Παρενθετικά στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν αλλάξει ριζικά η πολιτική της Γαλλίας ως προς τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Ε.Ε. - Τουρκίας.Πρόκειται για ένα αβέβαιο στοίχημα, καθώς η συμπιεσμένη από τη Γερμανία στην Ευρωζώνη Γαλλία, δεν είναι η Γαλλία του Ντε Γκολ που στη δεκαετία του '60 είχε ξαναβρεί την αίγλη της ως Μεγάλη Δύναμη με παγκόσμια πολιτική εμβέλεια. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να προβάλει ως εναλλακτική των ΗΠΑ λύση για τις παραπάνω χώρες σε καμιά περίπτωση, το πολύ να είναι χρήσιμη σε μια σκληρή διαπραγμάτευση σε διμερές επίπεδο των δυσαρεστημένων με την Ουάσιγκτον.
Πρόκειται για μια προσπάθεια επιστροφής στη Μέση Ανατολή που η Γαλλία χρησιμοποίησε στη δεκαετία του '50 όταν οι ΗΠΑ και η Βρετανία κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας από το Ισραήλ για να μη δυσαρεστήσουν τον Αραβικό Κόσμο: Τότε το Παρίσι έδωσε στο Τελ Αβίβ την τεχνογνωσία κατασκευής πυρηνικών όπλων και είχε τη μερίδα του λέοντος στα συμβατικά όπλα των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Οπως σημειώνουν σε χθεσινή τους ανάλυση οι Financial Times, η Γαλλία έχει γίνει το ίνδαλμα των Νεοσυντηρητικών στην Ουάσιγκτον που εναντιώνονται στη νέα πολιτική του Λευκού Οίκου απέναντι στη Συρία και στο Ιράν, μια σαφή επιβεβαίωση ότι οι Ολάντ-Φαμπιούς δυσχεραίνουν την εφαρμογή των αποφάσεων του Λευκού Οίκου.Ετσι η Γαλλία επιλέγει μια γραμμή πλεύσης που την φέρνει σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή. Η υπερδραστήρια γαλλική διπλωματία στην περιοχή προβάλλει ως πολύ μεγαλύτερη παρενόχληση για τα αμερικανικά συμφέροντα από ό,τι η αδιάφορη αποστασιοποίηση της Γερμανίας.
Μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή θα ήταν μια ολέθρια επιλογή για τη Γαλλία, σε μια στιγμή που η δυσαρέσκεια της Ουάσιγκτον για την πολιτική του Βερολίνου στην Ευρωζώνη αποτελεί ανασχετικό παράγοντα που ευνοεί το σύνολο του Νότου, της Ευρωζώνης και βέβαια και το Παρίσι.Επιπλέον ο Ολάντ ανατρέπει την ξεκάθαρη επιλογή Σιράκ που συνέχισε ο Σαρκοζί να αναδειχθεί η Γαλλία σε προνομιακό στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ στην Ευρώπη και στον Κόσμο, με το Παρίσι να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία τόσο για την επέμβαση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του 1999 όσο και κατά του Καντάφι στη Λιβύη την άνοιξη του 2011.
Κάθε φορά που η Γαλλία στριμώχνεται στην Ευρώπη αναζητεί αντίβαρο με την αύξηση της επιρροής της αλλού: Μετά την ήττα της από την Πρωσία στον πόλεμο του 1870-71 , η Γαλλία προχώρησε ταχύτατα στην επέκταση της αποικιακής της παρουσίας στην Αφρική και στην Ασία, με τις ευλογίες του Μπίσμαρκ από το Βερολίνο, που ήθελε να αποφύγει έναν γαλλικό αναθεωρητισμό στη Γηραιά Ηπειρο.
Ολέθρια επιλογή
Μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή θα ήταν μια ολέθρια επιλογή για τη Γαλλία, σε μια στιγμή που η δυσαρέσκεια της Ουάσιγκτον για την πολιτική του Βερολίνου στην Ευρωζώνη αποτελεί ανασχετικό παράγοντα που ευνοεί το σύνολο του Νότου της Ευρωζώνης και βέβαια και το Παρίσι.
