Του Πετρου ΠαπακωνσταντινουΗ πολιτική και, κυρίως, η στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ μπορούν να κατηγορηθούν για πολλά πράγματα, αλλά όχι και για τυχοδιωκτισμό. Ωστόσο, οι πρόσφατες επιδρομές εναντίον της Συρίας δεν είναι εύκολο, σε πρώτη ματιά, να εξηγηθούν βάσει ορθολογικού σχεδίου.Πολιτικά, οι Ισραηλινοί προσέφεραν στήριξη στους ισχυρισμούς του Ασαντ ότι οι ηγέτες της συριακής αντιπολίτευσης λειτουργούν, αν όχι ως μίσθαρνα όργανα, τουλάχιστον ως εξ αντικειμένου σύμμαχοι των «σιωνιστών εχθρών», οι οποίοι συνεχίζουν να κατέχουν συριακά εδάφη στο Γκολάν.
Παράλληλα, ανάγκασαν τα αραβικά κράτη, τα οποία είχαν ταχθεί, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, με την αντιπολίτευση, να συμπαραταχθούν με τη Συρία απέναντι σ’ αυτή την κατάφωρη παραβίαση της εθνικής της κυριαρχίας. Στο στρατιωτικό επίπεδο, ενίσχυσαν μια αντιπολίτευση με αυξανόμενο το ειδικό βάρος ισλαμιστών εξτρεμιστών, για τους οποίους, όπως εύστοχα προειδοποίησε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε, «ο δρόμος για τη Δαμασκό είναι μόνο ένα βήμα στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ».
Γεγονός παραμένει ότι οι Ισραηλινοί προσέφεραν σημαντική υπηρεσία στους Αμερικανούς, καθώς ανέκοψαν τη σφοδρή αντεπίθεση του Ασαντ, ο στρατός του οποίου είχε καταφέρει τις τελευταίες εβδομάδες να κόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού των αντικαθεστωτικών και να εξαλείψει σημαντικούς θυλάκους τους. Το κυριότερο, η ισραηλινή ανάμειξη ενισχύει την πίεση των Ρεπουμπλικανών αλλά και Δημοκρατικών «ιεράκων» στον Μπαράκ Ομπάμα να επέμβει πιο δυναμικά στη συριακή κρίση, αν όχι με την αποστολή χερσαίων δυνάμεων, τουλάχιστον με τη μορφή του αεροπορικού αποκλεισμού ή και των επιλεκτικών βομβαρδισμών, στο πρότυπο της Λιβύης.
Το δίλημμα του Αμερικανού προέδρου είναι οξύτατο. Η κοινή γνώμη της χώρας του είναι συντριπτικά εναντίον της στρατιωτικής εμπλοκής. Σημαντική μερίδα της συριακής αντιπολίτευσης εφαρμόζει τη σαρία, εξολοθρεύει χριστιανούς και Αλεβίτες στις περιοχές που ελέγχει και κατηγορείται από την Κάρλα ντελ Πόντε ότι έκανε χρήση χημικών όπλων. Επιπλέον, η εμπλοκή στη Συρία θα ακύρωνε τη «μεγάλη στροφή» του Ομπάμα προς την Απω Ανατολή και τον Ειρηνικό Ωκεανό, επαναφέροντας την αμερικανική εξωτερική πολιτική στην πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής, όπως επί εποχής Μπους. Μόνο η αναζήτηση μιας πολιτικής λύσης στο συριακό δράμα, σε συνεργασία με τη Ρωσία, θα μπορούσε να αποτρέψει, εδώ που έχουμε φτάσει, τα χειρότερα.
