Η ΔΗΜΑΡ διάλεξε την εύκολη
και λάθος απάντηση. Προσπέρασε την τολμηρή και συγκροτημένη πρόταση του
Νίκου Μπίστη, για τη δημιουργία μιας νέας, ενιαίας μεταρρυθμιστικής
παράταξης που θα εκφράσει τον πολιτικό ορθολογισμό και την πρόοδο, με το
σχόλιο ότι πρόκειται για «προσωπικές απόψεις». Οι απόψεις είναι έτσι κι
αλλιώς προσωπικές, οπότε το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι η ηγεσία
της ΔΗΜΑΡ, δεν τις συμμερίζεται ούτε ενοχλείται, αδιαφορεί και
συνεχίζει. Προς τα πού; Προς μια ελεγχόμενη διεύρυνση της ΔΗΜΑΡ, που θα
συντελεστεί με κάποιες συνεργασίες, τέτοιες ώστε να μην απειλείται η
φυσιογνωμία του κόμματος, δηλαδή να μην κουνηθεί τίποτα. Η ΔΗΜΑΡ, με
άλλα λόγια, προτιμά τα λίγα και τα μικρά, αρκεί να έχει την ησυχία της.
Το ΠΑΣΟΚ, που αναζητά απεγνωσμένα εκλογικό σωσίβιο, είναι τόσο
απαξιωμένο, που δεν μπορεί να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και
τι μένει; Μα, η σύγκρουση Σαμαρά-Τσίπρα για την πολιτική κυριαρχία.
«Φλερτάρετε με την ακροδεξιά», «μισείτε τον τόπο σας», «έχουμε success
story», «πρόκειται για disaster story» - οι δύο πρωταγωνιστές το
απολαμβάνουν όλο και περισσότερο.
Γιατί δεν εμπνέει η Κεντροαριστερά;
-Γιατί δεν έχει ισχυρή πολιτική έκφραση. Το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει κάτω από το βάρος των αμαρτιών της πολυετούς διακυβέρνησης που συνέβαλε στη χρεοκοπία και η ΔΗΜΑΡ είναι ιδεολογικά αναιμική και εσωστρεφής για να προσελκύσει μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης.
-Γιατί στην αναζήτηση μιας νέας εκπροσώπησης, κυριαρχούν προσωπικές φιλοδοξίες, ναρκισισμοί και κενοδοξία, ενώ απουσιάζει η διαλεκτική προτάσεων και απόψεων και πλεονάζουν οι ατομικές επιδιώξεις και οι επαγγελματικές αγωνίες για την ανακατάληψη της εξουσίας.
-Γιατί η ποιότητα συμμετοχής στη διακυβέρνηση απογοητεύει ακόμη και όσους αρχικά την ενθάρρυναν. Η μάχη δίνεται για την ποσόστωση, με όρους διαιώνισης του πελατειακού συστήματος. Και οι συγκρούσεις με τη ΝΔ είναι για τις εντυπώσεις και τελικά, απλώς προσφέρουν άλλοθι σε ένα σκληρό δεξιό σύστημα.
-Γιατί η προσπάθεια σύνθεσης, εξαντλείται σε απόπειρες συμφιλίωσης συγκρουόμενων αρχηγισμών και δεν κατατείνει στην παραγωγή πολιτικής και πρότασης για την υπέρβαση του μνημονίου.
-Γιατί το παιχνίδι παίζεται με τους παλιούς όρους του επικοινωνισμού, του επεξεργασμένου λαϊκισμού και ενός εξευγενισμένου συντηρητισμού, που εστιάζει στη διατήρηση κεκτημένων και όχι στις ριζικές αλλαγές.
-Γιατί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν έχουν αναλάβει απολύτως καμία πρωτοβουλία υλοποίησης διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά στηρίζουν διακριτικά το απλοϊκό και επικίνδυνο δόγμα της ΝΔ, ότι μεταρρυθμίσεις είναι οι αποκρατικοποιήσεις (που δεν γίνονται κιόλας...).
-Γιατί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν έχουν κάτι να πουν για τη συγκρότηση παραγωγικής βάσης, δεν απαντούν στο μείζον ερώτημα τι δουλειές θα κάνουμε, ποια προϊόντα μπορούν να γίνουν εξαγώγιμα, πώς θα συνδεθούν τα πανεπιστήμια με την αγορά εργασίας, πώς θα διασωθεί το ασφαλιστικό σύστημα, πώς θα αποκτήσουμε φθηνότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος, πώς θα κρατηθούν πάνω από το νερό οι ευπαθέστερες ομάδες του πληθυσμού, πώς θα αποκατασταθεί η συγκλονιστική φορολογική αδικία, πώς θα στηριχτεί η επιχειρηματικότητα.
