Ας πάρουμε μερικά από τα συνηθισμένα, κατά ΣΥΡΙΖΑ, «ρεφρέν». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «Βαβέλ», άρα δεν μπορεί να κυβερνήσει. Ωραία, αλλά οι αναρίθμητες διαφοροποιήσεις στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, κόμματα δηλαδή κυβερνητικά, μήπως αποτελούν την επιτομή της πολιτικής ενότητας; Δεύτερο «ρεφρέν». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακραίος, δεν σέβεται τους θεσμούς. Και ο διορισμός αποτυχόντων πολιτικών σε δημόσιους οργανισμούς, οι ρουσφετολογικές παρεμβάσεις βουλευτών, με πρόσφατο «θύμα» τον ενιαίο φόρο ακινήτων, τι είναι; Υπόκλιση στους θεσμούς; Τρίτο «ρεφρέν». Ο ΣΥΡΙΖΑ «κλέβει» τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με στόχο να ρίξει την κυβέρνηση. Συγνώμη, αλλά αυτά τα έλεγε ο Γ. Μαύρος μετά τις εκλογές του 1977 για να ξορκίσει το άστρο του ΠΑΣΟΚ. Ενα κόμμα που δεν μπορεί να κρατήσει τους βουλευτές και τους ψηφοφόρους του πρέπει να ρίχνει μια ματιά στον καθρέφτη. Πριν αρχίσει τα ξόρκια...
Συμπέρασμα. Η «λυσσασμένη» κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από το ότι είναι ασύντακτη, κάνει πολύ καλό στον... ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν πείθει. Διαφορετική κριτική και άλλα επιχειρήματα θα του δημιουργούσαν πρόβλημα. Και προφανώς ένα άλλο ύφος. Και άλλα πρόσωπα βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να διεκδικεί με όλα τα μέσα την κυβέρνηση. Δικαιούται να αναδεικνύει ένα διαφορετικό πρόσωπο με στοιχεία αιρετικά και αντισυμβατικά. Δικαιούται να μη συμφωνεί με τον γηρασμένο «καθωσπρεπισμό» των αντιπάλων του. Ολα αυτά είναι εύλογα. Τι δεν δικαιούται όμως;
Δεν δικαιούται να είναι τόσο κοντά στην εξουσία και τόσο μακριά από τις ευθύνες της. Δεν δικαιούται να αγνοεί «χαζοχαρούμενα» την ευθύνη της εξουσίας. Δεν δικαιούται να μην έχει διαμορφώσει ένα σαφές, συγκεκριμένο και ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Δεν δικαιούται να μην έχει συγκροτήσει μια αξιόπιστη κυβερνητική ομάδα, με πρόσωπα ικανά να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν δικαιούται να αγνοεί επιδεικτικά τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Και άλλα πολλά...
Να το πω απλά. Πολύ λίγο με νοιάζει αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι «αυθάδης» και ελάχιστα δοκιμασμένη. Αλλωστε είδαμε και πάθαμε με τους δοκιμασμένους. Εκείνο που τρέμω είναι μήπως και οι ίδιοι δεν έχουν καταλάβει πού (μας) πηγαίνουν...
