικής περιουσίας.

Με τον Νόμο  2762 του 1935  περί «Βακουφίων» που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση (έκτοτε άλλαξε πολλές φορές για να πετύχουν τους στόχους τους), η διαχείριση των μειονοτικών ιδρυμάτων και σχολείων «ανατέθηκε» σε επίτροπο που διοριζόταν από τις Τουρκικές αρχές για να γίνει πιο εύκολη η αρπαγή της τεράστιας μειονοτικής περιουσίας! Το αποτέλεσμα βέβαια είναι από τις 12.000 μειονοτικά ακίνητα που υπήρχαν κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, σήμερα απέμειναν μερικές εκατοντάδες που βρίσκονται σε διαρκή και άμεση απειλή!

(γ) Στον τομέα των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων χριστιανών ένα μεθοδικό, ψυχρό και «αποτελεσματικό» πλέγμα μέτρων και ενεργειών στόχευσε στην εξολόθρευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κωνσταντινούπολη:

Άρχισαν από την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης από Τράπεζες, από κάθε μορφής και κατηγορίας Δημόσιες υπηρεσίες αλλά και από μεγάλες επιχειρήσεις. Με τον Νόμο 2007 του 1932 απαγόρευσαν την άσκηση 30 επαγγελμάτων από Έλληνες (μεταξύ των οποίων μουσικός, φωτογράφος, ξυλουργός, ράπτης, κουρέας, σερβιτόρος – ακόμα και πλανόδιος πωλητής!), ενώ  αργότερα απαγόρευσαν και άλλα επαγγέλματα για να σιγουρευτούν ότι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης θα αρχίσουν να τρέπονται σε φυγή προκειμένου να επιβιώσουν.

Το 1934 με τον Νόμο 2525 όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους και το 1939 όλοι οι αθλητικοί μειονοτικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τους τουρκικούς με αποτέλεσμα να μαραζώσουν σταδιακά και να εκτουρκιστούν.

Όλα αυτά μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα τρόμου με τις εκστρατείες που είχαν το σύνθημα «Vatandas Turkce konus», δηλαδή, «Πολίτες μιλάτε τουρκικά» ώστε να είναι εύκολη η δίωξη για «Εξύβριση του Τουρκισμού» όποιου τολμούσε να μιλάει στους δρόμους Ελληνικά – άρα μιλούσε υβριστικά για τους Τούρκους!!

Για όσους βέβαια επέμεναν πεισματικά να μένουν στις εστίες τους, το «μενού» του Τούρκικου «σεβασμού» στην Συνθήκη της Λωζάνης είχε και πολλά άλλα στο πρόγραμμα:

(γ1) Επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών τον Μάιο του 1941, για τον αφανισμό του χριστιανικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που υπήρξε μια θαυμάσια ευκαιρία στην διαχρονική στρατηγική της «ουδέτερης» Τουρκίας.

(γ2) Βαρλίκι, δηλαδή επιλεκτική επιβολή υπέρογκων φόρων σε χριστιανούς (Νόμος 4305 του Νοεμβρίου 1942) για τον οικονομικό τους αφανισμό και την εξορία τους σε καταναγκαστικά έργα για όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν μέσα σε λίγες βδομάδες τον αυθαίρετο φόρο που τους επιβλήθηκε. Ο φόρος αυτός, όπως και η «επιστράτευση 20 ηλικιών» επινοήθηκε από τους Τούρκους όταν η Ελλάδα πολεμούσε με τους «συμμάχους» της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία διατηρούσε «επιτήδεια ουδετερότητα».

 (γ3) Πογκρόμ, δηλαδή επιδρομή που εκτελέστηκε άψογα από το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, με την υψηλή καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης την νύχτα της 6^ης Σεπτεμβρίου 1955. Στόχος: ο χριστιανικός πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης. Αποτέλεσμα: 20 δολοφονίες χριστιανών, εκατοντάδες βιασμοί, καταστροφή, λεηλασία και πυρπόληση 2.600 χριστιανικών σπιτιών, 4.340 καταστημάτων, 73 εκκλησιών, 26 ελληνικών σχολείων, τριών ελληνόφωνων εφημερίδων και επιδρομή σε χριστιανικά νεκροταφεία με σύληση τάφων!

