Αλ Κάιντα η… ελευθερώτρια

→ΙΡΑΚ Το κοινό παρακλάδι της οργάνωσης σε Βαγδάτη και Δαμασκό ανέλαβε την ευθύνη για τη θεαματική απελευθέρωση 500 κρατουμένων -κυρίως σουνιτών εξτρεμιστών- από τις φυλακές Τάτζι και Αμπου Γκράιμπ
 Του Νικόλα Ζηργάνου
 Η οργάνωση «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε», όπως ονομάζεται το υπό ενιαία διοίκηση δίκτυο της Αλ Κάιντα στο Ιράκ και τη Συρία, ανέλαβε χθες με ανακοίνωσή της την ευθύνη για την εντυπωσιακή και πετυχημένη επίθεση στις ιρακινές φυλακές υψίστης ασφαλείας Αμπού Γκράιμπ (διαβόητες για τα βασανιστήρια με πρωταγωνιστές Αμερικανούς δεσμοφύλακες το 2004) και Τάτζι, στα περίχωρα της Βαγδάτης, που είχε αποτέλεσμα να απελευθερωθούν πάνω από 500 κρατούμενοι, στην πλειονότητά τους εξτρεμιστές σουνίτες.


Ο ηγέτης της οργάνωσης, Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάτι, είχε προειδοποιήσει από το Διαδίκτυο πριν από μήνες πως προτεραιότητα της Αλ Κάιντα ήταν να απελευθερώσει τους ισλαμιστές κρατούμενους και οι επιθέσεις στις δύο φυλακές ήταν αναμενόμενες εδώ και καιρό.

 
Διάδοχοι με αδυναμίες
 Ωστόσο, οι Ιρακινοί φρουροί που αντικατέστησαν τους Αμερικανούς πριν από 19 μήνες, όταν αποχώρησαν οι πεζοναύτες από το Ιράκ, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τους τρεις βομβιστές αυτοκτονίας, τα 12 παγιδευμένα αυτοκίνητα και τους εκατοντάδες μουτζαχεντίν που κατάφεραν τα ξημερώματα της Δευτέρας να απελευθερώσουν εκατοντάδες συντρόφους τους. Ηταν μια ηχηρή αποτυχία για την κυβέρνηση του Νούρι αλ Μαλίκι, η οποία δείχνει τους τελευταίους μήνες να χάνει τον έλεγχο της ασφάλειας, ενώ η χώρα βυθίζεται στην ενδοκοινοτική βία.

Οι 500 σουνίτες εξτρεμιστές θα βρεθούν σύντομα στο πλευρό των περίπου 3.000 μελών της Αλ Κάιντα στο Ιράκ και θα πρέπει να αναμένεται νέα αύξηση των επιθέσεων κατά των σιιτών, των χριστιανών και των (σουνιτών) Κούρδων, μόνιμων στόχων της εξτρεμιστικής σουνιτικής οργάνωσης. Ομως, ήδη, οι τελευταίοι μήνες ήταν οι πιο αιματηροί στο Ιράκ, εδώ και χρόνια. Από τις αρχές του Ιουλίου έχουν σκοτωθεί 700 άνθρωποι στο Ιράκ, χωρίς να προσμετρώνται οι 120 κυβερνητικοί στρατιώτες και οι 21 κρατούμενοι που σκοτώθηκαν στις δύο επιθέσεις κατά των φυλακών. Από τον Δεκέμβριο του 2012, όταν άρχισε η εκστρατεία των σουνιτών για μεγαλύτερη αυτονομία των περιοχών τους και μεγαλύτερη συμμετοχή στο σύστημα εξουσίας, στο οποίο κυριαρχούν οι σιίτες, πεθαίνουν κάθε μήνα σχεδόν 1.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους άμαχοι, από τυφλές βομβιστικές επιθέσεις και στοχευμένες δολοφονίες.

Για να έχουμε ένα μέτρο, την περίοδο της μεγάλης εξέγερσης κατά των αμερικανικών στρατευμάτων ο μέσος όρος των θυμάτων ήταν 3.000 τον μήνα, ενώ στη γειτονική Συρία ο εμφύλιος προσθέτει κάθε μήνα 5.000 νέα θύματα. Στην πράξη, στο Ιράκ διεξάγεται ένας πόλεμος χαμηλής έντασης, που αποσταθεροποιεί τη χώρα και έχει κύριο πεδίο αντιπαράθεσης τις δύο μεγάλες σουνιτικές επαρχίες, το Ανμπαρ και τη Νινευή, εκεί όπου συναντώνται οι πληθυσμοί των σουνιτών με τους σιίτες και τους Κούρδους.

Ομως, οι σουνίτες εξτρεμιστές δεν αποσταθεροποιούν μόνο το Ιράκ. Πρακτικά, με την ενοποίηση των οργανώσεων της Αλ Κάιντα στο Ιράκ και τη Συρία και τα αχανή και, στην πράξη, αφρούρητα συροϊρακινά σύνορα, που χωρίζουν τεχνητά τους σουνίτες του Ανμπαρ από τους Σύρους ομόδοξούς τους, προσπαθούν να παρέμβουν ταυτόχρονα και στον συριακό εμφύλιο, με στόχο να δημιουργήσουν ένα χαλιφάτο ένθεν κακείθεν των τεχνητών συνόρων που χαράχτηκαν στη Μέση Ανατολή από τους Γάλλους και τους Βρετανούς με τη συμφωνία Σάικς-Πικό του 1916.