-Γιατί ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ έχουν διαμορφώσει εθνικό σχέδιο υπέρβασης του μνημονίου, αλλά απλώς εξαγγέλλουν χωρίς να εξειδικεύουν τις εισηγήσεις τους. Γιατί δεν δείχνουν να έχουν τις αναγκαίες γνώσεις ώστε να πουν κάτι που να έχει αρχή, μέση και τέλος και να βγάζει νόημα, γιατί ούτε δείχνουν να έχουν βούληση για την άρση των παθογενειών που έφεραν την καταστροφή.
-Γιατί πολιτεύονται με τους παραδοσιακούς όρους των ευχάριστων υποσχέσεων, των εύκολων καταγγελιών, της συνθηματολογίας, των φραστικών πυροτεχνημάτων, του ξύλινου λόγου των τηλεοπτικών παραθύρων.
-Γιατί οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν δίνουν την αίσθηση ότι ενδιαφέρονται για έναν ισχυρό τρίτο πόλο, όσο για τη διατήρηση μικρών καθαρών μαγαζιών υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Γιατί ετεροκαθορίζονται από τη δυναμική του διπολισμού, δεν έχουν όραμα, πόσο μάλλον όνειρο.
-Γιατί επιλέγουν τους ακίνδυνους, δηλαδή όσους δεν έχουν πολιτικό μέγεθος τέτοιο, που να απειλεί την πρωτοκαθεδρία τους τώρα και μέχρι την αιωνιότητα, γιατί δεν θέλουν δίπλα τους στελέχη με άποψη, αλλά ευχάριστους συνομιλητές που πάντα βρίσκουν κάτι αισιόδοξο να πουν.
-Γιατί αν μπορούσαν, θα έκαναν αθρόοες ρουσφετολογικές προσλήψεις σαν τον παλιό καλό καιρό (στο μεταξύ κάνουν το κατά δύναμιν) και αυτή η ανομολόγητη διάθεσή τους εκπέμπεται, μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει και να τη διαισθανθεί.
-Γιατί αν με έναν μαγικό τρόπο εξαφανιζόταν το χρέος μας, θα ήθελαν επιστροφή στο 2008 -με το ίδιο κράτος, τις ίδιες οικονομικές δομές, την αγαπημένη μας φοροδιαφυγή.
-Γιατί δεν ενοχλούνται από την πολιτεία Σαμαρά, όσο δεν απειλεί την πολιτική τους επιβίωση, δεν δείχνουν να έχουν σοβαρές διαφορές αρχών και αξιών, αλλά μόνο συμφερόντων.
-Γιατί λέει πολλά η έκφραση Μπίστη σχετικά με τους «ψιλικατζήδες της πολιτικής».
Γιατί δεν εμπνέει η Κεντροαριστερά;
-Γιατί δεν έχει ισχυρή πολιτική έκφραση. Το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει κάτω από το βάρος των αμαρτιών της πολυετούς διακυβέρνησης που συνέβαλε στη χρεοκοπία και η ΔΗΜΑΡ είναι ιδεολογικά αναιμική και εσωστρεφής για να προσελκύσει μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης.
-Γιατί στην αναζήτηση μιας νέας εκπροσώπησης, κυριαρχούν προσωπικές φιλοδοξίες, ναρκισισμοί και κενοδοξία, ενώ απουσιάζει η διαλεκτική προτάσεων και απόψεων και πλεονάζουν οι ατομικές επιδιώξεις και οι επαγγελματικές αγωνίες για την ανακατάληψη της εξουσίας.
-Γιατί η ποιότητα συμμετοχής στη διακυβέρνηση απογοητεύει ακόμη και όσους αρχικά την ενθάρρυναν. Η μάχη δίνεται για την ποσόστωση, με όρους διαιώνισης του πελατειακού συστήματος. Και οι συγκρούσεις με τη ΝΔ είναι για τις εντυπώσεις και τελικά, απλώς προσφέρουν άλλοθι σε ένα σκληρό δεξιό σύστημα.
-Γιατί η προσπάθεια σύνθεσης, εξαντλείται σε απόπειρες συμφιλίωσης συγκρουόμενων αρχηγισμών και δεν κατατείνει στην παραγωγή πολιτικής και πρότασης για την υπέρβαση του μνημονίου.
-Γιατί το παιχνίδι παίζεται με τους παλιούς όρους του επικοινωνισμού, του επεξεργασμένου λαϊκισμού και ενός εξευγενισμένου συντηρητισμού, που εστιάζει στη διατήρηση κεκτημένων και όχι στις ριζικές αλλαγές.
-Γιατί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν έχουν αναλάβει απολύτως καμία πρωτοβουλία υλοποίησης διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά στηρίζουν διακριτικά το απλοϊκό και επικίνδυνο δόγμα της ΝΔ, ότι μεταρρυθμίσεις είναι οι αποκρατικοποιήσεις (που δεν γίνονται κιόλας...).
-Γιατί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν έχουν κάτι να πουν για τη συγκρότηση παραγωγικής βάσης, δεν απαντούν στο μείζον ερώτημα τι δουλειές θα κάνουμε, ποια προϊόντα μπορούν να γίνουν εξαγώγιμα, πώς θα συνδεθούν τα πανεπιστήμια με την αγορά εργασίας, πώς θα διασωθεί το ασφαλιστικό σύστημα, πώς θα αποκτήσουμε φθηνότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος, πώς θα κρατηθούν πάνω από το νερό οι ευπαθέστερες ομάδες του πληθυσμού, πώς θα αποκατασταθεί η συγκλονιστική φορολογική αδικία, πώς θα στηριχτεί η επιχειρηματικότητα.
-Γιατί ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ έχουν διαμορφώσει εθνικό σχέδιο υπέρβασης του μνημονίου, αλλά απλώς εξαγγέλλουν χωρίς να εξειδικεύουν τις εισηγήσεις τους. Γιατί δεν δείχνουν να έχουν τις αναγκαίες γνώσεις ώστε να πουν κάτι που να έχει αρχή, μέση και τέλος και να βγάζει νόημα, γιατί ούτε δείχνουν να έχουν βούληση για την άρση των παθογενειών που έφεραν την καταστροφή.
-Γιατί πολιτεύονται με τους παραδοσιακούς όρους των ευχάριστων υποσχέσεων, των εύκολων καταγγελιών, της συνθηματολογίας, των φραστικών πυροτεχνημάτων, του ξύλινου λόγου των τηλεοπτικών παραθύρων.
-Γιατί οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν δίνουν την αίσθηση ότι ενδιαφέρονται για έναν ισχυρό τρίτο πόλο, όσο για τη διατήρηση μικρών καθαρών μαγαζιών υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Γιατί ετεροκαθορίζονται από τη δυναμική του διπολισμού, δεν έχουν όραμα, πόσο μάλλον όνειρο.
-Γιατί επιλέγουν τους ακίνδυνους, δηλαδή όσους δεν έχουν πολιτικό μέγεθος τέτοιο, που να απειλεί την πρωτοκαθεδρία τους τώρα και μέχρι την αιωνιότητα, γιατί δεν θέλουν δίπλα τους στελέχη με άποψη, αλλά ευχάριστους συνομιλητές που πάντα βρίσκουν κάτι αισιόδοξο να πουν.
-Γιατί αν μπορούσαν, θα έκαναν αθρόοες ρουσφετολογικές προσλήψεις σαν τον παλιό καλό καιρό (στο μεταξύ κάνουν το κατά δύναμιν) και αυτή η ανομολόγητη διάθεσή τους εκπέμπεται, μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει και να τη διαισθανθεί.
-Γιατί αν με έναν μαγικό τρόπο εξαφανιζόταν το χρέος μας, θα ήθελαν επιστροφή στο 2008 -με το ίδιο κράτος, τις ίδιες οικονομικές δομές, την αγαπημένη μας φοροδιαφυγή.
-Γιατί δεν ενοχλούνται από την πολιτεία Σαμαρά, όσο δεν απειλεί την πολιτική τους επιβίωση, δεν δείχνουν να έχουν σοβαρές διαφορές αρχών και αξιών, αλλά μόνο συμφερόντων.
-Γιατί λέει πολλά η έκφραση Μπίστη σχετικά με τους «ψιλικατζήδες της πολιτικής».