(γ4) Απελάσεις. Επειδή η Τουρκία ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τους Έλληνες που επέμειναν πεισματικά να μην εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη, το 1964 κατήγγειλε την Ελληνοτουρκική συμφωνία Εμπορίου με αποτέλεσμα οι τουρκικές αρχές να απελάσουν, με απάνθρωπες και συνοπτικές διαδικασίες 12.000 περίπου Έλληνες υπηκόους, γηγενείς Κωνσταντινουπολίτες, τους οποίους προστάτευε η συνθήκη της Λωζάνης.

Όσοι εκδιώχτηκαν παρέσυραν μαζί τους ένα τριπλάσιο αριθμό συγγενών και φίλων. Έτσι, μεταξύ 1964 και 1966, 48.000 περίπου Έλληνες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.

Με τους τρόπους αυτούς (και πολλούς άλλους που είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν σε ένα σύντομο άρθρο) η Τουρκία ξεφτίλισε κυριολεκτικά κάθε υποχρέωση που ανέλαβε απέναντι στην Ελλάδα και σε 5 ακόμα αντισυμβαλλόμενες χώρες με την Συνθήκη της Λωζάνης αλλά και όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε υπογράφοντας τις αρχές του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της χάρτας των Παρισίων και των δεσμεύσεων της στα πλαίσια της ΔΑΣΕ και του ΟΑΣΕ!

Αυτή λοιπόν η Τουρκία μας ζητάει σήμερα να «αποστρατικοποιήσουμε τα Ελληνικά νησιά» και έχει το απύθμενο θράσος να επικαλείται και την Συνθήκη της Λωζάνης!

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε απέναντι σε μια χώρα που μοιάζει κάποιους ανθρώπους τους οποίους όταν τους φτύνεις στο πρόσωπο, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και σου απαντούν «Δόξα τον Θεό, βρέχει!»;

Πολλά. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουμε ξεκινήσει προ πολλού. Ας, είναι – ποτέ δεν είναι αργά. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πιο απλό είναι, αφού η Τουρκία επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης να ξεκινήσουμε από αυτήν. 

Κατά την ταπεινή μας γνώμη πρέπει να ζητήσουμε αμέσως να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων που ζουν σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως επίμονα απαιτούσε (και επέβαλε) η ίδια η Τουρκία κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. 

Το 1923 οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο ήταν 120.000 άνθρωποι και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη 80.000.

Σήμερα οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο μειώθηκαν (με την εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου, μελετημένου και ψυχρού σχεδιασμού) σε 2.000 και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη αυξήθηκαν σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, μέσα σε ένα διαρκή, τουρκικό προπαγανδιστικό ορυμαγδό με κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεσή» τους!!

Αυτή η τεράστια, μεθοδική, ψυχρή και κυνική ανατροπή της αριθμητικής ισορροπίας χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας, πρέπει να αποκατασταθεί με μια σταθερή, μακροπρόθεσμη στρατηγική.

Εμπρός λοιπόν! Αυτό προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης που επικαλείται η Τουρκία, από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Στην σημερινή εποχή υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία.

Εμείς πρέπει να επιμένουμε σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο βήμα για την αναγκαιότητα αυτή σαν ένα πρώτο, ελάχιστο, βήμα «αποκατάστασης κάποιας στοιχειώδους αμοιβαίας εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Και έχουμε τόσα πολλά για να συνεχίσουμε!

Στο κάτω-κάτω για να συζητήσουμε ισότιμα και «να τα βρούμε» με την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από μια αμοιβαία συμφωνημένη βάση στην οποία καταλήξαμε το 1923 μαζί με 5 άλλες χώρες που συμμετείχαν στην διαδικασία της Συνθήκης της Λωζάνης.

Αν η Τουρκία ονειρεύεται πως «θα τα βρούμε» πάνω στα ερείπια που δημιούργησε σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, κατεχόμενη Κύπρο και με απλωμένο το «Βαθύ Κράτος» μέσα στην Ελληνική Θράκη και πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, επιτέλους πρέπει να τους πούμε ξεκάθαρα πως «πλανώνται πλάνη οικτρά»!

Όσο ισχυρές «πλάτες» και να εξασφαλίσουν, όποια «υπεροπλία» και να αποκτήσουν, όποια «κατάλληλη ευκαιρία» και να πετύχουν, δεν θα υπάρξουν ποτέ Έλληνες που θα ικανοποιήσουν τις επεκτατικές τους ορέξεις χωρίς αιματοχυσία η οποία θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη για την ίδια την Τουρκία (με το εκρηκτικό εσωτερικό μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας), παρά για την Ελλάδα.http://pontosandaristera.wordpress.com