Υποθέτω ότι η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι καταφατική. Ο πολιτικός πρέπει να ξέρει τι κάνει, τι θα προκαλέσει και πώς θα μετριάσει ή ακόμη και θα αξιοποιήσει τις επιπτώσεις των αποφάσεών του. Αν δεν τα καταφέρει σε όποια από τις προαναφερθείσες προσδοκίες, τότε είναι προφανές ότι θα επιστρατεύσει καλύτερους συνεργάτες.
Η περίπτωση της ΕΡΤ αποτελεί κλασικό παράδειγμα τέτοιας πολιτικής ανικανότητας. Οταν ο Σαμαράς και ο Κεδίκογλου προχωρούσαν στην απόφαση να διακόψουν τη λειτουργία της ΕΡΤ, υπήρξε κάτι απ΄ όσα επακολούθησαν που να τους αιφνιδίασε; Τι δεν περίμεναν να γίνει; Να μην αντιδράσουν οι εργαζόμενοι όπως αντέδρασαν; Δεν το πιστεύω. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων μόνο αφελείς είναι ενδεχόμενο να εξέπληξαν.
Αν, λοιπόν, αντί για εκείνη την πολιτικά ανόητη ανακοίνωση για άμεση διακοπή της λειτουργίας της ΕΡΤ, είχαν προχωρήσει στην κατάθεση νομοσχεδίου για την αναδιάρθρωσή της, είναι βέβαιο ότι η ραδιοτηλεόραση θα σταματούσε να λειτουργεί με απόφαση των εργαζομένων της και όχι της κυβέρνησης. Ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του δεν θα κατηγορούνταν για το «μαύρο» στις οθόνες και η τρικομματική δεν θα είχε μεταβληθεί σε δικομματική.
Και πέρα απ' αυτό, ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του δεν θα είχαν υποχρεωθεί να προχωρήσουν σε υποσχέσεις που αντί να μετριάσουν τις εντυπώσεις προκαλούν άλλες, ενδεχομένως και χειρότερες. Οπως, για παράδειγμα, εκείνη την εξαγγελία για γενναιόδωρες αποζημιώσεις σε όλο το προσωπικό, ακόμη και σ' εκείνους που θα επαναπροσληφθούν για να εργαστούν στον νέο φορέα. Φυσικά και θα πρέπει να αποζημιωθούν όσοι χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά μόνον αυτοί. Οσοι επαναπροσληφθούν για ποιον λόγο θα πρέπει να εισπράξουν κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ ο καθένας από το ευρισκόμενο σε δεινή οικονομική κατάσταση Δημόσιο;
Κανένας δεν υποχρεώνει κανέναν να ασχοληθεί με την πολιτική. Αλλά το «σπορ» θέλει προσόντα. Θέλει μυαλό, θέλει σχεδιασμό, θέλει διορατικότητα. Που όποιος δεν τα έχει, τα προσλαμβάνει.
ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
