Έτσι το Βερολίνο θέλει να διασφαλίσει ακόμη μια πίστωση χρόνου, ένα όσο το δυνατόν πιο ήσυχο 2014, για να προωθήσει την εθνική γερμανική θωράκιση με τρεις προτεραιότητες:
Πρώτον, να εξυγιανθεί το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, ώστε η κληρονομιά των προ του 2008 επενδύσεων σε τοξικά προϊόντα να μην καθιστά τις γερμανικές τράπεζες εύθραυστες σε κάθε ενδεχόμενο κλυδωνισμό ή ατύχημα στην Ευρωζώνη.
Δεύτερο, να μειωθεί η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στο δημόσιο χρέος της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Τρίτον, να εξακολουθήσει ο Νότος να απορροφά γερμανικές εξαγωγές, σε μια στιγμή που η επιβράδυνση της ανάπτυξης σε Κίνα και Ινδία τερματίζει τις ψευδαισθήσεις περί εναλλακτικής λύσης, ενώ η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη χρειάζονται ακόμη μερικά χρόνια επενδύσεων και ανάπτυξης για γίνουν αγορά που να μπορεί να εξισορροπήσει τη μείωση των γερμανικών εξαγωγών στη Νότια Ευρώπη.
Τα παραπάνω σημαίνουν σχετική χαλάρωση για Πορτογαλία και Ελλάδα και σιωπηλή ανοχή αποκλίσεων και δημιουργικής λογιστικής σε Ισπανία και Ιταλία και κυρίως αποφυγή ατυχημάτων που θα κλόνιζαν την κοινωνική συνοχή και πολιτική σταθερότητα στον Νότο.
Σε καμιά όμως περίπτωση δεν συνιστούν απαρχή συνολικής στροφής προς την μη αντιστρέψιμη εμπλοκή του Βερολίνου, σε μια δυναμική ομοσπονδιακής μετεξέλιξης της Ευρωζώνης.
Και πριν και μετά τις εκλογές το βήμα της Γερμανίας είναι και θα εξακολουθήσει να είναι μετέωρο: Κερδίσαμε ό,τι μπορέσαμε να κερδίσουμε από την Ευρωζώνη και τώρα πώς μπορούμε να αποφύγουμε το πικρό ποτήρι της χρηματοδότησης της συνολικής θωράκισής της.
Η διαφωνία των Σοσιαλδημοκρατών όσο και αν μεγεθύνεται για επικοινωνιακούς λόγους, δεν έχει στρατηγικό αλλά τακτικό χαρακτήρα: Ο Γκάμπριελ, ο Στάινμπρουκ και ο Σουλτς προτείνουν μεγαλύτερη χαλάρωση της λιτότητας, χωρίς να δεσμεύονται στον κοινό δανεισμό μέσω ευρω-ομολόγου, μια μεταβίβαση επί της ουσίας πόρων, ένα θέμα ταμπού για την πολιτική σκηνή της Γερμανίας.
Είναι φανερό ότι με δεδομένο το βραχυκύκλωμα της Γαλλίας και τη διαπραγματευτική ανυπαρξία της Ισπανίας και της Ιταλίας, δεν υπάρχει περιθώριο να πιεσθεί το Βερολίνο από τους εταίρους του με μόνο πλέον μετεκλογικό ζητούμενο τη δοσολογία μιας προαποφασισμένης σχετικής χαλάρωσης απέναντι στον Νότο της Ευρωζώνης για το 2014.
Ένα ζητούμενο όπου οι Σοσιαλδημοκράτες θα πλειοδοτούν, οι Βαυαροί Χριστιανοκοινωνιστές θα βάζουν φρένο, με την Μέρκελ να έχει το προνόμιο της διατύπωσης μιας συμβιβαστικής λύσης.
Εξυπακούεται ότι στο διάστημα της νέας παρέλκυσης-αναβολής που μεθοδεύει το Βερολίνο οι συσχετισμοί θα καθίστανται ολοένα και πιο δυσμενείς για τη Μαδρίτη, τη Ρώμη αλλά και το Παρίσι.
Τακτική απόκλιση
Η διαφωνία των Σοσιαλδημοκρατών όσο και αν μεγεθύνεται για επικοινωνιακούς λόγους, δεν έχει στρατηγικό αλλά τακτικό χαρακτήρα: Ο Γκάμπριελ, ο Στάινμπρουκ και ο Σουλτς προτείνουν μεγαλύτερη χαλάρωση της λιτότητας, χωρίς να δεσμεύονται στον κοινό δανεισμό μέσω ευρω-ομολόγου, μια μεταβίβαση επί της ουσίας πόρων, ένα θέμα ταμπού για την πολιτική σκηνή της Γερμανίας.
