Γράφει: Γιάννης ΠανούσηςΡίξτε μου μια ανεμόσκαλα να δραπετεύσω.Β. Βαβέτση, Τις νύχτες αφουγκράζομαι
- Ζούμε την πραγματικότητα σαν να’ μαστε άλλοι/αλλού/άλλοτε, μέσα σε μια ιδεολογική θολούρα και κοινωνική παραλυσία, έχοντας απωλέσει ακόμα και το ένστικτο επιβίωσης καλλιεργούμε σταθερά το μήνυμα της γενικευμένης καχυποψίας και πέφτουμε και οι ίδιοι στην παγίδα κακού πεπρωμένου. Την «κοπανάμε» από την πραγματική ζωή και κρυβόμαστε στα μη-αεροστεγή πλέον ιδεολογήματά μας.
Αμήχανοι και ανήμποροι μπροστά στην επέλευση του κακού
(ή των κακών) αδυνατούμε να συλλάβουμε το νόημα της συνύπαρξης και του
κοινωνικού συμβολαίου.Χωρίς κοινωνική ταυτότητα και δίχως αίσθηση εθνικής
αποστολής φοβούμαστε ακόμα και να κάνουμε όνειρα (ίσως για να μην
αυτοενοχοποιηθούμε που δεν κάνουμε τίποτα για να τα πραγματοποιήσουμε)
και αναλισκόμαστε σε συνωμοσιολογίες που μας επιτρέπουν να βγούμε από
το κάδρο της ευθύνης.
- Ακόμα και μέσα ή πίσω από τη βία κρύβεται μια κοινωνικοπολιτική δίκοπη πρόθεση. Όλοι τη χρησιμοποιούν ενώ γνωρίζουν ότι στο τέλος κανείς δεν θα κερδίσει από την εξάπλωσή της.
Σφαίρες, μαχαίρια, καλάσνικωφ, εκτελέσεις
χρησιμοποιούνται για να λύσουν τα προβλήματα της Δημοκρατίας από
ακραίους, από εγκληματίες, από τάχατες επαναστάτες, από φοβισμένους
πολίτες, από ένοπλα τμήματα της αστακομακαρονάδας.
- Στη Δημοκρατία του τσαμπουκά, όχι του ισχυρότερου αλλά του οποιουδήποτε, οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες χάνουν το οποιοδήποτε θεσμικό ή πολιτικό τους νόημα αφού και οι δύο ακολουθούν το μονοπάτι της ανομίας. Ουδείς ασχολείται με τα όρια των νόμων και τις υποχρεώσεις των πολιτών.
Τους πολυδαίδαλους νόμους τους γράφουν golden boys της εξουσίας, όμως στο κυνήγι των εξαιρέσεων συμμετέχουμε όλοι.
- Ταξιδεύουμε χωρίς κουπιά, χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό και δίχως καπετάνιο.
*Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ
