Στη Γερμανία οι εκλογές έγιναν πριν από ένα μήνα -στις 22 Σεπτεμβρίου-, η
χώρα κυβερνάται από προχθές από «υπηρεσιακή κυβέρνηση» και παράλληλα 24
κορυφαία στελέχη από τα δύο μεγάλα κόμματα, το CDU και το SPD,
επεξεργάζονται το κείμενο της προγραμματικής συμφωνίας τους, η οποία θα
αποτελέσει και την πολιτική βάση της κυβερνητικής συνεργασίας τους σε
ένα «Μεγάλο Συνασπισμό» εξουσίας.
Και οι μεν και οι δε διαβεβαιώνουν ότι «δεν βιάζονται να καταλήξουν και τίποτε δεν είναι συμφωνημένο, εάν δεν συμφωνηθεί οριστικά» κι αυτό γιατί αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά την κυβερνητική συνεργασία τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ευκαιρία να προωθηθούν -με ισχυρή συναίνεση- πολιτικές λύσεις σε ανοικτά ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας κι όχι ως «παίγνιο ισορροπιών», που μπορεί να χαρίζει -πρόσκαιρα- δημοσκοπικά κέρδη, αλλά στο τέλος της ημέρας οδηγεί τα πράγματα σε μια παραλυτική ακινησία...
Βέβαια, η Γερμανία είναι η ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη, με ισχυρή οικονομία και παραγωγική δυνατότητα κι έναν κρατικό μηχανισμό ικανό να λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται υπουργικά ουκάζια, για να κεντρίζουν την... προθυμία και το φιλότιμο των δημόσιων λειτουργών.
Σύγκριση με τα καθ’ ημάς, για όλους αυτούς κι άλλους λιγότερο προφανείς λόγους, δεν μπορεί να σταθεί, ούτε καν να επιχειρηθεί, αφού εκτός όλων των άλλων παραγόντων, που συνθέτουν τη διαβόητη -πλέον- ελληνική ιδιαιτερότητα, παρ’ ημίν απουσιάζει εντελώς η «κουλτούρα πολιτικής συναίνεσης και συνεργασίας».
Το πρώτο, δειλό βήμα που έγινε μετά τις διπλές εκλογές, πέρυσι, επιβλήθηκε μάλλον από τη σκληρή πραγματικότητα της απόλυτης χρεοκοπίας, παρά από τη συνειδητοποίηση ότι έτσι η χώρα θα μπορούσε να πορευτεί καλύτερα...
Η δυσκολία να συμφωνήσουν ένα κόμμα που πυροδότησε την αντιμνημονιακή υστερία κι ένα άλλο που έλιωσε στο καμίνι του μνημονίου, συναντήθηκε με την αμοιβαία καχυποψία, τις ψυχολογικές αγκυλώσεις των στελεχών τους, αλλά και την απροθυμία ή την υστερόβουλη αδυναμία τους να συμμερισθούν την περί «εθνικής ευθύνης» ρητορική των ηγεσιών τους...
Ακόμη κι αν η προγραμματική συμφωνία, των 43 σημείων, που παρουσιάσθηκε προχθές είναι ένα «γενικόλογο κείμενο καλών προθέσεων», για τους απολογητές της δεν παύει να συνιστά ένα βήμα μπροστά σε μια διαδικασία η οποία υπερβαίνει τα δεξιά κι αριστερά στερεότυπα, άθροισης δυνάμεων προκειμένου η χώρα να υπερβεί ένα δύσκολο παρόν.
Κατά μία άποψη -δημοφιλή στον ηγετικό πυρήνα των δύο κομμάτων- επανακαθορίζει τη διαχωριστική γραμμή, όχι πλέον με τη διάκριση «μνημονιακές-αντιμνημονιακές δυνάμεις», αλλά στη μόνη και πραγματικά ουσιαστική λογική αποτύπωση στον πολιτικό χάρτη «μεταξύ των δυνάμεων του ορθολογισμού και της ευθύνης κι εκείνων του λαϊκισμού, του ανορθολογισμού κι ενίοτε της "ψεκασμένης" μιζέριας».
Οσοι διαφωνούν ερμηνεύουν την προγραμματική συμφωνία ως ένα καίριο και ουσιαστικό βήμα πολιτικής ταύτισης των δύο πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων του ελληνικού δικομματισμού. Οπως πάντα, η ζωή θα δείξει ποιος έχει δίκιο...
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - dhatz@naftemporiki.gr
Και οι μεν και οι δε διαβεβαιώνουν ότι «δεν βιάζονται να καταλήξουν και τίποτε δεν είναι συμφωνημένο, εάν δεν συμφωνηθεί οριστικά» κι αυτό γιατί αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά την κυβερνητική συνεργασία τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ευκαιρία να προωθηθούν -με ισχυρή συναίνεση- πολιτικές λύσεις σε ανοικτά ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας κι όχι ως «παίγνιο ισορροπιών», που μπορεί να χαρίζει -πρόσκαιρα- δημοσκοπικά κέρδη, αλλά στο τέλος της ημέρας οδηγεί τα πράγματα σε μια παραλυτική ακινησία...
Βέβαια, η Γερμανία είναι η ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη, με ισχυρή οικονομία και παραγωγική δυνατότητα κι έναν κρατικό μηχανισμό ικανό να λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται υπουργικά ουκάζια, για να κεντρίζουν την... προθυμία και το φιλότιμο των δημόσιων λειτουργών.
Σύγκριση με τα καθ’ ημάς, για όλους αυτούς κι άλλους λιγότερο προφανείς λόγους, δεν μπορεί να σταθεί, ούτε καν να επιχειρηθεί, αφού εκτός όλων των άλλων παραγόντων, που συνθέτουν τη διαβόητη -πλέον- ελληνική ιδιαιτερότητα, παρ’ ημίν απουσιάζει εντελώς η «κουλτούρα πολιτικής συναίνεσης και συνεργασίας».
Το πρώτο, δειλό βήμα που έγινε μετά τις διπλές εκλογές, πέρυσι, επιβλήθηκε μάλλον από τη σκληρή πραγματικότητα της απόλυτης χρεοκοπίας, παρά από τη συνειδητοποίηση ότι έτσι η χώρα θα μπορούσε να πορευτεί καλύτερα...
Η δυσκολία να συμφωνήσουν ένα κόμμα που πυροδότησε την αντιμνημονιακή υστερία κι ένα άλλο που έλιωσε στο καμίνι του μνημονίου, συναντήθηκε με την αμοιβαία καχυποψία, τις ψυχολογικές αγκυλώσεις των στελεχών τους, αλλά και την απροθυμία ή την υστερόβουλη αδυναμία τους να συμμερισθούν την περί «εθνικής ευθύνης» ρητορική των ηγεσιών τους...
Ακόμη κι αν η προγραμματική συμφωνία, των 43 σημείων, που παρουσιάσθηκε προχθές είναι ένα «γενικόλογο κείμενο καλών προθέσεων», για τους απολογητές της δεν παύει να συνιστά ένα βήμα μπροστά σε μια διαδικασία η οποία υπερβαίνει τα δεξιά κι αριστερά στερεότυπα, άθροισης δυνάμεων προκειμένου η χώρα να υπερβεί ένα δύσκολο παρόν.
Κατά μία άποψη -δημοφιλή στον ηγετικό πυρήνα των δύο κομμάτων- επανακαθορίζει τη διαχωριστική γραμμή, όχι πλέον με τη διάκριση «μνημονιακές-αντιμνημονιακές δυνάμεις», αλλά στη μόνη και πραγματικά ουσιαστική λογική αποτύπωση στον πολιτικό χάρτη «μεταξύ των δυνάμεων του ορθολογισμού και της ευθύνης κι εκείνων του λαϊκισμού, του ανορθολογισμού κι ενίοτε της "ψεκασμένης" μιζέριας».
Οσοι διαφωνούν ερμηνεύουν την προγραμματική συμφωνία ως ένα καίριο και ουσιαστικό βήμα πολιτικής ταύτισης των δύο πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων του ελληνικού δικομματισμού. Οπως πάντα, η ζωή θα δείξει ποιος έχει δίκιο...
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - dhatz@naftemporiki.gr
