 |
| Η προχθεσινή ανακοίνωση μείωσης των τιμολογίων ηλεκτρικού ρεύματος δεν ήταν αρκετή για να γυρίσει το ποτάμι της λαϊκής οργής πίσω, ούτε για να φρενάρει τον ερχομό ενός νέου αντικαπιταλιστικού μετώπου (φωτ. Reuters) |
Κάπου 23 χρόνια κράτησε το φλερτ
της βουλγαρικής κοινωνίας με την καπιταλιστική ευδαιμονία, καθώς σήμερα η
λαϊκή οργή ξεχειλίζει στους δρόμους της επικράτειας. Από το '89 που
αποκαθηλώθηκε το κομμουνιστικό απαράτσικ -η κομματική γραφειοκρατία με
τα δεινά της, ας πούμε- τα όνειρα για μια ευζωία της ελεύθερης αγοράς
διαψεύστηκαν με τον άκομψο τρόπο της οικονομικής κρίσης και, τώρα, ήρθε η
ώρα των πανό και της χάρης των εκρήξεων - κοινωνικών και κυριολεκτικών.
Με λίγα λόγια: η Βουλγαρία ζει τη δική της κοινωνική αναταραχή,
παρόμοια με εκείνες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ήτοι το ίδιο εκρηκτική
αλλά και προβληματική στην αποτελεσματικότητά της.
Πολιτική προδοσία
Αυτή η αναταραχή, χαρακτηρισμένη ήδη «βουλγαρικός χειμώνας», εκδηλώνεται με καθημερινές πορείες και διαδηλώσεις, που συχνά μετατρέπονται σε βίαιες αντιπαραθέσεις, κάθε δυνατού συνδυασμού - διαδηλωτές μεταξύ τους, διαδηλωτές με κρανοφόρους, διαδηλωτές και κρανοφόροι με άλλους διαδηλωτές και πάει λέγοντας.
Κι όπως διαπιστώνουν οι προσεκτικοί παρατηρητές, η μαζική, ραγδαία και πρωτόγνωρη ριζοσπαστικοποίηση της βουλγαρικής κοινωνίας δεν έχει κατορθώσει να οδηγήσει σε μια ενιαία κατεύθυνση την έκφραση της λαϊκής οργής.
Στην πραγματικότητα, ο βουλγαρικός λαός αντιδρά σαν τον προδομένο εραστή: με ανοργάνωτη, παρορμητική οργή. Διαπιστώνοντας τη βαθιά διαφθορά του πολιτικού κόσμου, τη διαπλοκή κομμάτων και κεφαλαίου, την προκλητική παραβίαση των νόμων από τους ίδιους τους διαχειριστές τής μετα-κομμουνιστικής νομιμότητας, την εργοδοτική ασυδοσία και κερδοσκοπία που τους έχει οδηγήσει στη φτωχοποίηση με μισθούς 350 ευρώ και συντάξεις των 150, ο βουλγαρικός λαός αποκτά την πολιτική κουλτούρα των δυτικών ομοιοπαθών του.
Την κουλτούρα που αντιλαμβάνεται την πολιτική ανυπακοή ως «δημοκρατικό εργαλείο» για την επίτευξη των στόχων του κινήματος. Βιώνοντας στο πετσί του τη βιαιότητα της ελεύθερης αγοράς, αναπτύσσει το δικό του κοινωνικό αντικαπιταλιστικό κίνημα, με σαφή απόρριψη κάθε κομματικής και επίσημης συνδικαλιστικής ομπρέλας.
Εχοντας απέναντί του τους μισθοφόρους των αστυνομικών κατασταλτικών δυνάμεων αλλά και τους υπερεθνικιστές φασίστες τραμπούκους, ο εξεγερμένος λαός μετρά ήδη δύο νεκρούς (τους Γκοράνοφ και Μαρέτσκοφ, που αυτοπυρπολήθηκαν) αλλά και κάποιες πολιτικές νίκες.
Εκλογές τον Μάιο
Η παραίτηση της κυβέρνησης, η προκήρυξη πρόωρων εκλογών (τον ερχόμενο Μάιο) και μόλις προχθές η αναγγελία μείωσης των τιμολογίων ρεύματος και θέρμανσης συνοψίζουν τη λίστα των επιτυχιών, ενώ έπεται μια άλλη λίστα που διαμορφώνεται στις γενικές λαϊκές συνελεύσεις στις πόλεις της επικράτειας. Είναι η λίστα των νέων, «αδύνατων αιτημάτων» στη βουλγαρική τους εκδοχή - νέο Σύνταγμα που θα εξασφαλίζει διευρυμένη συμμετοχή και έλεγχο των πολιτών στην εξουσία, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη αποφάσεων, συμμετοχική οικονομία και πολιτικές κοινωνικής οικολογίας. Ολα αυτά, ήδη διατυπωμένα στις διακηρύξεις του βουλγαρικού Κοινωνικού Φόρουμ που δημιουργήθηκε στις αρχές Μαρτίου στη Σόφια, επιβεβαιώνουν την ανάδυση ενός νέου αντικαπιταλιστικού μετώπου, αυτή τη φορά στη Βουλγαρία.«Τέρμα οι αυταπάτες - αυτοδιεύθυνση - κοινωνική δράση» συνοψίζει την κατάσταση ένα πανό στη Σόφια. Οι πιο αισιόδοξοι το διαβάζουν αλλιώς: στην πανευρωπαϊκή αντισυστημική διαμαρτυρία προστίθεται πλέον και ο βουλγαρικός παράγοντας.
