Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η όποια αλλαγή στην αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος δεν θα υπερβεί την όποια απόκλιση της προσέγγισης του Ασμουσεν από την πολιτική Σόιμπλε.
Ο θόρυβος που ήδη έχει ξεκινήσει για ανάδειξη της στήριξης της Ελλάδας ως αιχμής μιας σκληρής διαπραγμάτευσης από το SPD είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα: Ο Γκάμπριελ διεκδικεί από την Μέρκελ αυτό που η καγκελάριος είναι ήδη αποφασισμένη να παραχωρήσει στην Αθήνα, την εγγύηση της βιωσιμότητας του χρέους μέσω επιμήκυνσης δεκαετιών και πολύ χαμηλών επιτοκίων.
Νέο κούρεμα είναι εκτός συζήτησης, καθώς θα δημιουργούσε πλέον προηγούμενο για Ισπανία και Ιταλία, για τη στήριξη των οποίων οι Σοσιαλδημοκράτες είναι εξίσου με την καγκελάριο επιφυλακτικοί.
Εκτός συζήτησης όμως είναι να αφεθεί η Αθήνα με το βαρίδι ενός μη βιώσιμου χρέους και χωρίς κάποια στοιχειώδη ελάφρυνση της δημοσιονομικής πολιτικής. Πολιτική και κοινωνική αποσταθεροποίηση στην Αθήνα ή, πολύ περισσότερο, επάνοδος των συζητήσεων για χρεοκοπία ή για Grexit θα χρεωνόταν ως αποτυχία της Μέρκελ.
Επιμήκυνση για την Ελλάδα, χορήγηση ρευστότητας από την ΕΚΤ στην Ιταλία με σιωπηλή ανοχή του Βερολίνου, αυτή θα είναι η γραμμή του Μεγάλου Συνασπισμού στην Ευρωζώνη, με την ευχή να μην προκύψει κάποιο ατύχημα που θα βραχυκυκλώσει μια στροφή που θα θυμίζει περισσότερο λίφτινγκ παρά διόρθωση πορείας πλεύσης και θα θέτει την πρόκληση συνολικής προσέγγισης της κρίσης.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί το SPD επικεντρώνεται στην Ελλάδα. Πολύ απλά γιατί είναι το μόνο πεδίο στο οποίο επικοινωνιακά μπορεί να δημιουργήσει εντυπώσεις εξαναγκασμού της Μέρκελ σε υποχωρήσεις.Σε κάθε περίπτωση, ας καταγράψουμε ότι η Μέρκελ αλλά και ο Γκάμπριελ θέλουν το δικό τους ελληνικό success story.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
