Σημαντική ήταν και η προτροπή του ίδιου του Oskar Lafontaine για διάλυση του ενιαίου νομίσματος ώστε να ευνοηθεί η ανάκαμψη του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και η προειδοποίηση του ότι σε άλλη περίπτωση οι νότιες χώρες θα αναγκαστούν, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης, να αγωνιστούν εναντίον της γερμανικής ηγεμονίας. Εντούτοις, οι πολιτικοί της Γερμανίας επιμένουν ότι η Ε.Ε. θα βγει από την κρίση με ενιαίο νόμισμα, σε μια γενικότερη τάση της Γερμανίας να επιθυμεί μια πιο ισχυρή Ευρώπη που θα έχει τον τελευταίο λόγο στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Στις αντιδράσεις χωρών, όπως η Ιταλία, ενάντια στις συνεχείς πολιτικές λιτότητας, η ίδια η Γερμανία μοιάζει να αλλάζει τη στάση της, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη επιείκεια απέναντι στις χώρες της ευρωζώνης που δεν καταφέρνουν πάντα να επιτύχουν τους στόχους μείωσης του δημοσιονομικού τους ελλείμματος, σπεύδοντας, ωστόσο να επισημάνει ότι ειδικότερα στην περίπτωση της Γαλλίας, βασικού εταίρου της στην ευρωζώνη, υπάρχει η δυνατότητα για οικονομικές μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν μακροπρόθεσμα το κόστος εργασίας.
Η εν λόγω «χαλάρωση» ως προς τις πολιτικές λιτότητας ανταποκρίνεται στο γενικότερο αίσθημα αγανάκτησης που επικρατεί σε μια ευρωζώνη που πλήττεται από την ανεργία, με τα ποσοστά της ανεργίας των νέων να αγγίζουν το 50% σε Ισπανία και Ελλάδα.
Από την άλλη μεριά, στο εσωτερικό της Γερμανίας, χώρας που και η ίδια πέρασε δύσκολα χρόνια για να εξυγιάνει τα οικονομικά της και να μειώσει την ανεργία της, επικρατεί η αντίφαση ανάμεσα στην επιθυμία πολλών να μην εγκαταλειφθεί το ευρώ, αλλά και στη γενικότερη απροθυμία των Γερμανών πολιτών να επωμιστούν το βάρος της διάσωσης των εταίρων τους, με τη σχετική ρητορική κατά χωρών, όπως η Κύπρος και η Ιρλανδία, να λαμβάνει χώρα όλο και πιο έντονα. Αντίστοιχα, στο δίλημμα που αφορούσε τη διάσωση του τραπεζικού τομέα η επιλογή ήταν ότι πρέπει να προστατευθούν τα χρήματα των φορολογούμενων.
Για πρώτη φορά ακούγονται φωνές, που προέρχονται τόσο από την Αριστερά όσο κι από τη Δεξιά, και οι οποίες συγκλίνουν στο ότι ζητούν το τέλος του ευρώ.
Έως τώρα, η κ. Merkel είχε καταφέρει να βασίζει τη δημοφιλία της στις προτάσεις λιτότητας, στο πλαίσιο της εικόνας που θέλει τους σκληρά εργαζόμενους Γερμανούς να χρηματοδοτούν αθρόα τους λαούς του Νότου, αν και η αλήθεια είναι ότι και η ίδια η Γερμανία κατάφερε να επωφεληθεί κατά πολύ μέσω του συστήματος των εξαγωγών της, κυρίως προς χώρες της ευρωζώνης, αλλά και του μειωμένου κόστους δανεισμού που πέτυχε.
Αυτό, βέβαια, που έχει σημασία είναι ότι σε μια εποχή κατά την οποία η Κίνα και η Βραζιλία έχουν επιταχύνει τους ρυθμούς ανάπτυξής τους, μια διαιρεμένη Ευρώπη απλώς θα καταφέρει να μείνει πίσω. Και η ίδια η Γερμανία μοιάζει να είναι εκείνη που, μέσα στην αγωνία της να κρατήσει την Ευρώπη ενωμένη, υπονομεύει τελικά την ευρωπαϊκή δυναμική.
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/germany/10040609/Will-Angela-Merkel-have-tochoose-between-Germany-and-Europe.html
Φωτογραφία: Ιστοσελίδα Πρωθυπουργού της Ελλάδος
Συντάκτες: Λ. Κοζάρης, Χ. Παπαδημητρίου, Χ. Πέππας, Θ. Ραυτοπούλου, Χ. Σκανδάλη
