Η κεμαλική αντιπολίτευση, το Cumhuriyet Halk Partisi, είναι βαθύτατα διαιρεμένη εξαιτίας εσωτερικών πολιτικών ερίδων και της αδυναμίας της να στηρίξει τα ανώτατα στελέχη του Στρατού, που βρίσκονται πλέον κατά εκατοντάδες στις τουρκικές φυλακές, ενώ οι διαδηλωτές, ένα ετερώνυμο πλήθος από αριστεριστές, οικολόγους, φιλελευθέρους αλλά και indignados a la Turca, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποδώσουν συγκροτημένο ιδεολογικό πλαίσιο στα γεγονότα. Το «αντί» διαρκεί λίγα 24ωρα και τις περισσότερες φορές καταρρέει εξαιτίας της αναγκαιότητας υιοθέτησης μιας συγκροτημένης θέσης. Πέρα από κάθε αμφιβολία, όμως, η πορεία του Ερντογάν προς το Προεδρικό Μέγαρο με άμεση εκλογή του από τον λαό αποκτά ξανά ένα νέο ενδιαφέρον, ενώ ο ανταγωνισμός των επιγόνων στο εσωτερικό του ΑΚΡ ενισχύεται υπό τις ευλογίες του Φετουλάχ Γκιουλέν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ενας εξαιρετικά ενδιαφέρων διάλογος είχε αναπτυχθεί στο κομβικό πλέον ηλεκτρονικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης, λόγω της ταχύτητας και της αμεσότητάς του, το twitter, γύρω από τα γεγονότα στο πάρκο Γκεζί. Διαδηλωτές ενημέρωναν σε πραγματικό χρόνο από την καρδιά των γεγονότων, ενώ διεθνείς αναλυτές προσπαθούσαν να ξεδιπλώσουν το νήμα των ραγδαίων εξελίξεων. Ολοι προσπαθούσαν να κατανοήσουν εκτός από τους Ελληνες, οι οποίοι με πάθος είχαν μοιραστεί οι μισοί με τους διαδηλωτές και οι άλλοι μισοί με το σενάριο συνωμοσίας «ποιος βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα» - ναι, για άλλη μια φορά υπερδυνάμεις, στοές και λέσχες ευθύνονται, σύμφωνα με μεγάλο ποσοστό Ελλήνων χρηστών του twitter, αλλά αυτό πλέον νομίζω ότι δεν εκπλήσσει κανέναν σε αυτήν εδώ τη χώρα των αλλεπάλληλων νοητικών ψεκασμών και των αυτοτροφοδοτούμενων εσχατολογικών προφητειών. Σε κάθε συμβάν της διεθνούς πολιτικής νιώθουμε πλέον την ανάγκη όχι να κατανοήσουμε τι συμβαίνει, αλλά να παραγγείλουμε πίτσες, να στρωθούμε με φίλους εμπρός στην οθόνη και να υποστηρίζουμε τους μεν ή τους δε, αφού πλέον... το πρωτάθλημα τελείωσε.
Τι αλήθεια μένει από γεγονότα τύπου πάρκου Γκεζί; Τι αλήθεια μπορεί να προκύψει μέσα από το χάος και την καταστροφή; Τι άλλο παρά μια μακρά περίοδος κοινωνικής αμηχανίας, απορύθμισης και μια επαλήθευση των αταβιστικών ορμών που δομούν την ανθρώπινη υπόσταση. Πολιτική λύση όμως στα πραγματικά και ουσιαστικά αδιέξοδα μπορεί να δοθεί μέσα από αυτού του είδους τις πρακτικές; Ξανά θεωρώ πως όχι! Κι αυτό γιατί όταν η ανάγκη για ποιοτικές μεταβολές μέσω της συλλογικής κινητοποίησης μετατρέπεται σε ποσοτικές επεμβάσεις ενός πλήθους που εισχωρεί στον πυρήνα της οχλοκρατίας και αισθάνεται ασφάλεια μέσα στη θεϊκή μανία της καταστροφής, τότε είναι προφανές ότι η πολιτική έχει υποχωρήσει για χάρη του ορμέμφυτου και του πρωτογονικού.
Δηλαδή να παύσουμε να διεκδικούμε; Να παύσουμε να θεωρούμε ότι μας αξίζουν πολύ καλύτερες ημέρες από αυτές που σήμερα βιώνουμε; Ασφαλώς και όχι. Αλλά οι επιλογές της καταστροφής δεν είναι λύση. Η επάνοδος της αισθητικής στην πολιτική και στην κοινωνία είναι προαπαιτούμενα για να αναδείξουμε την ουσία του σαββοπουλικού δόγματος που οι παρέες θα γράψουν Ιστορία. «Στεγνώσαμε» από ωραίες παρέες. Μπουχτίσαμε από κενού περιεχομένου κοινωνικοποιήσεις, που οξειδώνονται από την «πολλή συνάφεια». Οι παρέες φτιάχνουν Ιστορία, κυρίως στον τόπο αυτό, όπου οι χοροί του είναι κυκλικοί και οι άνθρωποι αγγίζονται ακόμα και όταν λένε «καλημέρα».
Σπύρος Ν. Λίτσας
