Η σήψη μπορεί να ευδοκιμήσει μόνον σε κλειστά περιβάλλοντα. Εκεί όπου
το σκοτάδι της νοσηρότητας της επιτρέπει να αναπτυχθεί. Μια αχτίδα φωτός
σε ένα τέτοιο περιβάλλον , όπως αυτή που έριξε χθες η έκθεση των
Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, αποκαλύπτει πολλά.
Η σήψη απαντάται στα κλειστά περιβάλλοντα.Εκεί όπου σπανίζει ο αέρας της ανανέωσης και βρίσκουν έδαφος ανάπτυξης τα κάθε είδους νοσηρά φαινόμενα.
Ανάπτυξης και επέκτασης, η οποία όμως είναι αδύνατον να κρυφτεί, ακόμη και στο πλέον ανεπαίσθητο άνοιγμα της πόρτας.
Η έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα, αναφορικά με τον ΕΟΤ και το ΕΤΕΑ, πρώην ΤΕΑΥΕΚ, άνοιξε ακριβώς μια τέτοια πόρτα και έριξε φως σε ένα κομμάτι του μικρόκοσμου που ακούει στο όνομα «ελληνικό δημόσιο».
Ενός κλειστού και προστατευμένου περιβάλλοντος, τουλάχιστον έως τώρα, το οποίο επιτρέπει, σύμφωνα με την έκθεση αυτή, στο 70% των υπαλλήλων του να μην τηρεί το ωράριο εργασίας και σε ένα τμήμα αυτών να λαμβάνουν ακόμη και υπερωριακές αμοιβές, μολονότι δεν εργάστηκαν ούτε καν στον προβλεπόμενο χρόνο απασχόλησης.
Εάν υπάρχει μια αξία στην έκθεση αυτή, τούτη συνοψίζεται στο γεγονός ότι αποτελεί μια επίσημη καταγραφή ενός φαινομένου σήψης, η ύπαρξη του οποίου ήταν κοινό «μυστικό» έως τώρα.
Ενός φαινομένου το οποίο όχι μόνον γινόταν ανεκτό από ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά αποτελούσε και τμήμα των φιλοδοξιών μιας μερίδας της.
Η ασφάλεια της μονιμότητας και το «βόλεμα» σε μια θέση στο δημόσιο ήταν το «χαρτί» που επί χρόνια έπαιζε το πελατειακό κράτος, με στόχο τη διαιώνιση, κυριολεκτικά, της ύπαρξής του.
Αυτό το χαρτί, όμως, κάηκε.
Σήμερα, στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν, επισήμως, 1.381.088 άνεργοι και στην πραγματικότητα πολλοί περισσότεροι.
Όσοι έχουν, δε, δουλειά, στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, αγκομαχούν στη συντριπτική τους πλειονότητα υπό το βάρος της υπερφορολόγησης και δίνουν πραγματική μάχη ώστε να διατηρηθούν στα όρια της αξιοπρέπειας.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πληρώνουν το μισθό των υπαλλήλων στους οποίους αναφέρεται η έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης.
Δεν γνωρίζω εάν στην Ελλάδα έχουμε λίγους ή πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, βάσει της διεθνούς πρακτικής ή των αναγκών μας ως κοινωνίας.
Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι ότι το απόλυτο πλήθος τους είναι δυσβάστακτο πλέον για την τσέπη μας και ο τρόπος λειτουργίας τους ανεπαρκής για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Στο ελληνικό δημόσιο, δίχως απολύτως καμία αμφιβολία, υπάρχουν συνεπείς, αξιόλογοι και ιδιαίτερα αποτελεσματικοί υπάλληλοι.
Στελέχη που θα μπορούσαν, κατά πάσα βεβαιότητα να σταδιοδρομήσουν με άνεση στον ιδιωτικό τομέα, βάσει των προσόντων και της φιλοπονίας τους.
Το κλειστό περιβάλλον, ωστόσο, υπό το οποίο λειτουργεί σήμερα ο ελληνικός δημόσιος τομέας, τους απαγορεύει να αναπτύξουν ουσιαστικά τις δεξιότητές τους.
Η απουσία αξιολόγησης, οι ελλιπείς δομές εργασίας και βεβαίως, η απουσία βέλτιστων πρακτικών εργασίας, μπορούν να εκμηδενίσουν το έργο και του πλέον αποδοτικού υπαλλήλου ή στελέχους.
Υπό το πρίσμα αυτό, ελάχιστα θετικά μπορούν να λεχθούν για την παντελή απουσία αξιολόγησης κατά την διαδικασία κινητικότητας ή διαθεσιμότητας, που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη. Πόρρω απέχει από τις πραγματικές ανάγκες, τόσο του ελληνικού δημοσίου όσο και της κοινωνίας, την οποία υποτίθεται ότι εξυπηρετεί.
Αν, όμως, ακόμη και μέσω αυτής της στρεβλής οδού βρουν την πόρτα της εξόδου από το ελληνικό δημόσιο οι επίορκοι και οι κοπανατζήδες και όσοι απομείνουν σε αυτό μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα, τότε, ευλόγως, υπάρχει μια αξία και στη διαδικασία αυτή.
Αν μη τι άλλο, θα υπάρχει λιγότερη σήψη...
http://www.euro2day.gr/specials/reveille/article/1124350/h-skoteinh-plevra-toy-ellhnikoy-feggarioy.html
