Είναι πρωτόγνωρη για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η διακήρυξη του
ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους τους τόνους, πως επιδιώκει την “ανατροπή”, με λαϊκές
επιτροπές και απεργιακές κινητοποιήσεις, της νόμιμα εκλεγμένης και
συγκροτημένης κυβέρνησης.Ο κ.Τσίπρας δεν πιέζει πολιτικά την κυβέρνηση για προσφυγή σε πρόωρες
εκλογές, όπως έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα. Πάει το πράγμα μακρύτερα.
Καλεί το λαό σε ένα κίνημα “ανατροπής”. Με επίσημη απόφαση της Κεντρικής
Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, προτρέπει κάθε γειτονιά, συνοικία και πόλη να
συγκροτήσουν “λαϊκές επιτροπές με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης”.
Και ενισχύει την απόφαση αυτή με την υιοθέτηση, αν όχι χειραγώγηση, κάθε απεργιακής κινητοποίησης, που επιθυμεί να την αξιοποιήσει ως μοχλό στο “σχέδιο ανατροπής”. Και αυτό όχι ρητορικά. Αλλά πάντα σε αρμονία με την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που σε ανύποπτο χρόνο εξήγγειλε: “Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως κεντρικό στόχο των κινητοποιήσεων και των αγώνων σε όλους τους τομείς και για όλα τα ζητήματα την πτώση της κυβέρνησης υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης”.
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ο κύριος εκφραστής του αντιμνημονιακού αγώνα, ο βασικός πόλος συσπείρωσης του τμήματος εκείνου της κοινωνίας που υποφέρει και αντιδρά στις “μνημονιακές πολιτικές”. Δικαιούται λοιπόν μιας σκληρής “αξιωματικής αντιπολίτευσης”. Όπως έχει κάθε δικαίωμα να ζητά κατά περιόδους πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Όμως είναι εξίσου αλήθεια πως στις σύγχρονες δημοκρατίες υπάρχουν κανόνες που οδηγούν μια χώρα στις (πρόωρες) εκλογές. Κανόνες κοινοβουλευτικοί. Κανόνες δημοκρατικοί. Διαφορετικά οποιαδήποτε δύναμη, μεγάλη ή μικρή μειοψηφία, αριστερή, ακροαριστερή ή ακροδεξιά, θα μπορούσε, με την αξιοποίηση ή καθοδήγηση συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, να θέτει ζητήματα ομαλότητας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης στο πεζοδρόμιο. Και, έτσι, αναγκαστικής προσφυγής σε πρόωρες εκλογές. Τη στιγμή μάλιστα που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει, σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, ότι απορρίπτει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και το δηλώνει αυτό, με μία μοναδική ωριμότητα, είτε στηρίζει είτε καταδικάζει την κυβερνητική πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία από τις σχετικές αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις δεν ξεπέρασε ουσιωδώς τα ποσοστά που έλαβε στις πρόσφατες εκλογές. Συνεπώς, σύμφωνα με αυτές τις ενδείξεις, δεν μεταβλήθηκε ουσιωδώς από την τελευταία δημοκρατική εκλογική διαδικασία, ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων ώστε να υπάρχουν φανερά σημάδια “ανατροπής” των διαθέσεων των πολιτών. Σε συνδυασμό μάλιστα με το γεγονός ότι οι πολίτες απορρίπτουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους το ενδεχόμενο “κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ”, το ερώτημα που τίθεται είναι:
“Η γραμμή της ανατροπής του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του αποτελεί προϋπόθεση εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης ή διέξοδο στα εσωτερικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ;”
Όπως και να έχει το πράγμα, η τακτική ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τη χώρα σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι με τη φωτιά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί πραγματικά να κυβερνήσει, είτε οδηγώντας την κυβέρνηση σε πτώση στο Κοινοβούλιο, είτε όπως δείχνει σε κατάρρευση από το πεζοδρόμιο, καλό θα ήταν να μας πει ξεκάθαρα τι σχεδιάζει για τη διακυβέρνηση της χώρας. Τι σκοπεύει να κάνει δηλαδή αν και όταν ο Αλέξης Τσίπρας βρεθεί στου Μαξίμου και οι σύντροφοί του στα υπουργεία και στα Ευρωπαϊκά όργανα.
