Το διαρκές Μνημόνιο

Οταν το 1958 ο στρατηγός Ντε Γκολ επέβαλε την υπερενίσχυση της Εκτελεστικής Εξουσίας με το Νέο Σύνταγμα, ο νεαρός τότε Μιτεράν αποκάλεσε τον νέο καταστατικό χάρτη της χώρας «Διαρκές Πραξικόπημα».Σήμερα την ώρα που στον Νότο της Ευρωζώνης υπάρχει κατακραυγή και εξάντληση για την παρατεταμένη -με ή χωρίς Μνημόνιο- δημοσιονομική λιτότητα, την ώρα που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τη δυσαρέσκεια θα την εισπράξει στις ευρωεκλογές κυρίως η ακροδεξιά στις διαφορετικές της εκφάνσεις, η Μέρκελ φέρεται αποφασισμένη να επιβάλει στην Ευρωζώνη μια τροποποίηση του Δημοσιονομικού Συμφώνου που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «Διαρκές Μνημόνιο», παρά τις αντιρρήσεις που έχουν διατυπώσει τόσο οι Σοσιαλδημοκράτες όσο και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Η καγκελάριος αλλά και η Γερμανία δεν θέλουν και δεν μπορούν να δεσμευθούν στη συνολική θωράκιση μιας Ευρωζώνης όπου η δημοσιονομική πειθαρχία θα είναι επιλογή των εθνικών κυβερνήσεων: Βλέπει τον Λέτα να δεσμεύεται ρητορικά στη λιτότητα και την Κεντροαριστερά να μη θέλει περικοπές δημόσιων δαπανών, ενώ η Δεξιά δεν θέλει αύξηση φόρων και προτιμά προφανώς η υλοποίηση μιας γερμανικής κοπής λιτότητας να είναι πλέον αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η είδηση αυτή, που είδε τη δημοσιότητα προχθές Δευτέρα στο Spiegel, είναι γενικόλογη και θέτει περισσότερα ερωτήματα από όσα υποτίθεται ότι απαντάει:

• Με ποια μορφή θα προωθήσει τα παραπάνω το Βερολίνο; Με αλλαγή Συνθηκών που θέλει ψηφοφορίες στα Κοινοβούλια και δημοψηφίσματα ή σε πιο χαμηλό επίπεδο σε Σύνοδο Κορυφής ή σε συνεδρίαση του Eurogroup;
• Πώς μπορεί μια τόσο δραστική συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας να μη νομιμοποιείται ταυτόχρονα από αποφασιστικά βήματα προς Πολιτική Ενοποίηση Ομοσπονδιακής Μορφής;

Πιστεύει κανείς σοβαρά στο Βερολίνο ότι οι θνήσκοντες πολιτικά Ολάντ στη Γαλλία και Ραχόι στην Ισπανία, μαζί με τη θνησιγενή κυβέρνηση Λέτα, μπορούν να αποδεχθούν το «Διαρκές Μνημόνιο» της καγκελαρίου;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