Οι Ελληνοκύπριοι σοβινιστές, οι οποίοι δεν διδάχτηκαν ποτέ από τα λάθη που έκαναν, προχώρησαν πιο πολύ τα λάθη αυτά μετά το 1963 και συνέβαλαν πολύ στη μονιμοποίηση της ύπαρξης της Τουρκίας στο νησί. Ξέροντας τι τους προκάλεσε η ένωση, δεν παραιτήθηκαν απ’ αυτήν ακόμα και κατά τα χρόνια της δημοκρατίας. Από τη μια ο Μακάριος και από την άλλη το ΑΚΕΛ. Δηλητηρίασαν τόσο τη δεξιά όσο και την αριστερά με τις κραυγές για ένωση. Και το 1974 βρέθηκαν αντιμέτωποι με το στρατιωτικό πραξικόπημα των φασιστών, που ήταν πιο γρήγοροι από τους ίδιους. Τότε διαδραματίστηκε μια από τις πιο τραγικές στιγμές της ιστορίας της Κύπρου. Καθώς πολεμούσαν μεταξύ τους στο εσωτερικό, δέχτηκαν την επίθεση της Τουρκίας από το εξωτερικό. Σε εκείνους χωστά και αυτήν την επιχείρηση η Τουρκία. Μέσα σε λίγες ημέρες κατάφεραν να βάλουν στο νησί την Τουρκία, που δεν μπόρεσαν να φέρουν εδώ οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες, όσο και αν φώναζαν τόσα χρόνια.
Είχαμε πολλές συζητήσεις με Ελληνοκύπριους φίλους μας πριν το 1974. Εγώ τα έζησα αυτά στη Μόσχα. Κάθε χρόνο έρχονταν 300 Ελληνοκύπριοι για να σπουδάσουν στη Σοβιετική Ένωση. Μόνο μερικοί Ελληνοκύπριοι φίλοι μου έλεγαν ότι δεν ήθελαν ένωση. Και εκείνοι το έλεγαν αυτό με φόβο και ψιθυριστά. Ήθελε θάρρος για να αντιταχθεί κανείς στην ένωση. Εκείνοι που ήθελαν ένωση προσπαθούσαν να πείσουν και εμένα. «Θα υπάρξει σοσιαλισμός στην Ελλάδα και θα ενωθούμε με τη σοσιαλιστική Ελλάδα», έλεγαν. Ήμουν πολύ έκπληκτος για το ότι δεν ήθελαν ανεξαρτησία και κυριαρχία. Τους είπα πολλές φορές ότι θα προσκαλέσουν την Τουρκία να επέμβει στρατιωτικά στο νησί σε περίπτωση που συνεχίσουν αυτήν τους τη στάση. Μάλιστα τους είπα και ότι «δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε έξω την Τουρκία από το νησί άμα καταφέρει και μπει». Δεν άκουσαν. Αλλά μετά το 1974 έγιναν μεγαλύτεροι οπαδοί της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας από εμένα.
Ας έρθουμε στο σήμερα. Αν τώρα δεν μπορούμε να βγάλουμε τον κατακτητή έξω από το νησί, αυτό οφείλεται και πάλι στον τρομερό ελληνικό εθνικισμό. Εκείνοι και όχι εμείς εξασφάλισαν τη μονιμοποίηση της παρουσίας της Τουρκίας στο νησί. Γιατί; Να εξηγήσω. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία καταπίεζε τους Τουρκοκύπριους από το 1963 μέχρι το 1974, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην κοινότητα αυτή ούτε μετά το 1974. Δεν υπάρχουν πλέον και πάρα πολλοί που κάνουν τον τελάλη της ένωσης, αλλά δεν υπάρχουν ούτε και ενθαρρυντικές κινήσεις. Δεν δίδουν την ευκαιρία στους Τουρκοκύπριους, που ασφυκτιούν από την Τουρκία, να νιώσουν πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το οποίο καίγονται από επιθυμία να νιώσουν. Πηγαίνετε και ρωτήστε όποιον Τουρκοκύπριο θέλετε αν εμπιστεύεται την ελληνοκυπριακή πλευρά. Θα βρείτε ότι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνοι που την εμπιστεύονται. Οι περισσότεροι έχουν παράπονο από την Τουρκία, αλλά λένε ότι «δεν έβαλε μυαλό ακόμη η ελληνοκυπριακή πλευρά». Και κανείς δεν αμφιβάλλει καθόλου ότι θα καταπιέζεται και θα περιφρονείται σε ένα κράτος που δεν θα έχουν λόγο ως κοινότητα (οι Τουρκοκύπριοι). Αν η ελληνοκυπριακή ηγεσία κατάφερνε να αγκαλιάσει τους Τουρκοκύπριους, θα ήταν πολύ δύσκολο το έργο της Τουρκίας εδώ. Τότε μήπως δεν θα αγωνίζονταν οι Κύπριοι όλοι μαζί κατά της κατοχής;
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=247987&-V=stiles
