Από τις συνολικά 193 χώρες, σήμερα,
μέλη του ΟΗΕ, οι ΗΠΑ από τη δεκαετία του '40 έχουν εισβάλει,
βομβαρδίσει ή μαγειρέψει στρατιωτικό πραξικόπημα στις 27: Δομινικανή
Δημοκρατία, Κίνα, Φιλιππίνες, Αλβανία, Γουατεμάλα, Κορέα, Βιετνάμ, Χιλή,
Νικαράγουα, Σαλβαδόρ, Τουρκία, Ιράν, Ιαπωνία, Ελλάδα, Ιράκ, Αφγανιστάν,
Λιβύη, Σερβία, Ινδονησία, Καμπότζη, Κούβα, Παναμάς, Αϊτή, Λίβανος,
Κονγκό, Γρενάδα, Σομαλία.Το ερώτημα είναι σε πόσες από αυτές τις 27 χώρες μπορεί σήμερα
να διατυπωθεί η άποψη-έκκληση για επέμβαση εναντίον των ΗΠΑ για όλα αυτά
που έγιναν; Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τη διατύπωση μιας
τέτοιας άποψης ως παρωχημένη ιδεολογική αντίδραση. Η ανταπάντηση θα
μπορούσε να ήταν «ρωτήστε έναν Βιετναμέζο ή έναν Ιρακινό». Αυτό όμως δεν
αποδίδει και τόσο τις συνέπειες, παρ' ότι ο ανθρώπινος πόνος «θα
έπρεπε» να είναι το βασικό.
Και δεν το αποδίδει, διότι υπάρχει ακόμη πιο βάναυση συνέπεια. Αυτή που επηρεάζει συνειδήσεις ολόκληρων λαών ή σημαντικού ποσοστού τους και τους ωθεί σε καταστάσεις έντονου υπαρξιακού προβλήματος
.Στην Τουρκία, για παράδειγμα, είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο μπούσουλας αν επιχειρήσει κανείς να σκιαγραφήσει μια μέση ψυχοσύνθεση σε σχέση με τις ξένες επεμβάσεις και τη θέση της χώρας στον κόσμο. Λόγω θρησκευτικών αντιλήψεων που επιδρούν έτσι κι αλλιώς στα πολιτικά στερεότυπα, υπάρχει μια εν γένει και δυνάμει εναντίωση προς το Ισραήλ. Αυτό ορισμένες φορές παίρνει μορφή και αντιαμερικανισμού, όταν τίθενται θέματα όπως το Παλαιστινιακό ή η Μέση Ανατολή. Από εκεί και πέρα, όμως, αρχίζει η τρικυμία. Οι Αμερικανοί έφεραν στην εξουσία τον Ερντογάν, υποστηρίζουν κάποιοι, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι οι ίδιοι Αμερικανοί βάλθηκαν να απομακρύνουν τον Ερντογάν από την εξουσία. Οι Αμερικανοί σπέρνουν τη διχόνοια στη Μέση Ανατολή, είναι μια στερεότυπη άποψη. Οι ίδιοι όμως που σκέφτονται έτσι, μπορεί την ίδια στιγμή να εκνευρίζονται με τους Αμερικανούς, επειδή αυτοί δεν χτυπούν τελικά τον Ασαντ. Ολα αυτά φυσικά διαμορφώνονται και με βάση τις αντιλήψεις που πρεσβεύει η εκάστοτε εξουσία στην Τουρκία, η οποία και κρατά τη σημαία των «εθνικών συμφερόντων».
Και δεν το αποδίδει, διότι υπάρχει ακόμη πιο βάναυση συνέπεια. Αυτή που επηρεάζει συνειδήσεις ολόκληρων λαών ή σημαντικού ποσοστού τους και τους ωθεί σε καταστάσεις έντονου υπαρξιακού προβλήματος
.Στην Τουρκία, για παράδειγμα, είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο μπούσουλας αν επιχειρήσει κανείς να σκιαγραφήσει μια μέση ψυχοσύνθεση σε σχέση με τις ξένες επεμβάσεις και τη θέση της χώρας στον κόσμο. Λόγω θρησκευτικών αντιλήψεων που επιδρούν έτσι κι αλλιώς στα πολιτικά στερεότυπα, υπάρχει μια εν γένει και δυνάμει εναντίωση προς το Ισραήλ. Αυτό ορισμένες φορές παίρνει μορφή και αντιαμερικανισμού, όταν τίθενται θέματα όπως το Παλαιστινιακό ή η Μέση Ανατολή. Από εκεί και πέρα, όμως, αρχίζει η τρικυμία. Οι Αμερικανοί έφεραν στην εξουσία τον Ερντογάν, υποστηρίζουν κάποιοι, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι οι ίδιοι Αμερικανοί βάλθηκαν να απομακρύνουν τον Ερντογάν από την εξουσία. Οι Αμερικανοί σπέρνουν τη διχόνοια στη Μέση Ανατολή, είναι μια στερεότυπη άποψη. Οι ίδιοι όμως που σκέφτονται έτσι, μπορεί την ίδια στιγμή να εκνευρίζονται με τους Αμερικανούς, επειδή αυτοί δεν χτυπούν τελικά τον Ασαντ. Ολα αυτά φυσικά διαμορφώνονται και με βάση τις αντιλήψεις που πρεσβεύει η εκάστοτε εξουσία στην Τουρκία, η οποία και κρατά τη σημαία των «εθνικών συμφερόντων».
