ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Το Κυπριακό ξεπερνά τα όρια της πολιτικής και αγγίζει όρια της
ιατρικής. Επί μακρόν οι Τούρκοι μάς λένε την αλήθεια και δεν θέλουμε να
τους πιστεύουμε. Το τελευταίο διάστημα κλιμακώνουν τις δηλώσεις τους και
τονίζουν ότι το σχέδιο Ανάν είναι η βάση των συνομιλιών και ότι με
μερικές αλλαγές και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ μπορεί θα μετονομαστεί σε
Μπαν Κι Μουν, καθώς και ότι η λύση της ομοσπονδίας θα στηρίζεται σε δυο
δομές, δυο λαούς, καθώς και σε δυο πηγές εξουσίας - κυριαρχίες, με
χωριστές εσωτερικές ιθαγένειες. Αυτά έλεγαν και πριν, αλλά και μετά το
σχέδιο Ανάν. Παρόλ’ αυτά η πολιτική ηγεσία ήθελε και θέλει να πιστεύει
ότι η Τουρκία έχει πρόθεση για λύση επανένωσης. Τελικώς, υπάρχει
καθημερινή διάψευση και, ως εκ τούτου, δικαίως κάποιος θα μπορούσε να
ισχυριστεί ότι η πολιτική ηγεσία τελεί σε κατάσταση ιδεοληψίας.
Πλέον, ακόμη και αν εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν για τη βάση των συνομιλιών, κανείς δεν πείθεται ότι οι Τούρκοι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Από πού ν' αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς σχετικά με την αθέτηση τουρκικών συμφωνιών και υποχρεώσεων. Υπάρχει κατάλογος επί τούτου και ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:
1. Το 1975 είχαμε τη συμφωνία της Γ΄ Βιένης, για τους εγκλωβισμένους της Καρπασίας, που δεν τηρήθηκε ποτέ. Και είναι ένδειξη του τι θα συμβεί με τους ελληνικούς πληθυσμούς εντός του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους σε περίπτωση λύσης ομοσπονδίας.
2. Στις Συμφωνίες Κορυφής του '79 καθορίζεται η άνευ όρων επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου και ότι καμιά από τις δυο πλευρές δεν θα προβεί σε ενέργειες, οι οποίες στην ουσία δεν θα τορπιλίζουν την διαδικασία λύσης.Η Αμμόχωστος δεν επεστράφη ποτέ και δεν την επιστρέφουν ακόμη και όταν τους προσφέρουμε νέα δώρα. Όσο δε για το άλλο σκέλος, δηλαδή των ενεργειών που θα πρέπει να αποτρέπονται, η Τουρκία έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Στις 15 Νοεμβρίου του 1983 προχώρησε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους και έβαλε το Κυπριακό στη νέα συνομοσπονδιακή βάση των «δυο κρατών». Εκεί πέθανε και η όποια πιθανότητα «καλής ομοσπονδίας».Έσπασε ο μύθος για όσους είχαν τη δύναμη να δουν την αλήθεια.
3. Σε κάθε γύρο συνομιλιών οι Τούρκοι έκαναν ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω. Και η ηγεσία του τόπου πάνω στην απελπισία της πανηγύρισε το ένα βήμα μπροστά και έκρυβε κάτω από το χαλί τα άλλα δέκα που γίνονταν πίσω, μέχρι που ήρθε το σχέδιο Ανάν και προκλήθηκε σοκ. Και οι Τούρκοι με τους Βρετανούς τράβηξαν το χαλί κάτω από τα δικά μας πόδια και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία, με τη δική μας συνδρομή, θα εδιχοτομείτο σε δυο συνιστώντα κράτη. Ό,τι, δηλαδή, επιδιώκεται και σήμερα.
4. Καμιά από τις τουρκικές δεσμεύσεις στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της ενταξιακής της πορείας δεν εκπληρώθηκε. Ούτε ομαλοποίηση σχέσεων προέκυψε, πόσω μάλλον δε, αναγνώριση, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 προβλέπει. Η οποία συνιστά τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου.
Πρόσφατη, αλλά όχι έσχατη, απόδειξη είναι η υπαναχώρηση της τουρκικής πλευράς από τη συμφωνία για την ενοποίηση του ποδοσφαίρου. Η τουρκική πρακτική έχει λογική: Οι Τούρκοι δεν μας υπολογίζουν. Σκληραίνουν τη στάση τους αφού είναι σίγουροι ότι θα επιστρέψουμε σαν απατημένοι σύζυγοι για να τους θερμοπαρακαλέσουμε να επιστρέψουν, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με νέα δώρα, με νέα καρότα, οι Τούρκοι θα σταματήσουν την απιστία και θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους.
Καμιά πιθανότητα δεν υπάρχει, διότι πλέον δεν μας σέβονται. Διότι χάνουμε καθημερινά την αξιοπιστία μας. Η ηγεσία μας δεν θέλει να δει την πραγματικότητα και να αλλάξει στόχο και στρατηγική, ώστε να πληρώσει κόστος η Τουρκία από την κατοχή της Κύπρου. Πλέον το ζητούμενο είναι εάν η ηγεσία μας μπορεί να αποδράσει από την κατάσταση ιδεοληψίας στην οποία βρίσκεται, αλλά και κάτι άλλο:
Η θεωρία των καρότων τελείωσε. Μαράθηκαν. Πολιτικώς δεν ευδοκιμούν. Συνεπώς, για να σπάσει το αδιέξοδο χρειάζεται και το μαστίγιο, το οποίο θέλει και κότσια, αλλά κυρίως μυαλό, για μην εξελιχθεί σε μπούμερανγκ.
Πλέον, ακόμη και αν εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν για τη βάση των συνομιλιών, κανείς δεν πείθεται ότι οι Τούρκοι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Από πού ν' αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς σχετικά με την αθέτηση τουρκικών συμφωνιών και υποχρεώσεων. Υπάρχει κατάλογος επί τούτου και ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής:
1. Το 1975 είχαμε τη συμφωνία της Γ΄ Βιένης, για τους εγκλωβισμένους της Καρπασίας, που δεν τηρήθηκε ποτέ. Και είναι ένδειξη του τι θα συμβεί με τους ελληνικούς πληθυσμούς εντός του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους σε περίπτωση λύσης ομοσπονδίας.
2. Στις Συμφωνίες Κορυφής του '79 καθορίζεται η άνευ όρων επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου και ότι καμιά από τις δυο πλευρές δεν θα προβεί σε ενέργειες, οι οποίες στην ουσία δεν θα τορπιλίζουν την διαδικασία λύσης.Η Αμμόχωστος δεν επεστράφη ποτέ και δεν την επιστρέφουν ακόμη και όταν τους προσφέρουμε νέα δώρα. Όσο δε για το άλλο σκέλος, δηλαδή των ενεργειών που θα πρέπει να αποτρέπονται, η Τουρκία έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Στις 15 Νοεμβρίου του 1983 προχώρησε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους και έβαλε το Κυπριακό στη νέα συνομοσπονδιακή βάση των «δυο κρατών». Εκεί πέθανε και η όποια πιθανότητα «καλής ομοσπονδίας».Έσπασε ο μύθος για όσους είχαν τη δύναμη να δουν την αλήθεια.
3. Σε κάθε γύρο συνομιλιών οι Τούρκοι έκαναν ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω. Και η ηγεσία του τόπου πάνω στην απελπισία της πανηγύρισε το ένα βήμα μπροστά και έκρυβε κάτω από το χαλί τα άλλα δέκα που γίνονταν πίσω, μέχρι που ήρθε το σχέδιο Ανάν και προκλήθηκε σοκ. Και οι Τούρκοι με τους Βρετανούς τράβηξαν το χαλί κάτω από τα δικά μας πόδια και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία, με τη δική μας συνδρομή, θα εδιχοτομείτο σε δυο συνιστώντα κράτη. Ό,τι, δηλαδή, επιδιώκεται και σήμερα.
4. Καμιά από τις τουρκικές δεσμεύσεις στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της ενταξιακής της πορείας δεν εκπληρώθηκε. Ούτε ομαλοποίηση σχέσεων προέκυψε, πόσω μάλλον δε, αναγνώριση, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 προβλέπει. Η οποία συνιστά τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου.
Πρόσφατη, αλλά όχι έσχατη, απόδειξη είναι η υπαναχώρηση της τουρκικής πλευράς από τη συμφωνία για την ενοποίηση του ποδοσφαίρου. Η τουρκική πρακτική έχει λογική: Οι Τούρκοι δεν μας υπολογίζουν. Σκληραίνουν τη στάση τους αφού είναι σίγουροι ότι θα επιστρέψουμε σαν απατημένοι σύζυγοι για να τους θερμοπαρακαλέσουμε να επιστρέψουν, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με νέα δώρα, με νέα καρότα, οι Τούρκοι θα σταματήσουν την απιστία και θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους.
Καμιά πιθανότητα δεν υπάρχει, διότι πλέον δεν μας σέβονται. Διότι χάνουμε καθημερινά την αξιοπιστία μας. Η ηγεσία μας δεν θέλει να δει την πραγματικότητα και να αλλάξει στόχο και στρατηγική, ώστε να πληρώσει κόστος η Τουρκία από την κατοχή της Κύπρου. Πλέον το ζητούμενο είναι εάν η ηγεσία μας μπορεί να αποδράσει από την κατάσταση ιδεοληψίας στην οποία βρίσκεται, αλλά και κάτι άλλο:
Η θεωρία των καρότων τελείωσε. Μαράθηκαν. Πολιτικώς δεν ευδοκιμούν. Συνεπώς, για να σπάσει το αδιέξοδο χρειάζεται και το μαστίγιο, το οποίο θέλει και κότσια, αλλά κυρίως μυαλό, για μην εξελιχθεί σε μπούμερανγκ.