Γιατί στο επίμονο αυτό ερώτημα ο κ. Τσίπρας δεν μας απάντησε ούτε από τη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ. Λίγη ώρα αφ´ ότου είχα σηκώσει αυτό το σχόλιο διάβασα ότι ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι, όταν πάρει την κυβέρνηση, θα καθιερώσει την αναδρομική ευθύνη στα ποινικά αδικήματα (!). Θα πρέπει κάποιος να τον ενημερώσει πως αυτό απαγορεύεται από το Ελληνικό Σύνταγμα. Εκτος αν όσα είπε δεν οφείλονται απλώς σε άγνοια του Συντάγματος…
Και ενισχύει την απόφαση αυτή με την υιοθέτηση, αν όχι χειραγώγηση, κάθε απεργιακής κινητοποίησης, που επιθυμεί να την αξιοποιήσει ως μοχλό στο “σχέδιο ανατροπής”. Και αυτό όχι ρητορικά. Αλλά πάντα σε αρμονία με την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που σε ανύποπτο χρόνο εξήγγειλε: “Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως κεντρικό στόχο των κινητοποιήσεων και των αγώνων σε όλους τους τομείς και για όλα τα ζητήματα την πτώση της κυβέρνησης υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης”.
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ο κύριος εκφραστής του αντιμνημονιακού αγώνα, ο βασικός πόλος συσπείρωσης του τμήματος εκείνου της κοινωνίας που υποφέρει και αντιδρά στις “μνημονιακές πολιτικές”. Δικαιούται λοιπόν μιας σκληρής “αξιωματικής αντιπολίτευσης”. Όπως έχει κάθε δικαίωμα να ζητά κατά περιόδους πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Όμως είναι εξίσου αλήθεια πως στις σύγχρονες δημοκρατίες υπάρχουν κανόνες που οδηγούν μια χώρα στις (πρόωρες) εκλογές. Κανόνες κοινοβουλευτικοί. Κανόνες δημοκρατικοί. Διαφορετικά οποιαδήποτε δύναμη, μεγάλη ή μικρή μειοψηφία, αριστερή, ακροαριστερή ή ακροδεξιά, θα μπορούσε, με την αξιοποίηση ή καθοδήγηση συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, να θέτει ζητήματα ομαλότητας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης στο πεζοδρόμιο. Και, έτσι, αναγκαστικής προσφυγής σε πρόωρες εκλογές. Τη στιγμή μάλιστα που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει, σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, ότι απορρίπτει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και το δηλώνει αυτό, με μία μοναδική ωριμότητα, είτε στηρίζει είτε καταδικάζει την κυβερνητική πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία από τις σχετικές αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις δεν ξεπέρασε ουσιωδώς τα ποσοστά που έλαβε στις πρόσφατες εκλογές. Συνεπώς, σύμφωνα με αυτές τις ενδείξεις, δεν μεταβλήθηκε ουσιωδώς από την τελευταία δημοκρατική εκλογική διαδικασία, ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων ώστε να υπάρχουν φανερά σημάδια “ανατροπής” των διαθέσεων των πολιτών. Σε συνδυασμό μάλιστα με το γεγονός ότι οι πολίτες απορρίπτουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους το ενδεχόμενο “κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ”, το ερώτημα που τίθεται είναι:
“Η γραμμή της ανατροπής του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του αποτελεί προϋπόθεση εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης ή διέξοδο στα εσωτερικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ;”
Όπως και να έχει το πράγμα, η τακτική ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τη χώρα σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι με τη φωτιά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί πραγματικά να κυβερνήσει, είτε οδηγώντας την κυβέρνηση σε πτώση στο Κοινοβούλιο, είτε όπως δείχνει σε κατάρρευση από το πεζοδρόμιο, καλό θα ήταν να μας πει ξεκάθαρα τι σχεδιάζει για τη διακυβέρνηση της χώρας. Τι σκοπεύει να κάνει δηλαδή αν και όταν ο Αλέξης Τσίπρας βρεθεί στου Μαξίμου και οι σύντροφοί του στα υπουργεία και στα Ευρωπαϊκά όργανα.
Γιατί στο επίμονο αυτό ερώτημα ο κ. Τσίπρας δεν μας απάντησε ούτε από τη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ. Λίγη ώρα αφ´ ότου είχα σηκώσει αυτό το σχόλιο διάβασα ότι ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι, όταν πάρει την κυβέρνηση, θα καθιερώσει την αναδρομική ευθύνη στα ποινικά αδικήματα (!). Θα πρέπει κάποιος να τον ενημερώσει πως αυτό απαγορεύεται από το Ελληνικό Σύνταγμα. Εκτος αν όσα είπε δεν οφείλονται απλώς σε άγνοια του Συντάγματος…
